Είμαστε «φίλοι» στο Facebook, οπότε, αρκετά συχνά, «μαθαίνω νέα του». Με ένα κλικ στην «ιστορία» του, πρωί Δευτέρας, ας πούμε, ακούω το «Βασι- μωρέ βασιλικέ μου τρίκλωνε, βασιλικέ μου τρίκλωνε με τα σαράντα φύλλα» κι ενώ φιγούρες από πλαστελίνη, με αδρά χαρακτηριστικά, φορώντας φουστανέλες, παίζουν κλαρίνο, σε ένα σκηνικό τοποθετημένο στην Ήπειρο.

Ο λόγος για τον 33χρονο Ιταλό σκηνοθέτη Thomas Künstler, που ζει μόνιμα στην Ελλάδα, ενώ την έμπνευσή του πυροδοτεί, μεταξύ άλλων, και η ελληνική παράδοση. Έχει ενδιαφέρον η ματιά του και ο ιδανικός χώρος για κάθε φορτίο μνήμης, που ανακαλύπτει, κάθε φορά, στο παρόν. Δεν ξεχνώ το «Ρεμπέτικο», animation με θέμα μια κλασική ρεμπέτικη βραδιά, κάπου στη δεκαετία του ’20, ή φυσικά το «Ροζ Βουνό», όπου ένας ταπεινός ανθοκόμος ερωτεύεται την αγαπημένη του Πασά, την κυρα-Βασιλική. «Να σε μωρέ να σε φυτέψω σε στρατί, να σε φυτέψω σε στρατί φοβάμαι τους διαβάτες
φοβάμαι τους διαβάτες».

Με συγκινεί που ένας άνθρωπος νέος, ρομαντικός, στέκεται με δύναμη απέναντι σε σχήματα ζωής, που είχαν στο προσκήνιο τον αγώνα για αγάπη και σύνδεση. Ήταν γύρω στα 20, όταν φοιτητής στην Αγγλία, γνώρισε από τους Έλληνες φίλους του τον Βασίλη Τσιτσάνη και ήταν τότε, που άρχισε να παρατηρεί, μέσα από τις καθημερινές λέξεις των τραγουδιών, τα ύψη και τις πτώσεις, όπως περιέχονται σε κάθε αληθινό ανάστημα.

Με συγκινεί που κάποτε έκανε το ταξίδι Ρώμη – Αθήνα με τα πόδια. Δύο, σχεδόν, μήνες γνώριζε ανθρώπους. Ήταν αυτοί, που του πρόσφεραν την καλημέρα, το φαγητό, την περηφάνια, αυτοί που σημείωσαν το όνομά του για να μην το ξεχάσουν.

Με συγκινεί που πέρασε από τα χωριά της Ηπείρου, που ανακατεύτηκε με την ομίχλη και την ιστορία τους και θέλησε να φτιάξει μια ακόμη ταινία, με αρχαίους ήχους και σιωπηλό πόνο.

Αγαπάει πολύ τα workshops για παιδιά. Ε, ναι. Κάπου ταυτίζεται η περιέργειά τους με τη δική του, η φαντασία χωρίς όρια, η ουσιαστική οικονομία.

Συνεχίζεται..