Το 1991, ο μπαμπάς έφερε στο σπίτι, χαρούμενος όσο ποτέ, δύο 90αρες TDK ηχητικές κασέτες. Τις άκουγε το πρωί στο αυτοκίνητο πηγαίνοντάς μας στο σχολείο, το μεσημέρι, στο σπίτι, πριν στρωθεί το τραπέζι και το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθούμε. «Είναι οι αγαπημένοι μου τραγουδιστές μαζί για πρώτη φορά!», έλεγε.

Ήταν ο Γιώργος Νταλάρας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, σε ζωντανή ηχογράφηση από την ιστορική κοινή τους παράσταση στο Αττικόν, τη σεζόν 1990 – 1991. Όπως ήταν φυσικό, οι κασέτες αυτές «κάηκαν» από την πολλή χρήση και για μένα, αυτές οι φωνές, τα τραγούδια και το ηχητικό τοπίο της συναυλίας έμελλε να αποτελέσουν το πρώτο μου αληθινό μουσικό βίωμα.

Από κει και πέρα, με πήρε «η κάτω βόλτα» κι αποκόπηκα από το μουσικό ρεύμα της προεφηβείας. Με καλούσαν στα παιδικά πάρτι και δεν ήξερα για την Τερέζα που «έσπασε το κυπελάκι», ενώ, όταν έρχονταν οι φίλοι στα δικά μου, δεν καταλάβαιναν (μεταξύ μας -ούτε κι εγώ-) τι σημαίνει «εφτά, σε παίρνει αριστερά μην το ζορίζεις».

Μετά από καιρό, αποκτήσαμε και το διπλό άλμπουμ με το αξέχαστο αρχικό λογότυπο του Mega channel στο εξώφυλλο, κάτω αριστερά, ως χορηγού επικοινωνίας, και τους Νταλάρα και Παπακωνσταντίνου να ποζάρουν πλάτη-πλάτη, σοβαροί με τις κιθάρες τους, επιδεικνύοντας ο καθένας την ξεχωριστή του χαίτη. Το ρεπερτόριο της συναυλίας ήταν ένα «ανακάτεμα» από προσωπικές τους επιτυχίες, τις οποίες μοιράστηκαν, ροκ ήχους, λαϊκούς δρόμους, τραγούδια της εποχής, που άφησαν ιστορία, όπως ο «Αύγουστος» του Παπάζογλου και «Το πολλαπλό σου είδωλο» των Χειμερινών Κολυμβητών, παραδοσιακά τσιγγάνικα και Νικόλα Άσιμο. Ένα «μπερδεμένο» – αλλά με στιλ – μουσικό ταξίδι, που για καιρό, νόμιζα ότι αυτή είναι η φόρμα των live. Όσο πιο πολύ ακούω το δίσκο, τόσο πιο ξεχωριστός μου φαίνεται, σαν αποτέλεσμα της δυνατής χημείας των φωνών, των εξαιρετικών μουσικών και της θερμής συμμετοχής του κοινού.

Ό,τι και να γράψω γι’ αυτούς τους δύο τραγουδιστές θα φανεί λίγο. Ο καθένας τους έχει τη δική του ξεχωριστή πορεία στο μουσικό σύμπαν, δημιουργώντας φωτεινές στιγμές στο ελληνικό τραγούδι. Για τον Γιώργο Νταλάρα έχω δώσει αμέτρητες μάχες στις παρέες μου. «Πρέπει να είσαι το μοναδικό άτομο που τηλεργάζεται και ακούει Νταλάρα!», μου είχε πει κάποτε ο συγκάτοικός μου. Ναι, πλέον δεν αποτελεί ένοχη απόλαυση, το λέω ανοιχτά ότι στη στατιστική του Spotify βρίσκομαι στο 0,5% των χρηστών με τις περισσότερες ακροάσεις του κυρίου Γιώργου. Η φωνή του, εκτός από τις παιδικές μου αναμνήσεις, συνδέεται με ένα μουσικό ταξίδι που είναι γεμάτο διαδρομές και νέες ανακαλύψεις. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, από την άλλη, ίσως είναι ο τραγουδιστής που έχω δει τις περισσότερες φορές ζωντανά στη σκηνή, αφού εξερευνώντας την Αθήνα, ως πρωτοετής φοιτητής, πήγαινα σχεδόν κάθε βδομάδα στη μουσική σκηνή «Οξυγόνο». Με συγκινεί ακόμη η μοναδική του ερμηνεία, που δίνει σε κάθε τραγούδι την αίσθηση της πρώτης φοράς.

Αφορμή για να μοιραστώ μαζί σας όλα τα παραπάνω είναι ότι αυτοί οι δύο ερμηνευτές θα ξανασυναντηθούν στη σκηνή, μετά από 34 χρόνια, σε μια θεατροποιημένη μουσική παράσταση σε κείμενα και αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου, που θα αφορούν στο ελληνικό τραγούδι. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έχουν αλλάξει πολλά: το κοινό, τα δεδομένα του ελληνικού τραγουδιού, οι συνθήκες, ακόμα και το αντρικό κούρεμα «χαίτη» είναι εκτός μόδας. Η συνύπαρξη, όμως, του Γιώργου Νταλάρα και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε οποιοδήποτε καλλιτεχνικό πλαίσιο, δεν παύει να έχει ενδιαφέρον και να δημιουργεί ανυπομονησία.

Όσο για να μένα, θα βρεθώ στο Vox, αρχές Δεκέμβρη, κάνοντας μια βουτιά στις αναμνήσεις και περιμένοντας τον Νταλάρα να πει χαρακτηριστικά: «Έλα, Βασίλη!».

Πληροφορίες

«Αν σωθούν τα τραγούδια»

Γιώργος Νταλάρας – Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μαζί τους ο Οδυσσέας Ιωάννου
Η σκηνοθεσία είναι του Άγγελου Τριανταφύλλου
Στο VOX, κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, από 5 Δεκεμβρίου 2024