Άκουσα για πρώτη φορά την «Αυστραλία» του The Boy σε ένα θερινό σινεμά στην Πατησίων. Τότε, το είχα θεωρήσει σημάδι. Είχα μόλις μετακομίσει και είχα θεωρήσει σημάδι ότι θα μου έπαιρνε σχεδόν 5 λεπτά να φτάσω μέχρι εκείνο το σινεμά που είχα από πριν αποφασίσει πως θα με έσωζε όλους τους Αυγούστους που θα περνούσα στην Αθήνα. Ήταν Σεπτέμβρης του 2022.

Άκουσα τον καινούργιο δίσκο σχεδόν 3 φορές. Τον άκουσα στο λεωφορείο που με πάει στο κέντρο, στο σπίτι μου και σχεδόν τον τελείωσα μέσα σε ένα ταξί στις 4 το πρωί, μετά από δουλειά. Κατάλαβα έτσι πως δεν υπάρχει μία κατάλληλη στιγμή για να τον ακούσεις, καθώς όλες φαίνονται ταιριαστές και αναγκαίες. Άρχισα να σημειώνω στίχους. Πρώτα εκείνους που με έκαναν να χαμογελάω χωρίς σκέψη. Μετά εκείνους τους λογοτεχνικούς συνδυασμούς που σημειώνω σε ένα τετράδιο, αφιερωμένο ειδικά σ’ αυτές τις φράσεις που θα ήθελα να έχω εφεύρει εγώ.

Αυτό που πάντα θαύμαζα στις αφηγήσεις του The Boy, είναι τα χρώματα. Μου αρέσουν τα χρώματα βαλμένα πριν από ουσιαστικά. Τα χρώματα που φέρνουν τις εικόνες ακόμα πιο κοντά μας. Αλλά κι εκείνα τα χρώματα που δε γράφονται και δεν ακούγονται, αλλά χρωματίζουν τους αγαπημένους μας στίχους. Ας είναι και χρώμα μαύρο. Είναι κι αυτό ένα χρώμα, το βαθύτερο και λογικότερο όλων.

Νιώθω πως αυτός ο δίσκος του The Boy βάζει σε σειρά τις σκέψεις κάθε Αθηναίου που πληγώνεται από την πόλη του. Στο πιο ψηλό σημείο της πόλης, στο Λυκαβηττό, μοιάζει να βρίσκεται η σωτηρία του. Αυτή που του θυμίζει γιατί δεν την προδίδει ακόμα, γιατί ελπίζει για αυτή σε πείσμα κάθε ασχήμιας που παραμονεύει στις γωνιές της.

Έχω σημειώσει στην τελευταία σελίδα του τετραδίου με τους λογοτεχνικούς συνδυασμούς λέξεων: «Και η ευτυχία είμαι σίγουρος ότι δεν βρίσκεται στην Αθήνα, όχι μόνο για μένα, αλλά και για κανέναν».

Έχω σημειώσει στο πρώτο χαρτί που βρήκα μπροστά μου: «Κι αν οι ζωές μας ήταν στίχοι, θα δίναν χάδια και δε θα δίναν συμβουλές».

Έχω σημειώσει στο κινητό: «Κι αναρωτιέμαι αν είναι ακόμα όμορφη ή αν αυτή η χώρα της έκλεψε την ομορφιά, όπως συνηθίζει να κάνει στα πιο όμορφα παιδιά της».

Θέλω να σημειώσω κι άλλα, αλλά προτιμώ να τα ακούω κάθε φορά που τα χρειάζομαι.

Στον νέο δίσκο του The Boy υπάρχει ένας στίχος για κάθε βήμα μας σε μια λεωφόρο που απλώνεται σαν ποτάμι.

Αγοράστε και απολαύστε τον δίσκο, από την Inner Ear Records, εδώ.

Κεντρική φωτογραφία: Inner Ear Records