Πριν μερικές μέρες, μού είπε μια φίλη: «Έχω ασχοληθεί με πολλά πράγματα, αλλά σε κανένα από αυτά δεν ήμουν η πρώτη». Χαμογέλασα. Όχι γιατί δε συμμεριζόμουν τον προβληματισμό της, αλλά σκέφτηκα ότι αυτή η ατάκα μού ανοίγει διάπλατους δρόμους για μια ωραία σαββατιάτικη συζήτηση κάτω από τον ήλιο. Της είπα: «Σ’ ευχαριστώ, καλή μου φίλη, να ξέρεις ότι από εδώ και πέρα οι κόσμοι μας βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ. Η απάντηση που έχω για σένα είναι: Και τι πειράζει; Δεν έχουμε ήδη αρκετά σύνδρομα φορτωμένα στην πλάτη μας για να στριμώξουμε και το “tyranny of excellence”;
Μπήκες στο πολυτεχνείο, έκανες κλασικό τραγούδι και πιάνο, έπαιξες τένις – αν στο τελευταίο γινόσουν η Μαρία Σαράποβα, δε θα γνωριζόμασταν ποτέ». Ναι, τα κάνω κάτι τέτοια. Ανοίγω το κουτάκι με τις μαλακίες και μας πάει μέχρι να βραδιάσει. Τις περισσότερες φορές, πιάνει.
Έχω ασχοληθεί κι εγώ με πολλά πράγματα κι όταν το σκέφτομαι αυτό, μού έρχονται στο μυαλό οι «Ρόδες», που ράπαραν στον εικοσάχρονο εαυτό μου τον στίχο «απ’ όλα πέρασες νωρίς και τα παράτησες νωρίς – γιατί μπορούσα και χωρίς»! Ένας φίλος μου έδωσε όνομα στη συμπαθή αυτή τάξη των ανθρώπων χωρίς ταυτότητα και μας βάφτισε «πρώην». Πιασάρικο.
Εμείς οι πρώην, λοιπόν, είμαστε μια παρεξηγημένη κατηγορία ανθρώπων. Πρώην μουσικοί, ηθοποιοί, φωτογράφοι, σύντροφοι, bloggers, video editors, κολυμβητές, μαραθωνοδρόμοι, μηχανικοί, μάγειρες, χομπίστες και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Δεν είμαστε ασυνεπείς, είμαστε πολυσχιδείς. Δεν είμαστε αποτυχημένοι, είμαστε εξερευνητές. Μας τρώει η περιέργεια, μας συναρπάζει το ξεκίνημα. Είμαστε λάτρεις του νέου, εραστές του καινούριου. Φλερτάρουμε με κάθε μορφή γνώσης και μόλις μας περάσει η κάψα πάμε στην επόμενη. Το αποτέλεσμα; Μια ζωή γεμάτη από πολλές μικρές γεμάτες ενθουσιασμό ιστορίες.
Μπορεί οι φήμες που μας συνοδεύουν να μας λένε επιπόλαιους, αλλά κουβαλάμε μαζί μας αναρίθμητες εμπειρίες. Μπορεί να κουραστήκαμε να τραβάμε φωτογραφίες πλαδαρές κουμπαρομπεμπέκες σε γάμους, όμως μάθαμε να στήνουμε ένα καλό κάδρο. Μπορεί στην κιθάρα να μη γίναμε Paco De Lucia, αλλά ξέρουμε τι είναι ντιμινουίτα. Μπορεί πολιτικά να μη φτάσαμε ούτε στο ελάχιστοτο ύψος του Αντόνιο Γκράμσι, αλλά μπορούμε να φανταστούμε έναν πιο δίκαιο κόσμο. Μπορεί να χωρίζουμε συνέχεια και μη ζήσαμε τη συντροφικότητα, όπως ο Καρλ και η Έλλη στο Up, αλλά ξέρουμε να αγαπάμε.
Δεν ψάχνουμε το τέλειο. Ψάχνουμε το ενδιαφέρον. Δεν νοιαζόμαστε για την τελειότητα, αλλά για τη διαδρομή. Δεν είμαστε δάσκαλοι, είμαστε μόνιμοι μαθητές. Δεν είμαστε ένα πράγμα, είμαστε πολλά. Ζούμε το παράδοξο της ταυτότητας μέσα από τη φιλοσοφική του διάσταση. Μια ταυτότητα που θυμίζει φωτογραφία της στιγμής — τόσο περαστική όσο κι αυτές που προηγήθηκαν κι αυτές που θα ακολουθήσουν. Έχουμε χτίσει έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο μικρά κομμάτια. Άναρχος, πολύχρωμος, ενίοτε ελαφρώς χαοτικός – αλλά αληθινός. Κι όπως λέει ο Φοίβος, αν είμαστε σε κάτι στ’ αλήθεια καλοί, είναι ότι απλά συνεχίζουμε.
