Είναι ωραίο το Σούνιο. «Και πότε δεν είναι;», με ρωτάει ο Χ. Πάντα είναι.

Είμαι συνοδηγός, κολλάω το μάγουλό μου στο τζάμι. Μέχρι να ξεφύγουμε. Εκατομμύρια ίδιες πολυκατοικίες, θόρυβος. Όταν όλα γίνονται νερό, ανασκουμπώνομαι. Ξεκολλάω. Ανοίγω το παράθυρο. Κάνω ότι αγγίζω τον αέρα. Λέω κάτι για τα κύματα. Ποιητικά πράγματα.

Ο ναός είναι γεμάτος πουλιά. Ασημόγλαροι. Μα πού τα ξέρεις όλα; Τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα με το μονοπάτι. Ζωγραφίζουν με μια πέτρα το όνομά τους.

Τακτοποιημένη εικόνα, ανθρώπινη. Ασφόδελοι και ασπάλαθοι.            

Τα γνωστά: η ζωή είναι απλή. Και μια περιγραφή είναι απλή, αρκεί να σε πλησιάζουν λέξεις ανυπόμονες, που θέλουν να γίνουν εικόνες.

Είναι πάντα ωραίο το Σούνιο. Σε γεμίζει θάλασσα και προοπτική. Σου απλώνει τη γη που πρέπει να περπατήσεις.