«Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη, που πέρασε ποτέ απ’ το ελληνικό θέατρο – από κάθε ίσως θέατρο», έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις στην Έλλη Λαμπέτη για τον ρόλο της στη θεατρική παράσταση «Σάρα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού», το 1981. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Πρόσωπα με ολοκληρωμένη χαρακτηρολογική δομή υψώνονται, γίνονται ορατά και προσβάσιμα. Το φορτίο τους μοιράζεται σαν καύσιμο στους θεατές. Άνθρωποι κοπιάζουν για να δώσουν ή καλύτερα να προσφέρουν. Κάθε φορά, με το βλέμμα στραμμένο στην πιο ηχηρή αλήθεια.

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, με την έναρξη της σεζόν του «Θεάτρου των Εθνών» στο Παρίσι και με το πρώτο μήνυμα να γράφεται από τον Ζαν Κοκτό. Έκτοτε, η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εορτάζεται στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα, εκπροσωπώντας μια ευκαιρία υπενθύμισης της ετερότητας αυτής της καλλιτεχνικής έκφρασης και προώθησης του αντίκτυπου που έχει στις σύγχρονες κοινωνίες.

«Μπορεί το θέατρο να αφουγκραστεί το SOS που εκπέμπει η εποχή μας, σε έναν κόσμο με πτωχοποιημένους πολίτες, έγκλειστους στα κελιά της εικονικής πραγματικότητας, περιχαρακωμένους στην ασφυκτική ιδιώτευσή τους; Σε έναν κόσμο με ρομποτοποιημένες υπάρξεις μέσα σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου και καταστολής σε όλο το φάσμα της ζωής;», αναφέρει, μεταξύ άλλων, στο μήνυμα, που συνέταξε για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2025, ο σπουδαίος σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος.

Η τέχνη του θεάτρου είναι συνυφασμένη με τους ψυχικά έτοιμους να επιχειρήσουν την υπέρβαση, να καταβάλλουν έναν συνειδητό μόχθο, χωρίς ρητορείες, για να φτάσουν κοντά στον εκάστοτε συγγραφέα ή ποιητή. Με εκείνους που παλεύουν για «νέους τρόπους αφήγησης που θα αποσκοπούν στην καλλιέργεια της μνήμης και στη διαμόρφωση μιας νέας ηθικής και πολιτικής ευθύνης, με στόχο την έξοδο από την πολύμορφη δικτατορία του σημερινού μεσαίωνα».

Ωραίος επίλογος γι’ αυτό το σύντομο κείμενο. Και τώρα και πάντα.