«Η Δύναμη της Συνήθειας», το έργο του σπουδαίου Τόμας Μπέρνχαρντ, που ανεβαίνει στο θέατρο «Ροές», συμπράττοντας η ομάδα Ελλήνων ακροβατών και χορευτών, «κι όμΩς κινείται» και ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γιάννος Περλέγκας, ήταν η αφορμή για τη συνομιλία μου με τη χορογράφο Χριστίνα Σουγιουλτζή. Όσο περνούσε η ώρα, συνειδητοποιούσα ότι η πιο μεγάλη στιγμή για δημιουργία είναι «τώρα» και οι πιο κατάλληλοι άνθρωποι να «συνομιλήσουν» με τον Μπέρνχαρντ, έναν συγγραφέα που δεν χαρίζεται, είναι «αυτοί εδώ».
Αν ήταν να περιγράψετε ό,τι ζείτε τον τελευταίο (συζητήσεις, πρόβες, παραστάσεις), πού θα επικεντρωνόσασταν;
Στο ότι η ίδια παράσταση αλλάζει πολύ κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Ανακαλύπτεις, κάθε φορά, περιοχές, που θέλουν ίσως άλλη αντιμετώπιση. Άλλη λειτουργία. Είναι ένα ζωντανό σύστημα, που πετάει και ζητάει ολοένα. Κάθε στιγμή, αποκαλύπτεται κάτι διαφορετικό. Όταν πας να κλειδώσεις κάτι που πέτυχε και να το επαναλάβεις με τη μνήμη της προηγούμενης αίσθησης, ξαφνικά φαίνεται ψεύτικο λίγο και δε λειτουργεί. Είναι μια κατάσταση, λοιπόν, που απαιτεί διαρκή εγρήγορση. Αλλιώς νεκρώνεται, παγώνει.
Στη «Δύναμη της συνήθειας», συνυπάρχουν η αφήγηση, ο χορός, η μουσική και τα ακροβατικά. Ενώ προκύπτει μια εντελώς προσωπική ταυτότητα. Η δική σας. Πώς καταλήξατε σ’ αυτή την ιδιόλεκτο; Και ποια δυναμική προστίθεται στο ήδη αυθύπαρκτο κείμενο;
Φέρουμε ό,τι φέρουμε. Ως πρόσωπα. Και με αυτό το ήδη υπάρχον φορτίο, προσπαθούμε να αφηγηθούμε το έργο. Να σου πω, δεν το σκέφτομαι ως βαριετέ, που πρέπει, δηλαδή, να ειπωθεί κι αυτό, να ειπωθεί και τ΄ άλλο. Είναι περιοχές και συνδυασμοί αφήγησης. Η κίνηση υπάρχει παντού, ειδικά μέσα στην ακινησία. Η ακροβασία μπορεί να υπάρχει και στην αναπνοή, στη διαχείριση του χρόνου. Το ερώτημα είναι σε τι γυμνάζεται κανείς. Αν έχεις έναν ερμηνευτή βαθιά αφιερωμένο στην κίνηση, η αφοσίωση αυτή πιστεύω ότι «ποτίζει» την σκηνική του υπόσταση, χωρίς να χρειάζεται να την αποδεικνύει κάνοντας περίτεχνες κινήσεις. Υπάρχει ένα κούρδισμα, σε κάθε σύνθεση ομάδας.
Τι φέρνει τον Τόμας Μπέρναχαρντ στην πρώτη γραμμή των συγγραφέων, που η εποχή δεν ξεπερνά ποτέ;
Δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω μόνο τη δική μας σχέση. Μέσα από ένα κείμενο, που συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε: Ένα αδιανόητο παιχνίδι με τις λέξεις. Έναν τρυφερό, από μέρους του, γρίφο προς παράδοση.
Η συνάντηση με τον Γιάννο Περλέγκα -και καθώς ένας κύκλος ολοκληρώνεται- έχει πάντα συνέχεια. Προοπτική. Τι σημαίνει για τον καθένα σας αυτή η συνεργασία;
Κάθε άνθρωπος αποκαλύπτει μια διαφορετική οπτική. Οι επιθυμίες του, η γνώση, η εμπειρία, οι φόβοι, τα άγχη, ο τρόπος διαχείρισης του καλλιτεχνικού γεγονότος και η διαμόρφωση μιας αισθητικής, ενός τρόπου. Ίσως το πιο σημαντικό κι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να βρίσκονται και να παραμένουν σε σύνδεση είναι η πίστη στη διαδικασία και η ανάγκη της αλληλεπίδρασης. Η ανάγκη για τη σύσταση ενός συνόλου, μιας φυλής. Ειδικά σε μια πραγματικότητα που φωτίζει, με βάναυσο τρόπο, την ατομικότητα.
Από την ίδρυση της ομάδας μέχρι σήμερα, πόσα πράγματα από εκείνα που είχατε στον νου σας έχουν πραγματοποιηθεί;
Το βλέμμα στο παρελθόν μού είναι κάτι αβάσταχτο. Δεν αντέχω τις ανασκοπήσεις. Ξέρεις… να σκεφτώ τι συνέβη, όλα αυτά τα χρόνια, πώς ήμουν, αν τα πράγματα πήγαν καλά. Τι περίμενα και τι τελικά έγινε. Οπότε προσπαθώ να μένω συγκεντρωμένη σ’ αυτό που συμβαίνει. Και σε αυτό που θα συμβεί στο κοντινό μέλλον. Ήδη η διαχείριση του παρόντος απαιτεί μεγάλη εγρήγορση. Αν βάλεις στο παιχνίδι και το παρελθόν, η εξίσωση παρα-γίνεται πολύπλοκη.
Τι σας ανανεώνει τη δύναμη;
Πιστεύω πολύ στη ρουτίνα, στον ορισμό ενός προγράμματος. Μου κάνει καλό. Πιστεύω πολύ στην άσκηση. Πιστεύω στη αποδοχή των δεδομένων. Πιστεύω στους διπλανούς μου, στους συνοδοιπόρους μου. Αλλά νομίζω την περισσότερη μανία τη γεννούν οι ελλείψεις και οι αστοχίες μου. Η επιθυμία για βελτίωση.
Η φετινή θεατρική σεζόν πώς συνοψίζεται;
Αν μιλάμε για το σύνολο των θεατρικών παραστάσεων, είναι ένα σύμπαν αχανές. Πολλά γεγονότα. Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα: Πόσο επιμένουμε σε κάθε γεγονός. Πόσο το υποστηρίζουμε, πόσο το κρατάμε στον χρόνο, πόσο αντέχει στον χρόνο. Αδιάκοπη γέννηση και θάνατος παραστάσεων. Προσπαθώ να αφουγκραστώ ένα φυσικό κύκλο, στη διάρκεια, την επιμονή. Είναι πάντα και τα όρια των ανθρώπων. Μέχρι πού έχουν τη διάθεση. Εμείς…αρχίσαμε με τους «Βατράχους». Ήρθε ο Μπέρνχαρντ. Υπάρχει πάντα το θέατρο. Βρισκόμαστε στο θέατρο «Ροές». Το πρόγραμμα της ομάδας (των μαθημάτων), η ρουτίνα μας, το εργοστάσιό μας.
Είμαστε στην αρχή μιας άνοιξης με διεκδικήσεις, θάρρος κι ενότητα. Είστε αισιόδοξη;
Ποιος δεν είναι αισιόδοξος την άνοιξη; Η διάρκεια θα δείξει. Η πίστη στην αλλαγή. Μάλλον, η πίστη στη δυνατότητα για αλλαγή.
Πώς νιώθουμε, όταν κοιτάζουμε την ιστορία, άραγε;
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπήρξαν (γεννήθηκαν και πέθαναν) σ’ αυτόν τον πλανήτη, -κι εμείς ακόμα- δεν μάθαμε ότι είμαστε περαστικοί. Όσο και να προσπαθούμε να το ξεχάσουμε: Είμαστε εδώ για λίγο. Το θέμα είναι εμείς πώς θα νιώθαμε, αν αναλογιζόμασταν τα μάτια της πάνω μας. Επίσης, η αγριότητα που ενδεχομένως μπορεί να επιδείξει η φύση, δεν συναγωνίζεται την αγριότητα που ενδεχομένως μπορεί να επιδείξει το ανθρώπινο είδος.
Τι σχεδιάζει η ομάδα «Κι όμΩς κινείται» για το επόμενο διάστημα;
Το μόνο που δεν σταματά ποτέ είναι τα σχέδια. Η παράσταση αυτή, «Η δύναμη της συνήθειας», και η διαχείριση των μαθημάτων βρίσκονται, προς το παρόν, στο κέντρο της προσοχής κι έχουν επιβάλει μια μικρή άρση των προβών για νέα παράσταση.
Συντελεστές
Μετάφραση: Γιάννος Περλέγκας
Δημιουργική ομάδα: Γιάννος Περλέγκας, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Πάνος Σολδάτος, Φίλιππος Βασιλείου, Μαρία Αθανασοπούλου, Φανή Μουζάκη και Federico Bustamante.
Επί σκηνής: Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Γιάννος Περλέγκας, Πάνος Σολδάτος, Χριστίνα Σουγιουλτζή
Φωτογραφίες: Χριστίνα Γεωργιάδου
Πληροφορίες
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.30
Τιμές εισιτηρίων: Ταμείο: 15€ (κανονικό) και 12€ (μειωμένο). Προπώληση: 13€ (κανονικό) και 10€ (μειωμένο)
Διεύθυνση: Ιάκχου 16
Τηλέφωνο: 21 0347 4312
