Είμαστε περισσότερες. Είμαστε περισσότερες πια που παίρνουμε τηλέφωνο και ρωτάμε «Πώς είσαι; Έφτασες σπίτι;» Και μπορεί να μην έχουμε μια οικογενειακή γενεαλογία μαγισσών να αποδείξουμε, αλλά είμαστε περισσότερες αυτές που φροντίζουμε να είμαστε εδώ, και να είμαστε καλά, κοντά η μία στην άλλη.
Σκέφτομαι εκείνες τις γυναίκες με τα χέρια τους απασχολημένα μονίμως με δουλειές σπιτιού, δουλειές για παιδιά, δουλειές δικές τους, που όμως διασχίζουν τους δρόμους των πόλεων, πάνω κάτω και είναι εκεί για σένα, δίπλα σου. Σκέφτομαι, αυτή την αλληλεγγύη που δίνει και δεν απαιτεί. Πώς θα ήταν ο φεμινισμός να είναι για όλες μας ένα και μόνο πράγμα; Να είναι ένα δίκτυο σαν τα κομμάτια βελονάκι που έπλεξαν πολλές από τις γιαγιάδες μας, εκείνες από τις οποίες μάθαμε τόσα πολλά ακούγοντας τις ιστορίες τους και των οποίων τη συναισθηματική ιστορία δεν πρέπει ποτέ να διαγράψουμε ή να αντικαταστήσουμε; Να είναι ένα δίκτυο όπως όταν παίρνω συνεντεύξεις από γυναίκες, δεν έχει σημασία από ποιες, που πριν μιλήσουν για το έργο τους, τα χείλη τους ορμούν πάνω από τα ονόματα φίλων, συναδελφισσσών και όλων εκείνων των γυναικών που συνάντησαν και αγκάλιασαν στην πορεία της ζωής τους.
Όποιος γνωρίζει έστω και λίγα από μόδα ξέρει ότι το μετάξι είναι ένα από τα πιο δυνατά και πιο δύσκολα υλικά που υπάρχουν. Αφού περάσει από τον αργαλειό και γίνει δίχτυ, το σατέν ύφασμά του αστράφτει επιστρέφοντας το φως που δέχεται με όλη του τη λάμψη. Το άγγιγμα του είναι απαλό και χαϊδεύει το δέρμα όποιου το φοράει. Ταυτόχρονα, οι ιστορικοί κλωστοϋφαντουργίας γνωρίζουν την ικανότητά του να αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου. Δεν σκίζεται εύκολα. Αν το φροντίσεις καλά, μπορείς να το έχεις για πάντα. Κάπως έτσι σκέφτομαι και τις σχέσεις μας με τις γυναίκες της ζωής μας: Λάμπουν από ζωντάνια και είναι κλοιός γερής προστασίας στην καθημερινότητα της καθεμιάς , μα θέλουν δουλειά για να μείνουν ανθεκτικές όταν η πατριαρχία τις δηλητηριάζει ανελέητα.
Σκέφτομαι ακόμα όλες εκείνες τις γυναίκες που λένε: «Θυμάμαι ότι είμαι κάτι περισσότερο από ένα άτομο που ήρθε στον κόσμο μόνη, χωρίς στρώμα και χωρίς μνήμη». Πιστεύω πως για να κοιτάξουμε προς το μέλλον και να σχηματίσουμε ένα δίκτυο χρειαζόμαστε υφάδι και στημόνι, καταγωγή και ιστορία. Πρέπει να γνωρίζουμε ποιες ήμασταν για να καταλάβουμε ποιες είμαστε. Πρέπει να μην ξεχάσουμε ποτέ όλες εκείνες που ήρθαν στον κόσμο πριν από εμάς και υπήρξαν στον κόσμο για να έρθουμε εμείς σε αυτόν και να τον βρούμε ένα σκαλοπάτι καλύτερο. Πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ και να αποθηκεύσουμε τα ονόματά τους στο κομμάτι εκείνο του μυαλού μας όπου δε χωράει λήθη. Και πρέπει να τα καταφέρουμε. Γιατί έρχονται κι άλλες, θα έρχονται κι άλλες και πάντα θα έχουμε υποχρέωση να είμαστε «Μία για όλες και όλες για μία».
