Όταν έχει ήλιο περπατάω. Αλλά και στις συννεφιές, περπατάω. Ξεκινάω από το Μετς, χάνομαι στα στενά, κάνω συνειδητά κύκλους, περνάω μπροστά από το Καλλιμάρμαρο, χαζεύω, ονειροβατώ στον Κήπο. Αλλά πάντα καταλήγω στην Πλάκα. Έστω κι αν είναι να μείνω δέκα λεπτά σε κάποιο από τα δρομάκια της. Γραφικό, αλλά όντως συνεχίζει να είναι γραφική μια τέτοια προσωπική συνήθεια; Δεν ξέρω.

Όσο περιπλανιέμαι, κρατάω στο χέρι έναν τέλειο καφέ. Ζεστό, κρύο, εξαρτάται. Αλλά τέλειος είναι πάντα.

Είτε τον αγοράζω από το “The Room” της Μάρκου Μουσούρου, που άνοιξε πριν λίγα χρόνια, σε έναν μικρό, αλλά πλήρη από ιδέες χώρο. Δεν θυμάμαι ποιος είχε σχολιάσει χαρακτηριστικά ότι η γεύση του συγκεκριμένου καφέ στο “Room” αγγίζει μέχρι τα μάτια. Έτσι είναι. Και φυσικά η ποικιλία δεν σταματά εκεί. Κρουασάν με μύρτιλα, κέικ καρότου και τάρτα καρυδιού. Δεν μπορώ εύκολα να αποφασίσω. Συνήθως, σχεδόν μηχανικά, πλησιάζω το κεράκι «ποπ κορν», παίρνω μια βαθιά ανάσα και παραγγέλνω με σιγουριά τον καφέ μου. Την επόμενη φορά, κάτι άλλο θα μου κάνει εντύπωση.

Αν βρίσκομαι στη μεριά της Ερατοσθένους, μπαίνω χωρίς δεύτερη σκέψη στο “Shake n Bake” για κρύο καφέ και τσουρεκόνε. Μια σταλιά τόπος με πολλή φαντασία στις επιλογές και πάντα με έναν ήλιο να σκάει στο τζάμι. Μετά, κλασικά, Στάδιο, φανάρια, Ζάππειο και με ένα τεράστιο βήμα στα στενά της Πλάκας.

Όταν δε με νοιάζει ο χρόνος, προτιμώ την Αρχιμήδους. Για να πάρω φόρα και να τσουλήσω μέχρι το “Zillion’s”. Πάντα μα πάντα, πληρώνοντας, αφήνω και το ίδιο σχόλιο. «α, τι ωραίος καφές». Δε με έχουν βαρεθεί, μάλλον, γιατί κάθε φορά, προφέρω αλλιώς τα φωνήεντα. Μου απαντούν με χαμόγελο. Με ενημερώνουν και για τις γεύσεις στο παγωτό. Επίσης, στο Zillion’s,  έχω φάει απ’ τα καλύτερα μελομακάρονα.

Όταν ξεφεύγω από το αγαπημένο μου Παγκράτι, και λίγο πριν βρεθώ στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, έχω σταματήσει στο “Fika“, στη Βούρβαχη. Αγνές πρώτες ύλες, χωρίς έτοιμα μείγματα, αρώματα και συντηρητικά είναι η βάση για κάθε συνταγή. Τα brownies, ας πούμε, με την απέραντη σοκολάτα και τον ανθό αλατιού δεν παίζονται. Και δεν είναι τα μόνα. Κι επειδή πάνε μαζί αυτά: δέκα με τόνο, φυσικά, παίρνει και ο καφές. Νομίζω ότι είναι φανερό πόσο απαιτητική είμαι; Α, και μην ξεχάσω: Ο όρος “fika” χρησιμοποιείται στα σουηδικά για να περιγράψει μια αγαπημένη καθημερινή συνήθεια των Σουηδών, που έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας τους και της κοινωνικής ζωής τους. Κάποιοι θεωρούν πως ίσως είναι ένα από τα μυστικά που μαρτυρούν γιατί οι Σουηδοί, εδώ και χρόνια, φιγουράρουν πάντα στις λίστες με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους του πλανήτη.

“Fika” είναι το «διάλειμμα», που συνηθίζουν να κάνουν οι Σουηδοί, για να απολαύσουν ένα καφεδάκι. Κι όταν λέμε διάλειμμα, μιλάμε για πραγματική ολιγόλεπτη διακοπή της όποιας δραστηριότητας: από εργασία, μέχρι βόλτα για ψώνια, δουλειές του σπιτιού ή οτιδήποτε άλλο.

Οι Σουηδοί πιστεύουν πως «ποτέ δεν μπορεί να είσαι τόσο απασχολημένος που να μην έχεις χρόνο για fika».

Δίκιο δεν έχουν; Μαζί τους, λοιπόν.