Τον Mario Banushi τον απόλαυσα πρώτη φορά μέσα από το “Goodbye Lindita”, μια παράσταση χωρίς κείμενο, με λέξεις που «εκφέρονταν» μέσα από τα σώματα και τους λυγμούς των ηθοποιών, τις νότες της μουσικής, την επιλογή του σκηνικού, τα φώτα που έλουζαν τους συμβολισμούς τις πιο σωστές στιγμές, το σκοτάδι που θύμιζε πάντα ότι είμαστε θεατές μιας ιερής τελετής. Όλα τα παραπάνω, τα συνάντησα και στο MAMI, τη νέα του παράσταση, που παρακολουθούμε στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Στο MAMI, γινόμαστε σίγουρα μάρτυρες της ίδιας της ζωής, εκείνης που αναδύεται μέσα από τα σπλάχνα μιας γυναίκας, του θαύματος αυτού που μας αφήνει βωβούς και αδύναμους σε λέξεις. Αυτή η ωδή, είναι από μονή της συγκινητική. Κι η προσπάθεια να εξηγήσουμε πώς αισθανόμαστε μπροστά σε αυτή τη συνέχεια της ζωής, είναι επίσης συγκινητική.
Ο Mario Banushi λοιπόν, φαίνεται να προσπαθεί περισσότερο από όλους μας, καθώς αφιερώνει μια ακόμα παράσταση στη γυναίκα και τις πάρα πολλές εκφάνσεις του φύλου της, δίνοντας όμως εδώ μια πιο εξειδικευμένη ματιά στο ρόλο της ως υπεύθυνη της ίδιας της ζωής. Στη σκηνή λοιπόν οι μητέρες είναι πολλές. Και είναι και μητέρες και κόρες μαζί. Γιατί αυτή είναι επίσης μια σχέση, που οι λέξεις περισσεύουν, αν και οι τολμηροί συνεχίζουν να προσπαθούν να γράφουν γι’ αυτή και να ανοίγουν έναν διάλογο συναισθημάτων.
Αυτό που φαίνεται να προσπαθεί πολύ ο σκηνοθέτης είναι να αναδείξει την πολυπλοκότητα αυτών των ρόλων. Ρόλων που στο πέρας της ζωής παίρνουν διαφορετική κατεύθυνση. Ρόλων ζωτικής σημασίας που σε κάθε ηλικία έχουν τις δικές τους ανάγκες. Ρόλων που ορίζουν τόσους ανθρώπους κοντά τους είτε με την παρουσία τους είτε με την απουσία τους.
Στο MAMI ακούμε με τα μάτια μας. Ακούμε γυναίκες με δύναμη, αλλά και γυναίκες υποταγμένες στην πατριαρχία και τα χρόνια που περνούν. Ακούμε σχέσεις με δεσμούς που δεν σπάνε και δεν επιλέγουν να σπάσουν. Όμως ακούμε κι εκείνες τις σχέσεις που έχουν όρια, όρια σμιλεμένα με αγάπη και φροντίδα. Ακούμε και τη φθορά των σωμάτων κι ενός τοπίου που αλλάζει και οδηγείται στο τέλος, όπως οδηγούμαστε όλοι μας. Ακούμε τους γιους που γίνονται γονείς και φροντίζουν εκείνες που άλλοτε τους φρόντιζαν στην αγκαλιά τους. Ακούμε γυμνά σώματα σχεδόν να πολυλογούν με τις κινήσεις τους και να απενοχοποιούν την έκθεση της γύμνιας. Ακούμε μια πραγματικότητα που είναι στη βάση της ονειρική, κάτι που μας αφήνει να ταυτιστούμε με όποιον τρόπο θέλουμε εμείς.
Η παράσταση αυτή, με τα ατελείωτα σύμβολα και την ατελείωτη ομορφιά, είναι μια παράσταση για τις μαμάδες μας, για τις γυναίκες, για τα άτομα που γίνονται γονείς και φροντιστές ανιδιοτελώς, για όσα άτομα μας βοήθησαν και μας βοηθούν στην πορεία της ζωής μας, μιας ζωής που κανείς δεν μπορεί να ζήσει βασιζόμενος μονάχα στις δυνάμεις του.
Δείτε το τρέιλερ της παράστασης:
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Mario Banushi
Ερμηνεύουν: Παναγιώτα Γιαγλή, Βασιλική Δρίβα, Δημήτρης Λαγός, Αγγελική Στελλάτου, Ευτυχία Στεφάνου / Ήλια Κουκουζέλη και Φώτης Στρατηγός
Σκηνογραφία & Ενδυματολογία: Σωτήρης Μελανός
Μουσική Σύνθεση & Sound Design: JephVanger
Σχεδιασμός Φωτισμών & Συνεργάτης στη Δραματουργία: Στέφανος Δρουσιώτης
Καλλιτεχνικοί Συνεργάτες: Αιμίλιος Αράπογλου, Θανάσης Δεληγιάννης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδώρα Πατητή
Διεθνείς Σχέσεις & Οργάνωση Περιοδείας: Νίκος Μαυράκης – Too Far East
Οργάνωση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη & Χρήστος Χριστόπουλος –Too Far East
Εκτέλεση Παραγωγής: Ιωάννα Παπακώστα –Too Far East
Συντονίστρια Ακρόασης & Residency: Κωνσταντίνα Δούκα Γκόση – Too Far East
Φωτιστικός Σχεδιασμός Περιοδείας: Μαριέττα Παυλάκη
Βοηθός Σκηνογραφίας: Σοφία Θεοδώρου
Βοηθός Ενδυματολογίας: Νικολέτα Αναστασιάδου
Σε συνεργασία με την ΟΜΑΖ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία.
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συμπαραγωγοί: Berliner Festspiele (Γερμανία), FOG Festival / Triennale Milano (Ιταλία), Espoo Theatre (Φινλανδία), Noorderzon Festival / Grand Theatre Groningen (Ολλανδία)
Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση και τα εισιτήρια, εδώ.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος
