Αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει να νιώσει το παιδί ότι είναι το καλύτερο σε ό,τι κάνει. Αυτοπεποίθηση σημαίνει να νιώθει καλά παρόλο που δεν είναι το καλύτερο στα μαθήματα, στο μπάσκετ, στη ζωγραφική. Να νιώθει καλά με τον εαυτό του και να εξακολουθεί να θέλει να απολαμβάνει το χίμπι του ενώ καταλαβαίνει ότι δεν είναι ο καλύτερος.

Οι γονείς οφείλουν να μάθουν στα παιδιά ότι αυτή είναι μια πραγματικότητα, με την οποία νιώθουν άνετα και πρέπει να νιώθουν κι εκείνα άνετα. Δεν είμαστε καλοί σε όλα, ακόμα κι αν προσπαθούμε, ακόμα κι αν μας αρέσουν. Πώς το κάνουμε αυτό;

Κάθε φορά που το παιδί μπορεί να νιώθει άσχημα επειδή δεν τα πήγε καλά στο τεστ, στην επίδειξη της ρυθμικής ή στον αγώνα ποδοσφαίρου να στεκόμαστε δίπλα του. Να επιβεβαίωνουμε το συναίσθημά του (ναι, το ξέρω ότι είναι δύσκολο, νιώθεις στεναχώρια, το καταλαβαίνω) και να συζητάμε μαζί του για αυτό που βιώνει (μιλά μου για το πως ένιωσες, πες μου περισσότερα για αυτό).

Έτσι του δείχνουμε ότι αντέχουμε αυτά τα άβολα συναισθήματα, είναι άλλωστε φυσιολογικά. Δεν χρειάζεται να του πούμε «είσαι καλύτερη στη ζωγραφική όμως» ή «μπορείς να ασχοληθείς με άλλο χόμπι». Αρκεί να το κάνουμε να νιώσει άνετα με αυτό το συναίσθημα και με τον εαυτό του. Αρκεί να νιώθει καλά με τον εαυτό του, είτε είναι ο καλύτερος/η είτε όχι.

Για να χτίσουν τα παιδιά αυτοπεποίθηση χρειάζονται να δουν πρώτα από τους γονείς τους ότι δεν φοβόμαστε το γεγονός ότι δεν είναι οι καλύτεροι. Είναι ο εαυτός τους και για εμάς αρκεί και μια μέρα θα το νιώθουν κι εκείνα. Ας τα αφήσουμε, λοιπόν, να ασχολούνται με πράγματα που θέλουν κι ας μην είναι καλά σε αυτά, ας τα αφήσουμε να προσπαθήσουν, να δουν τις δυνάμεις τους, να γνωρίσουν τον εαυτό τους καλύτερα. Έτσι θα τον αγαπήσουν, θα τον αποδεχτούν και θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση.

Πηγή: The mamagers