Ήμασταν χιλιάδες άνθρωποι στο Σύνταγμα. Ήμασταν από το μέλλον, αλλά μοιάζαμε και στις φωτογραφίες, που φέρουν ατόφια, σωσμένη «αυτή τη συνωμοσία αγάπης» για δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα, χαρά.

Τα κεφάλια είναι στο ύψος του ήλιου. Τα σώματα δεν νιώθουν φόβο. Το μυαλό συγκρατεί ονόματα, πυκνές λέξεις, τα πρόσωπα, τα χέρια. Ένα μωρό κοιτάζει τη γυναίκα με τα ξανθά μαλλιά. Κάνει να την ακουμπήσει. Έχει καταλάβει ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Παρατηρεί τη γραμμή ανάμεσα στα φρύδια της. Είναι μωρό, ίσως ενός χρόνου. 

Η γυναίκα με τα ξανθά μαλλιά μιλάει για δικαίωση κάθε χαμένου ονείρου. «Όλοι μαζί θα βρούμε το χαμένο οξυγόνο». Το μωρό κουνάει τα πόδια του. Φυσάει αέρας, μονομιάς. Είμαστε όλοι ένα. Και νιώθουμε όλοι «ότι κάτι γίνεται».

Δεν μπορούμε να πετρώνουμε μπροστά στον θάνατο ανθρώπων, που θα ήταν εδώ, στο παρόν, αν.

Δεν μπορούμε να είμαστε απόντες. «Την αδικία την πληρώνουμε όλοι. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής».

Την Κυριακή, κανείς δεν έμοιαζε ανέμελος. Πόση αισιοδοξία, θεέ μου. Προλαβαίνουμε την ιστορία. Κρατάμε αναλλοίωτα τα ίχνη.

Δεν γίνεται, δεν μπορεί να υπάρχει μια γελοία τρύπα, που να κρύβει την πραγματική πραγματικότητα κι εμείς να προχωράμε χιλιόμετρα πάνω σε μπάζα.

Κάποιες φορές, δεν αντέχει η ίδια η ψυχή και προπορεύεται. Κι εσύ πρέπει να την ακολουθήσεις –όταν έχεις ψυχή-.

Έτσι έκαναν όσοι δεν ενηλικιώθηκαν με την πιο υποκοριστική εκδοχή τους. Μάθαμε να αγαπάμε το συγκλονιστικό. Έτσι δεν είναι;

Δεν την ξεχνάμε αυτή την αγάπη. Ακόμη και σε αυτή την εποχή. Αλλά η εποχή είμαστε εμείς.

Κεντρική φωτογραφία: Αργύρης Μακρής