Τα καλά νέα είναι πως τα θέατρα στην Αθήνα γεμίζουν. Τα πολύ καλά νέα είναι πως γεμίζουν για παραστάσεις όπως είναι τα Ανεξάρτητα κράτη. Κι έτσι κάθε ένας θεατής ταυτίζεται, σκέφτεται, γράφει, συζητάει, προτείνει παραστάσεις που σχεδόν σε αναγκάζουν να κάνεις όλα τα παραπάνω. Στο απόγειο όμως όλων αυτών των διεργασιών μετά από μια παράσταση σαν αυτή, είναι η επιτυχία ότι αφού τελειώσει το θεατρικό έργο, παίρνεις τον προβληματισμό μέχρι το σπίτι, μέχρι το μπαρ στην Κυψέλη, μέχρι την δουλειά την επόμενη μέρα και τον φυλάς σαν κάτι πολύτιμο που θα έδινες μόνο σε εκείνους που έχουν σημασία και που μπορείτε να μοιράζεστε τις σκέψεις σας.

Τα Ανεξάρτητη κράτη λοιπόν, είναι μια παράσταση βασισμένη σε ένα αληθινό ιστορικό γεγονός, που όμως μηνύει στις πληροφορίες της πως τα πρόσωπα και οι καταστάσεις του έργου, είναι προϊόν μυθοπλασίας και ίσως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό το ίσως για εμένα σημαίνει διάλογο και σημαίνει «Αποφάσισε μόνος σου». Κι όταν σε μια αίθουσα σύνταξης το 1978 προσλαμβάνεται μια νέα και γεμάτη ζωή δημοσιογράφος, αμφιβάλλω αν είναι προϊόντα μυθοπλασίας οι αντιδράσεις των αρσενικών υπάρξεων που κυριαρχούν στον χώρο. Κάπου εκεί αποφάσισα πως το κείμενο είναι τόσο μελετημένο που κανένας ήρωας του δεν είναι τυχαίος και πόσο μάλλον η ηρωίδα του.

Στην παράσταση ταξιδεύουμε στο παρελθόν, ένα παρελθόν για το οποίο η γενιά μου μόνο διαβάζει, ακούει και μαθαίνει ψάχνοντας. Σε αυτό το παρελθόν γνωρίζουμε την πραγματική μορφή του ιδεαλιστή γιατρού Βασίλη Τσιρώνη, η υποτιθέμενη «αυτοκτονία» του οποίου, μέσα στο διαμέρισμά του, πυροδότησε μια σειρά από ψευδή δημοσιεύματα και ανακίνησε βάσιμες υποψίες για πολιτική δολοφονία. Ο Τσιρώνης, κλασικός αντι-εξουσιαστής της εποχής, ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση ανθρώπου ταγμένου στην ιδεολογία του, που επί Γεωργίου Παπανδρέου είχε κάνει απεργία πείνας ζητώντας τον επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων, επί Χούντας είχε τολμήσει να καταγγείλει δημοσίως -και υπό την ιδιότητα του γιατρού- την κακομεταχείριση των πολιτικών εξορίστων στον Αη-Στράτη, και όταν έφτασε στο σημείο να κάνει και αεροπειρατεία, ζήτησε πολιτικό άσυλο στην Αλβανία του Χότζα.

Αυτή η ιδιάζουσα περίπτωση ανθρώπου έγινε αντικείμενο πολύμηνης δίωξης, ιδιαίτερα από τότε που κήρυξε το σπίτι του, στην οδό Άρεως 35 στο Παλαιό Φάληρο, «ανεξάρτητο κράτος» και άρχισε να συνδέει την κυβέρνηση με το παρακράτος και να αποκαλύπτει συμφωνίες κάτω από το τραπέζι που έκαναν διάφοροι μεγαλοεκδότες. Το αποτέλεσμα ήταν να τον πολιορκήσει η αστυνομία μέσα στο ίδιο του το σπίτι οδηγώντας τον στην «αυτοκτονία» – όπως τουλάχιστον έγραψαν οι εφημερίδες.

Στο έργο που παρακολουθήσαμε, η διαφθορά ποτίζει τις σχέσεις και τις αποφάσεις των εμπλεκόμενων, με την αντίδραση σε αυτή να είναι γένους θηλυκού. Μια δημοσιογράφος, που οι δυνατότητές της ορίζονται από το φύλο της και όχι από τις σπουδές της ή τη μανία της για έρευνα, αποφασίζει να διερευνήσει αυτή την «αυτοκτονία» με αντίπαλο ένα ολόκληρο κράτος που έχει τους εκπροσώπους του ευλαβικά τοποθετημένους μέσα στην αίθουσα σύνταξης μιας εφημερίδας. Τη συνέχεια τη φανταζόμαστε ήδη. Επιβεβαιωνόμαστε σε κάθε αντρικό γεμάτο γλίτσα σχόλιο αλλά και σε κάθε «αλήθεια» που ξεστομίζεται από εκείνους που έχουν διαλέξει πλευρά. Και παρόλο που γνωρίζουμε, ελπίζουμε μέχρι τελευταία στιγμή πως κάποιος από όλους αυτούς που αποφασίζουν για τις μοίρες των ανθρώπων, κάποιος από όλους αυτούς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, μια κοινή γνώμη που μοιάζει να μην είναι σχεδόν ποτέ έτοιμη να σκεφτεί γιατί την έχουν ήδη διαμορφώσει στα μέτρα τους, κάποιος από όλους αυτούς θα πληρώσει. Κι ας είναι μονάχα ένας να γίνει η αρχή.

Τα Ανεξάρτητα κράτη, είναι ωδή στη δύναμη του θεάτρου να μας βάζει στον κόσμο του και να φροντίζει τις σκέψεις μας. Είναι ωδή στην αντίδραση των πιο γενναίων, εκείνων που ζηλεύουμε γιατί δε νιώθουν τον φόβο στα σωθικά τους. Είναι ωδή στην ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν γιατί είναι θέμα θέλησης. Είναι ωδή στις γυναίκες που αντέχουν όταν η πολιορκία μοιάζει ατρόμητη και μένει ατιμώρητη. Είναι ωδή σε όσους υποφέρουν γιατί αποφάσισαν να πιστέψουν στα δικά τους ανεξάρτητα κράτη.

Αν θέλετε να θυμώσετε, να σφίξετε τις γροθιές σας, να μουδιάσετε, να ταυτιστείτε, να θυμηθείτε ότι δεν είμαστε μόνο θεατές, όπως είμαστε σε μια κατάμεστη θεατρική αίθουσα, κλείστε τα εισιτήριά σας και δείτε μια παράσταση που δεν της λείπει τίποτα σε σκηνοθεσία, κείμενο και υποκριτική.

Πληροφορίες για την παράσταση:

Κείμενο: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Γιώργος Παλούμπης

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης

Σκηνογράφος−Ενδυματολόγος: Νατάσσα Παπαστεργίου

Πρωτότυπη μουσική: Κώστας Νικολόπουλος

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Σχεδιασμός ήχου: Ανδρέας Μιχόπουλος

Video design: Αποστολής Κουτσιανικούλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου

Βοηθός σκηνογράφου−ενδυματολόγου: Μαριάνθη Ράδου

Παίζουν: Θάνος Αλεξίου, Στέλιος Δημόπουλος, Βασιλική Διαλυνά, Άλκηστις Ζιρώ, Ελεάνα Καυκαλά, Μάκης Παπαδημητράτος, Στάθης Σταμουλακάτος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος

Ακούγονται οι μουσικοί:
Θάνος Καζαντζής στα τύμπανα, Νίκος Παπαϊωάννου σε μπάσο και analog synth και Κώστας Νικολόπουλος στις κιθάρες.

Στο ραδιόφωνο ακούγεται η φωνή της Παναγιώτας Παπαδημητρίου.

Κλείστε τα εισιτήριά σας, εδώ.