Κανένας οριστικός θάνατος δεν έχει τη δύναμη να τραβήξει μαζί του σε υπόγεια κρύπτη όλα όσα συνθέτουν έναν άνθρωπο. Τη φωνή, το χάρισμα, το ελάττωμα, την ζεστή αφή, ένα τέλειο, ιδιωτικό καλοκαίρι, μια στιγμή. Σήμερα, 13 Ιανουαρίου, συμπληρώνονται εφτά χρόνια από τον θάνατο του Τζίμη Πανούση. Ποιος ήταν; Το «τραγουδοποιός και ηθοποιός, γνωστός για τη σάτιρα και τον καυστικό και αθυρόστομο στίχο του» είναι κάτι ελάχιστο μπροστά στους χειροποίητους, εκρηκτικούς μηχανισμούς του.
Ήταν ιδιοφυής. Οι εμφανίσεις του στη μικρή και την μεγάλη οθόνη, αλλά κυρίως στις μουσικές σκηνές καθιέρωσαν μια αλλιώτικη παρουσία μέσα στο αθώο και δοτικό πλήθος. Μπορούσε πάντα να ανατινάζει την ανέραστη σιγή. Ο Τζίμης Πανούσης αποδόμησε τις στριγκλιές του φόβου και της ήττας, αφηγούμενος προφητικά τραγούδια, με μια φωνή άρτια, ερωτεύσιμη, αισθαντική. Μεγάλωσε χωρίς να αποχωριστεί ποτέ την εξωγήινη τρέλα του «Δράκουλα των Εξαρχείων». Μαλλούρα, μούσι, λούρεξ κολάν, γλωσσόφιλα κι αγάπες στην απέναντι όχθη του αδίστακτου νεοέλληνα, και τα ντισκοτσιφτετέλια να γίνονται σιωπή, όσο ο Πανούσης αναμόχλευε την θεία, μητρική του γλώσσα.
Δεν την πάλεψε με το ανθρωπομάνι, που -υστερόβουλα- ενηλικιωνόταν σε απόσταση αναπνοής από τον ίδιο. Ήταν η φθοριούχα παρέμβαση με αξίνα πραγματικού κωμικού, ήταν το κλειδί ενός κόσμου που θα μπορούσε να ζει με λιγότερα βάρη σεμνοτυφίας και υποχωρητικότητας, βολέματος και βλακείας. Η διαδρομή από τα ταμπούρια της εφηβείας, τους δρόμους της αμφισβήτησης, τους έρωτες, τα βάθρα της αποδοχής, μέχρι τα γαλήνια πλάνα στην Αντίπαρο έχει μια ωραία, καθαρή αλήθεια.
Είναι σίγουρο ότι θα ανακαλύπτεται μέσα στα χρόνια. «Τώρα πια το ‘χω μάθει καλά το παραμύθι της εξουσίας. Στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσω τους άλλους». «Οι ρύποι της ατμόσφαιρας είναι τα αναβολικά του μικροαστού. Φοβού τους Δαναούς και ρύπους εισπνέοντας». Και θα νιώθουν όλοι οι επόμενοι ότι δεν υπάρχει χθες, ούτε θάνατος, ούτε συγκεκριμένη εποχή να κλείσει τον ζεστό πυρετό ενός ανθρώπου. Kαι θα οικειοποιούνται τη φωνή του -εκείνη την λυγμική φωνή στις μελοποιημένες λέξεις του Μιχάλη Κατσαρού- χωρίς να αραιώνει ποτέ η παρουσία του.
Εξάλλου, για τον Τζίμη Πανούση μιλάμε.
