Στο Ωνάσειο Νοσοκομείο, η υγεία συναντά τον πολιτισμό, καθώς σύγχρονα έργα Ελλήνων καλλιτεχνών από διαφορετικές γενιές γεμίζουν τους χώρους του. Κάθε έργο, με τη δύναμή του να αγγίζει την καρδιά και την ψυχή, προσφέρει μια αίσθηση γαλήνης και ενδυνάμωσης, μεταμορφώνοντας το νοσοκομείο σε έναν χώρο όπου η φροντίδα και η τέχνη συνυπάρχουν.

Από τον Γιάννη Παππά στον Γιάννη Βαρελά, από τον Γιώργο Ζογγολόπουλο στην Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, από τον Παύλο Διονυσόπουλο στη Χριστίνα Μόραλη.

Πρεσβεύοντας ότι η υγεία είναι ζήτημα πολιτισμού, το Ωνάσειο Νοσοκομείο, που περιλαμβάνει το εκσυγχρονισμένο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, το νέο, υπερσύγχρονο Μεταμοσχευτικό Κέντρο και το Ωνάσειο Παίδων, φιλοξενεί στους χώρους του έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών διαφορετικών γενεών. Τα έργα αυτά, που ανήκουν στην Onassis Collection –τη συλλογή έργων τέχνης του Ιδρύματος Ωνάση, έχουν ως επίκεντρο το ανθρώπινο σώμα. Είναι έργα που αποφορτίζουν και γαληνεύουν, έργα παιγνιώδη, που σε κάνουν να χαμογελάς και να ξεχνιέσαι στην αναμονή, έργα που απευθύνονται στην καρδιά και στην ψυχή.

Από την Προτομή του Ιπποκράτη του Γεωργίου Μπονάνου έως τους Θώρακες της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη και τα δύο ανθρωποκεντρικά έργα του Γιάννη Βαρελά: έναν μνημειακών διαστάσεων πίνακα που λειτουργεί ως ψυχικό τοπίο και ένα εξάμετρο γλυπτό το οποίο συμβολίζει τον άνθρωπο σε αναμονή που με μια μονοκοντυλιά σχεδιάζει ένα πρόσωπο-καρικατούρα. Στο Ωνάσειο Νοσοκομείο, έναν δημόσιο χώρο προσβάσιμο σε κάθε πολίτη, ο πολιτισμός συναντά την υγεία και μεταφέρει ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας, επιβεβαιώνοντας τη θεραπευτική και προστατευτική του δύναμη. Αυτά τα έργα είναι παράθυρα ελπίδας, παιχνίδια της φαντασίας, στιγμές χαμόγελου. Η τέχνη μεταφέρει ένα μήνυμα αισιοδοξίας, αποδεικνύοντας ότι ο πολιτισμός δεν συνοδεύει απλώς τη ζωή – την αναγεννά.

Όπως αναφέρει ο Πρόεδρος του Ωνάσειου νοσοκομείου, καθηγητής Ιωάννης Μπολέτης: «Το Ωνάσειο Νοσοκομείο είναι ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό κτίριο. Στο εσωτερικό χώρο προσομοιάζει σε αρχαίο θεραπευτικό κέντρο, σταοποία ο κόσμος που είχε ανάγκη περίθαλψης για την υγεία του βρισκόταν σε έναν χώρο που περιλάμβανε πολλά έργα τέχνης. Και θεωρείτο από εκείνους τους χρόνους ότι η τέχνη λειτουργεί θεραπευτικά. Με τη βοήθεια του Ιδρύματος Ωνάση, ο χώρος του νοσοκομείου μας είναι ένα σύγχρονο Ασκληπιείο.»

Ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, Αντώνης Σ. Παπαδημητρίου, σημειώνει: «Το Ωνάσειο νοσοκομείο το προσέχουμε ολιστικά: Γιατί η υγεία είναι θέμα πολιτισμού. Το Ίδρυμα Ωνάση, αναλαμβάνοντας την ανοικοδόμηση της νέας πτέρυγας του νοσοκομείου, τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού στο υφιστάμενο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο και τη δημιουργία του πρώτου πλήρως ψηφιακού νοσοκομείου στη χώρα μας έκρινε ότι θα ήταν πολλαπλά ωφέλιμο οι χώροι του νοσοκομείου να φιλοξενήσουν και έργα τέχνης ως «παραμυθία ψυχής». Έτσι, παραχωρήσαμε ως δάνεια μακράς διαρκείας έργα της συλλογής μας, καθώς για μας είναι ένας χώρος όπου η τέχνη και η υγεία υπηρετούν η μία την άλλη αρμονικά. Είναι σε οργανικό και αμφίδρομο διάλογο. Έτσι, δημιουργήθηκε ένας νέος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον χώρο του νοσοκομείου και το Ίδρυμα Ωνάση: στο επίκεντρο όλων των δράσεων και των δύο, της περίθαλψης, της συνεχούς κατάρτισης, των καινοτομιών, βρίσκεται ο άνθρωπος.

Όλοι όσοι πέρασαν κάποτε την είσοδο του Ωνασείου για να εισπράξουν τη φροντίδα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Όλοι εκείνοι που μοιράστηκαν τον πόνο, την επιμονή και τη θέληση για ζωή. Οι ασθενείς που έγιναν φίλοι με τους γιατρούς και μπορούν σήμερα να αφηγούνται προσωπικές ιστορίες, επειδή το τραύμα έγινε εμπειρία. Αυτοί είναι και οι καλύτεροι πρεσβευτές ενός φιλόξενου νοσοκομείου, που βασίζεται στην καινοτομία και την αριστεία. Που ετοιμάζεται να κάνει το επόμενο άλμα στο ψηφιακό μέλλον. Η τέχνη εντάσσεται στον δημόσιο χώρο όχι επειδή εξωραΐζει ή επειδή μόνο ομορφαίνει. Αλλά επειδή θυμίζει στον καθένα και την καθεμία από εμάς τον καλύτερο εαυτό μας, αυτόν που μπορούμε να δώσουμε όταν τον έχουν ανάγκη οι άλλοι. Αυτή είναι και η υπόσχεσή μας για τα επόμενα 50 χρόνια του Ιδρύματος.»

Ο Γενικός Διευθυντής του Ωνάσειου Νοσοκομείου, Παναγιώτης Μινογιάννης, συμπληρώνει: «Μπορεί για κάποιους αυτό να είναι ένα φαινομενικά παράδοξο και αντιφατικό πάντρεμα τέχνης και νοσοκομείου, γιατί έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε τα νοσοκομεία ως χώρους επιστήμης. Και πολύ σωστά. Τα επιστημονικά επιτεύγματα τόσο του προηγούμενου αιώνα αλλά και του τωρινού σώζουν, παρατείνουν, προσθέτουν ποιοτικό χρόνο, καθημερινά σε χιλιάδες ζωές που παλιότερα θα χάνονταν. Όμως σειρά μελετών δείχνουν ότι η θετική επίπτωση της τέχνης, σε όλες της τις μορφές, στην κλινική έκβαση κυρίως μέσω της οδού της ψυχικής στήριξης του ασθενούς και των οικείων του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Εδώ στο Ωνάσειο διαχρονικά τοποθετούμε στο επίκεντρο της προσοχής μας τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ επαγγελματία υγείας και ασθενή, η οποία προφανώς συμπεριλαμβάνει αυτές τις δύο πτυχές της ιατρικής, τόσο την επιστήμη όσο και την τέχνη. Ο χώρος μας, χωρίς να χάνει τη χρηστικότητα του, μέσα από τα έργα του Ιδρύματος Ωνάση ή μετασχηματιζόμενος ο ίδιος σε έργο τέχνης όπως πέτυχε ο Γιάννης Βαρελάς με τη συνεργασία και των αρχιτεκτόνων της ADD και στηριζόμενοι φυσικά και στην αρχική αρχιτεκτονική μελέτη του Ωνάσειου πετυχαίνει κάτι μοναδικό. Ο χώρος, πέρα από τη λειτουργικότητα του, αναδεικνύει και την ψυχή του νοσοκομείου.»

Τα έργα του Γιάννη Βαρελά στο Ωνάσειο, με τη χαρακτηριστική εικαστική προσέγγισή τους, αλληλεπιδρούν με ασθενείς, επισκέπτες και ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, προσφέροντας μια αισθητική εμπειρία που γεφυρώνει την τέχνη με την ανθρώπινη διάσταση του χώρου. Μέσα από μονοκοντυλιές, ανθρώπινες φιγούρες, ζωηρά χρώματα και τοπία που ξεδιπλώνονται δυναμικά, ο Βαρελάς εξερευνά τη σχέση μεταξύ χώρου, χρόνου και παρατήρησης, αποκαλύπτοντας το απροσδόκητο μέσα στο οικείο.

Η συνεργασία του με το Ίδρυμα Ωνάση για το Ωνάσειο Νοσοκομείο υπογραμμίζει τη δύναμη της τέχνης να παρέχει συναισθηματική στήριξη και ανακούφιση. Σε αυτό το πλαίσιο, τα έργα του, Face, Snooze και Τhe Path, επιβεβαιώνουν το ότι η τέχνη δεν είναι διακοσμητική, αλλά ένας ισχυρός σύμμαχος και ενισχυτής της υγείας. Το ζωγραφικό έργο Snooze (2023) απεικονίζει ανθρώπους που βρίσκονται σε διάφορες στάσεις. Άλλοι κοιτάζουν προς το μέρος του θεατή, άλλοι φαίνεται να συνομιλούν μεταξύ τους και άλλοι υπνοβατούν. Το έργο δημιουργήθηκε υιοθετώντας την κλασική διάταξη της τoπιογραφίας, χωρίς να κινείται στην κλασική δομή της. Σε προκαλεί να επικεντρωθείς περισσότερο στους ανθρώπους και στα αντικείμενα που τους περιβάλλουν, στη στάση του σώματός τους αλλά και στη σχέση που έχουν μεταξύ τους.

Έτσι, σχηματίζεται ένα νέο τοπίο αναμονής, όπου ο χρόνος διαστέλλεται και τα πάντα –ή σχεδόν τα πάντα– αλλάζουν κλίμακα. Όταν κάποιος περιμένει, αρχίζει να παρατηρεί τα πολύ κοντινά του: την πλέξη του ρούχου του, τις πτυχώσεις του παντελονιού του ή τα μικροαντικείμενα γύρω του – και αυτά γίνονται τα κύρια στοιχεία του ορίζοντα. Με αυτόν τον τρόπο, ένα τσαλάκωμα σε ένα σακάκι καταφέρνει να γίνει για λίγο λόφος ή, ακόμα, ένας μικρός λεκές γίνεται λίμνη. Στο πλαίσιο αυτής της διασταλτικής αναλογίας, το τοπίο είναι οι άνθρωποι και «λόφοι» του γίνονται οι πτυχώσεις των ρούχων τους, οι δε σχέσεις τους ορίζουν την απόσταση και το χρώμα του αναδύει την ατμόσφαιρα.

Το γλυπτικό κεφάλι Face (2023), που βρίσκεται στον χώρο του αίθριου του Ωνάσειου Νοσοκομείου, είναι μια μονοκοντυλιά, από αυτές που ίσως όλοι έχουμε σχεδιάσει κάποια φορά εκεί που ταξιδεύουμε στις σκέψεις μας ή μιλάμε στο τηλέφωνο περιμένοντας μια αναγγελία, ένα νέο ή, απλώς, ακούγοντας τα νέα του άλλου. Αυτές οι μονοκοντυλιές είναι η αποτύπωση μιας υποσυνείδητης διαδρομής που πάντα καταλήγει να σχηματίζει κάτι οικείο. Αυτά τα σχεδιάσματα πάνω σε κάθε λογής επιφάνεια, ό,τι πραγματικά βρέθηκε μπροστά μας, είναι η αναγνώριση της κατάστασης και το ξόρκι μιας προσδοκίας προς την ευκταία εξέλιξη των πραγμάτων.

Ανεβαίνοντας στον έβδομο όροφο του Ωνάσειου, ο επισκέπτης θα συναντήσει το επιδαπέδιο σχέδιο με τίτλο The Path (2023). Ενσωματωμένο εντός του τσιμεντένιου δαπέδου του και των αιθουσών «Στέλιος Παπαδημητρίου» και «Απόστολος Ζαμπέλας», με συνολικό εμβαδό 466 τετραγωνικά μέτρα, το σχέδιο ενώνεται με τα υλικά στοιχεία του χώρου και γίνεται ένα με αυτόν. Η αρχική ιδέα ήταν να αποτυπωθεί αναδυομένη η εικόνα μιας διαδρομής από γραφείο σε γραφείο και από χώρο σε χώρο, διαδρομές τις οποίες κάνουν οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί αλλά και αυτοί που τον επισκέπτονται. Το σχέδιο σε προσκαλεί να ακολουθήσεις τα ίχνη του και να διαβάσεις την εικόνα που αυτό σχηματίζει. Ανθρώπινα πρόσωπα διαδέχονται σχήματα και σύμβολα, τα οποία μέσα στα πλαίσια του χρόνου που χρειάζεται κάποιος για να τα διασχίσει, αλλά και πιο συμβολικά μέσα στη διάρκεια της ζωής του κτιρίου, δημιουργούν στο σύνολό τους διαφορετικές προοπτικές και αναγνώσεις.

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, αναφέρει: «Εμείς έτσι κι αλλιώς στη Στέγη διαχειριζόμαστε ζητήματα καρδιάς. Όλο το φετινό πρόγραμμα έχει να κάνει με τις σχέσεις. Όμως εδώ δεν είναι Στέγη και η παρέμβαση σε ένα νοσοκομείο όπως και σε κάθε δημόσιο χώρο πρέπει να έρχεται εντελώς φυσικά, λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι δεν μας ανήκει. Μερικές φορές μας συμβαίνει αυτό που ονομάζουμε “happyaccidents”, πέφτουμε πάνω σε κάτι και τελικά κάπως μας μετακινεί. Αυτό επιδιώξαμε κι εδώ, σε μία αίθουσα αναμονής, κάτι να μας μετακινήσει. Συζητάμε πολύ με τους ανθρώπους του νοσοκομείου, ξέρουμε τι έχει μεσολαβήσει σε κάθε εφημερία, μαθαίνουμε για τους ασθενείς που νοσηλεύονται και τις οικογένειες τους. Το νοσοκομείο είναι ένας τόπος ζωής. Ακόμα και ο θάνατος πάλι για τη ζωή μιλάει γιατί μπορεί να καταλήξει στη δυνατότητα μιας μεταμόσχευσης καρδιάς ή ενός πνεύμονα. Κάνουμε, λοιπόν, σκέψεις καθημερινές αλλά και σκέψεις μεταφυσικές, βάζοντας στο κέντρο πάντα τον άνθρωπο. Και ο Γιάννης Βαρελάς είναι ένας καλλιτέχνης που αγαπάει τους ανθρώπους. Με τα έργα του Γιάννη γίνεται πιο τρυφερή και πιο υποφερτή αυτή η διαστολή του χρόνου και η σιωπή της αναμονής. Δεν ξέρω αν η τέχνη θεραπεύει, αλλά σίγουρα παρηγορεί.»

Ο Γιάννης Βαρελάς εικαστικός επισημαίνει: «Η προετοιμασία αυτής της νέας σειράς έργων για το Ωνάσειο είναι από τα δυσκολότερα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Όταν μου έγινε η ανάθεση από το Ίδρυμα Ωνάση αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω. Στα νοσοκομεία οι άνθρωποι έρχονται για σοβαρούς λόγους. Σκέφτηκα ότι οι περισσότεροι βρίσκονται σε μια κατάσταση αναμονής. Όταν κάποιος περιμένει, ο χρόνος διαστέλλεται και τα πάντα –ή σχεδόν τα πάντα– αλλάζουν κλίμακα. Αυτή η διαστολή του χρόνου που προκαλεί η συνθήκη της αναμονής συχνά μας οδηγεί να παρατηρούμε πράγματα γύρω μας που συνήθως αγνοούμε, καθώς αναζητάμε έναν τρόπο να ξεχαστούμε για λίγο– και αυτά γίνονται τα κύρια στοιχεία του ορίζοντα. Με αυτόν τον τρόπο, κοιτώντας το παντελόνι σου, μία τσάκιση αρχίζει να γίνεται τοπίο, και ο πολύ κοντινός σου χώρος μετατρέπεται σε κάτι αχανές. Για μένα είναι μεγάλη τιμή που τα έργα μου φιλοξενούνται εδώ, σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Τελικά, ίσως οι χώροι που είναι οι πιο κατάλληλοι για να δείχνεις τέχνη, είναι χώροι σαν το Ωνάσειο. Αισθάνομαι πως είναι πολύ σημαντικό η τέχνη να αναδεικνύεται σε κυρίαρχο στοιχείο μέσα σε ένα νοσοκομείο, γιατί συναντά τους ανθρώπους σε απόλυτο βαθμό. Εδώ τα έργα είναι πολύ πιο λειτουργικά. Είναι πιο ουσιαστικό να συναντάς την τέχνη μέσα σε χώρους αμιγώς ανθρώπινους».

Μέσα από μια σειρά αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων, το Ωνάσειο Νοσοκομείο αναδεικνύει την αξία του πολιτισμού στον δημόσιο χώρο, συνδέοντας την υγεία με την αισθητική, την προσφορά στον άνθρωπο και τη θεραπεία.Στόχος της αρχιτεκτονικής παρέμβασης που υλοποιήθηκε από το ADD Architecture Studio είναι η διαμόρφωση ενός λεξιλογίου χειρονομιών και υλικότητας, το οποίο συνυπάρχει αρμονικά, συνομιλεί και αναδεικνύει το έργο του Γιάννη Βαρελά. Σύγχρονες τεχνικές λύσεις και υλικά συνυπάρχουν με τα έργα τέχνης, σε μια παρέμβαση πρωτοποριακή για τα δεδομένα ενός νοσοκομείου, που αναβαθμίζει τη λειτουργικότητα του χώρου.

Μέρος των σύγχρονων αρχιτεκτονικών λύσεων ήταν η μετατροπή των αιθουσών «Στέλιος Παπαδημητρίου» και «Απόστολος Ζαμπέλας» σε ψηφιακά points, μέσω του νέου τους σχεδιασμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης είναι η αίθουσα «Στέλιος Παπαδημητρίου», ένας χώρος πολλαπλών χρήσεων που, μέσω κινητών πάνελ, μπορεί να διαμορφωθεί σε μικρότερα clusters για επιμορφωτικά σεμινάρια ή να μετατραπεί σε μια ενιαία αίθουσα μαζικών διαλέξεων και παρουσιάσεων. Οθόνες και δίκτυα συνδέονται σε πραγματικό χρόνο, προσφέροντας μια αναβαθμισμένη και διαδραστική εκπαιδευτική εμπειρία. Με τέτοιες καινοτομίες, το Ωνάσειο Νοσοκομείο εισέρχεται δυναμικά στην ψηφιακή εποχή, εκπέμποντας ένα ισχυρό στίγμα που συνδυάζει την τεχνολογική καινοτομία με την ανθρωποκεντρική προσφορά.

Η σύγχρονη εικαστική πρόταση του Ωνάσειου Νοσοκομείου χαρακτηρίζεται από τη συνύπαρξη έργων από διαφορετικές γενιές Ελλήνων καλλιτεχνών. Στα έργα αυτά διακρίνει κανείς έντονα ανθρωποκεντρικά στοιχεία, όπως στην Προτομή του Ιπποκράτη του Γεωργίου Μπονάνου, στην Ανδρική φιγούρα του Παύλου Διονυσόπουλου και στους Θώρακες της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, ενώ τα γεωμετρικά έργα της Χριστίνας Μόραλη, όπως τα Κύβος μπλε και Κύβος κόκκινος, γεμίζουν τους χώρους του νοσοκομείου με χρώμα και ένταση. Παράλληλα, η Σύνθεση του Γιώργου Ζογγολόπουλου εισάγει έναν σύγχρονο διάλογο με τη μορφή και τη λειτουργικότητα, ενώ η Θέα στον Όλυμπο του Βασίλη Ιθακήσιου ανοίγει ένα παράθυρο στον ελληνικό φυσικό κόσμο μέσα στο υπερσύγχρονο νοσοκομειακό περιβάλλον.

Έργα στο Ωνάσειο Νοσοκομείο

Κώστας Τσόκλης, Χωρίς τίτλο, 1981
Γιάννης Βαρελάς, Snooze, 2023
Γιάννης Βαρελάς, Face, 2023
Βασίλης Ιθακήσιος (1879–1977), Θέα στον Όλυμπο, 1950
Γιώργος Ζογγολόπουλος (1903–2004), Σύνθεση, 1968
Χριστίνα Μόραλη, Κύβος μπλε, 2011–2012
Χριστίνα Μόραλη, Κύβος κόκκινος, 2011–2012
Παύλος Διονυσόπουλος, Ανδρική φιγούρα, δεκαετία 1970
Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Πανοπλία VII B, 2005
Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Θώρακας XXIII, 2009
Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Θώρακας XVΙ no 2, 2007
Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Άλογο LXXV, 2009
Γεώργιος Μπονάνος (1863–1940), Προτομή του Ιπποκράτη, χ.χ.
Γιάννης Παππάς (1913 – 2005),Όρκος του Ιπποκράτη
Γιάννης Παππάς (1913 – 2005), Η ράβδος του Ασκληπιού
Γιάννης Βαρελάς, Path, 2023

Onassis Collection

Ο κόσμος της Onassis Collection είναι συναρπαστικός και απρόβλεπτος, αναδεικνύοντας τη δυναμική σχέση του παρελθόντος με το «εδώ και τώρα». Η Συλλογή περιλαμβάνει ζωγραφικούς πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες, χαρακτικά, διακοσμητικά αντικείμενα, εγκαταστάσεις και ψηφιακά έργα που χρονολογούνται από το 1600 μέχρι σήμερα και δημιουργούς από τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και τον Θεόδωρο Πουλάκη μέχρι τον Γιάννη Βαρελά και τη Λουκία Αλαβάνου. Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες διαφορετικών περιόδων, γενεών και τεχνοτροπιών συγκεντρώνονται κάτω από την ίδια στέγη, δημιουργώντας ένα ανοιχτό αφήγημα που χαρακτηρίζεται από πολυσυλλεκτικότητα, συμπερίληψη και μη γραμμικότητα. Εδώ, ο Γιανούλης Χαλεπάς συναντά τον Auguste Rodin, ο Στέλιος Φαϊτάκης τον Φώτη Κόντογλου, ο Κωνσταντίνος Παρθένης τον Ηλία Παπαηλιάκη, ο Λουκάς Σαμαράς τον Bob Wilson και ο Γιάννης Κουνέλλης την Etel Adnan.

Προωθώντας τον διάλογο ανάμεσα στις τέχνες και ατενίζοντας το μέλλον μέσα από το παρελθόν, η Συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση προβάλλει τα πανανθρώπινα ζητήματα της εποχής μας, τις διαχρονικές μικρές αλήθειες, τις κρυφές μας επιθυμίες, επισημαίνοντας τη συνεχή αναγκαιότητα της τέχνης και τον λυτρωτικό της χαρακτήρα. Πέρα από το Ωνάσειο, έργα της Onassis Collection φιλοξενούνται στο κτίριο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη, στο Αρχείο Καβάφη, καθώς και στους χώρους των γραφείων του Ομίλου Ωνάση.

Διαβάστε περισσότερα:
Τρία νέα έργα του Γιάννη Βαρελά και μια σειρά από σύγχρονες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις αποκτά το Ωνάσειο Νοσοκομείο | Ίδρυμα Ωνάση