Στη χώρα που ζω, η γυναίκα, συνήθως μετά τα 40, πρέπει «να έχει πετύχει τα “πρέπει”» για να μην την «πετύχει» καμιά κοφτερή πέτρα από κανέναν «αφοσιωμένο και φιλήσυχο κήνσορα». Αλλά και «πετυχημένη» κι «ολοκληρωμένη» να είναι, ΔΕΝ πρέπει να είναι όλα όσα θέλει αυτή. Γιατί είναι άνω των 40. Και ο μεσαιωνικός ψίθυρος τη θέλει σε πλήρη α-συνέχεια με την πρώτη της νιότη. Ελέγχονται όλα πάνω και μέσα της. Τα μαλλιά, τα νύχια, ο λιπώδης ιστός, το προγούλι, τα χείλη, το δέρμα, ο ερωτισμός της, ο συγχρονισμός, ο μεταβολισμός, τα ρούχα, τα μαγιό, οι λέξεις και πώς προφέρονται, τα φρύδια, το Instagram, το σεξ, τα φιλιά, οι φωτογραφίες, τα εσωτερικά των μπράτσων, τα προ-περι-εμμηνοπαυσικά οπίσθια.
Είσαι οκ με τον εαυτό σου; Είσαι όπως θέλεις; Φάε μια πέτρα στο δόξα πατρί. Είσαι οκ με τον εαυτό σου; Είσαι όπως θέλεις, με κάποια κιλά παραπάνω, με ρυτίδες και δεν ξέρω εγώ τι άλλο; Φάε δύο πέτρες. Να σημαδευτείς. Να μείνει για πάντα η ουλή. Γιατί είσαι γυναίκα.
Χθες, είδα στο διαδίκτυο τη συνέντευξη της Δέσποινας Βανδή στο «Στούντιο 4». Την απόλαυσα. Μια γυναίκα που μιλάει απλά, επί της ουσίας, με ειλικρίνεια για θέματα αυτονόητα, επειδή ζει κι αυτή στη χώρα που ζω κι εγώ. Επιλέγει τον σύντροφό της, τους φίλους και τον τρόπο της. Ερωτεύεται «σε ηλικία που δεν έχει πολύ-υμνηθεί», αγαπάει τον εαυτό της, άρα τον φροντίζει, έχει έγνοια για το τι συμβαίνει γύρω της. Έχει άποψη. Τοποθετείται. Επικεντρώνεται στο παρόν και τις εκπλήξεις του. Είναι μάνα. Ξέρει τι της γίνεται. Πώς αλλιώς; Δε διαβάζει τα σχόλια αυτών που «την στολίζουν» καθημερινά, επειδή είναι γυναίκα και δεν αντέχουν την ελευθερία της. Τον κόπο που προηγείται αυτής της συγκεκριμένης ελευθερίας.
Ζει όσα έχει σκεφτεί. Αυτό είναι όλο. Και είναι τόσο απλό και τόσο ωραίο αυτό. Κάτι ουρλιαχτά για το τι και πώς δε φτάνουν στ’ αυτιά της. Η ίδια, στο τέλος της μέρας, έχει κερδίσει. Έχει φιληθεί, έχει αγκαλιάσει, έχει χαμογελάσει, έχει χαρεί. Έχει αποδεχτεί τον ενεστώτα χρόνο, έχει μπει στην κουζίνα, όπως αυτή θέλει, έχει φορέσει ό,τι την αναγεννά.
Τα ουρλιαχτά ανήκουν σε εκείνους που παραμένουν άνιωθοι. Σε εκείνους που τρώνε παναρισμένα κοτόπουλα και τους παίρνει ο ύπνος με το μάγουλο στην οθόνη. Τα λαδωμένα σχόλια τούς φέρνουν (λογικό) δυσπεψία. Και η ζωή τους είναι μόνο αυτό.
