Μου αρέσει η χριστουγεννιάτικη περίοδος. Τη θεωρώ μια παρένθεση χαράς μέσα στον απέραντο και μουντό χειμώνα. Κόσμος πάει κι έρχεται, μαζευόμαστε, γελάμε, τρώμε, πίνουμε σα να μην υπάρχει αύριο και στα μπαλκόνια αναβοσβήνουν πολύχρωμα φωτάκια.
Τι μπορεί να πάει στραβά μέσα σ’ αυτό; Πολλά, όμως επιλέγω να μην σταθώ σε αυτά. Προτιμώ την κραιπάλη, το να μην ξέρεις τι μέρα είναι και τον πρωινό ύπνο. Και τι άλλο να κάνω τέτοιες μέρες που – μεταξύ άλλων – έχω να τα βάλω και με τον χρόνο; Μεγαλώνω. Μεγαλώνουμε. Μια ακόμα περιστροφή γύρω από τον ήλιο, μια μονάδα προστίθεται παντού.
«Ποιοι είναι οι στόχοι σου για τη νέα χρονιά;», είναι μια ερώτηση που ακούγεται συχνά αυτές τις μέρες. «Τι να απαντήσω; Πειράζει να το σκεφτώ εκεί στα μέσα του Απρίλη;». Δε λέω πως δεν έχω φιλοδοξίες, αλλά δε με εμπνέει ο Γενάρης για να καταστρώσω κάποιο σχέδιο.
Εντούτοις, τέτοιες μέρες τα τελευταία χρόνια γεμίζω από τα αγαπημένα μου πρόσωπα και από τα όμορφα λόγια που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας. Λιγότερα δάκρυα και περισσότερες χαρές. Υγεία. Να βγουν αληθινά τα όνειρα. Έρωτες, αγάπες, φιλιά και αγκαλιές. Όμορφες στιγμές από αυτές που πιάνεσαι για να μην πέφτεις.
Ψάχνω όλα τα αντίβαρα στην απελπισία, στην απόγνωση που δημιουργεί το προαιώνιο ερώτημα «ποιος είμαι, που πάω και τι θέλω εδώ πέρα». Είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Δεν είμαι τίποτα ξεχωριστό, όμως έχω αγαπήσει πρόσωπα και ιδέες γνωρίζοντας ότι στο τέλος ο χρόνος θα τα σβήσει όλα.
Παρόλα αυτά, αντλώ όσο θάρρος μπορώ για να στέκομαι όρθιος και να συνεχίζω να περπατάω σ’ έναν δρόμο που κάποτε θα τελειώσει. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι αυτή είναι η μοναδική μου ευκαιρία μέσα σε δισεκατομμύρια χρόνια συμπαντικής εξέλιξης, σ’ έναν κόσμο που θα ήταν όμορφος ακόμα κι αν δεν υπήρχαμε εμείς εδώ.
Η φράση “You, the universe”, είναι ο τίτλος και η κατάληξη ενός ηχητικού ποιήματος του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μέσα από λέξεις και φράσεις σε αλφαβητική σειρά φωτίζει ένα μέρος της εικόνας αυτού του απέραντου χώρου, βάζοντάς μας μέσα σ’ αυτόν, τονίζοντας παράλληλα την αντίφαση της ύπαρξής μας: είμαστε τίποτα ή και όλα μαζί.
Όταν είχα ακούσει το κομμάτι πριν 18 χρόνια, με είχε γοητεύσει τόσο πολύ που το είχα για καιρό σαν status στο MSN (τ’ αδέρφια μου ξέρουν). «Μα ποια ήταν τέλος πάντων η “you, the universe”;», με ρωτάει συνεχώς από τότε μια πολύ καλή μου φίλη. Της απαντάω: «Καμία. Είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι και όλες που ανοίγουμε τις καρδιές μας προσπαθώντας να αφήσουμε κάτι φεύγοντας από δω». Είναι μια φράση που μου έρχεται στο μυαλό όταν θέλω να δώσω τα πάντα, όταν νιώθω μικρός και μεγάλος ταυτόχρονα. Δε θα την πω πουθενά και ποτέ, μα θα την κουβαλάω μέσα μου.
Φέτος η αδερφή μου, μού χάρισε ένα σκεύος για να ακουμπάω το ποτήρι μου που γράφει «άσπρο πάτο 2025», που για μένα πάει να πει να μην αφήσω ούτε μία σταγόνα από αυτή τη χρονιά. Είτε είναι πικρή, είτε είναι γλυκιά. Θα είμαι πιο μέσα στη ζωή. Αυτή είναι και η ευχή μου.
Γεμίζω το ποτήρι μου, το σηκώνω και το φέρνω κοντά στα δικά σας. Καλή χρονιά!
