Μιχάλης Καραγιάννης: Η «Ευλαλία» δημιουργήθηκε από μια ανάγκη

Χρύσα Φωτοπούλου

Στην οδό Φρύνωνος, πολύ κοντά στο Μετς και τη Γούβα, υπάρχει, από το καλοκαιράκι, η «Ευλαλία», ένα ιδιαίτερο μεζεδοπωλείο (και πρώην λογιστικό γραφείο), σε ένα κτίριο, κατευθείαν από την παλιά εποχή. Ξεχωρίζει ανάμεσα σε μια μοναχική ομοιομορφία που, χρόνια τώρα, απειλεί τις αθηναϊκές γειτονιές. Η «Ευλαλία», με τις κόκκινες καρέκλες, ήταν όνειρο πολλών, στο Παγκράτι, όπως λέει και ο Μιχάλης Καραγιάννης, που μαζί με τον Γιώργο Καραγιάννη και τον Μηνά Ντοκάκη έφτιαξαν ένα στέκι, όπου συνυπάρχουν αρμονικά το Αιγαίο και η ενδοχώρα, μέσα από εποχικά, νόστιμα πιάτα και εγκαρδιότητες. Τι άλλο να θέλουμε;

Μιχάλη, την ψάχναμε καιρό την «Ευλαλία». Έτσι δεν είναι;

Η «Ευλαλία» δημιουργήθηκε από μια ανάγκη. Στη γειτονιά, που μένουμε χρόνια τώρα, δεν υπήρχε ένα μέρος να πιούμε ένα τσίπουρο, μια ρακή. Τέτοια στέκια, συνήθως, τα βρίσκουμε προς Μεταξουργείο, Κουκάκι, Εξάρχεια. Γενικά παντού, εκτός από εδώ. Σε Μετς, Γούβα, Κάτω Παγκράτι, δεν είχαμε κάτι παρόμοιο. Έτσι κάναμε την αρχή.

Εν τω μεταξύ, υπέροχο το κτίριο.

Στο σημείο της «Ευλαλίας», μέχρι πριν έξι χρόνια, λειτουργούσε λογιστικό γραφείο. Έκτοτε, το κτίριο αφέθηκε, αφότου πέθανε και ο κύριος Αντώνης. Παρκάροντας, κάποια στιγμή εκεί, είδαμε με τον συνέταιρό μου, τον Μηνά, ένα ξεθωριασμένο «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» και είπαμε «βρε, λες;». Κι όταν μπήκαμε μέσα, σκεφτήκαμε αμέσως ότι θα γινόταν κάτι πολύ όμορφο.

Ποια ήταν η Ευλαλία; Σταματούσα κι εγώ, πολλές φορές, και παρατηρούσα το κτίριο.

Όταν διάβασα τις μαρμάρινες επιγραφές, στην πρόσοψη, μίλησα και με την Μαίρη, την εγγονή της Ευλαλίας, που μου είπε και δύο πράγματα παραπάνω. Σε κάποιο μπλογκ, υπάρχει κι ένα άρθρο, με τίτλο «Η κυρά Ευλαλία της Γούβας», στο οποίο αναφέρεται όλη η ιστορία της Ευλαλίας (καλά, δε μιλάμε για καμιά τρελή ιστορία). Η Ευλαλία ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, που είχε χάσει την ακοή της. Παρόλα αυτά, εργάστηκε ως μοδίστρα, καταφέρνοντας να τα βγάλει πέρα και μεγαλώνοντας και τον γιο της (τον άνδρα της τον είχε χάσει νωρίς). Απ’ ό,τι καταλάβαμε, ήταν πολύ αγαπητό πρόσωπο στη γειτονιά. Ο κύριος Αντώνης δεν θέλησε ποτέ να «χαλάσει» αυτό το σπίτι. Όταν, φαντάσου, τού ζητήθηκε να δοθεί το κτίριο για να γίνει νηπιαγωγείο, εκείνος αρνήθηκε. Δεν ήθελε με τίποτα να καταστραφεί η ταυτότητα του συγκεκριμένου σπιτιού. Και η εγγονή της Ευλαλίας, η Μαίρη, αυτό θέλει. Της άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι δε θα αλλάζαμε τίποτα.

Το εγχείρημα το υποστήριξε από την αρχή ο κόσμος. Σας αγαπούν.

Με τον καιρό, αποδείχθηκε ότι η «Ευλαλία», ως στέκι, δεν ήταν μόνο δική μας ανάγκη, αλλά ανάγκη πολλών από τη γειτονιά. Η Γούβα είναι μια λαϊκή γειτονιά. Δε θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι που δεν θα περιείχε τους κατοίκους. Στόχος μας ήταν και είναι η απλότητα. Και όσον αφορά στην ποικιλία του καταλόγου, τις γεύσεις, τις πρώτες ύλες. Να μην υπάρχουν άγνωστες λέξεις στον κατάλογο. Ο Μηνάς ασχολείται με το φαγητό, ο ένας από τους δύο συνέταιρους (ο άλλος είναι ο αδερφός μου), με πολύ μεράκι και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Δοκιμάζουμε διάφορα διαρκώς. Εξελισσόμαστε.

Και σε έναν από τους τοίχους, ο χάρτης της Δονούσας. Που τι σημαίνει για εσάς;

Η Δονούσα είναι ό,τι πιο κοντινό έχω σε χωριό. Μου έφεραν δώρο το καδράκι και κατευθείαν μπήκε στη θέση του. Έρχονται πολλοί από την Δονούσα στην «Ευλαλία». «Ευχαριστούμε. Το χρειαζόμασταν», λένε.

Το στέκι είναι κάπως συνυφασμένο με το «έξω». Αλλά είμαστε και στην καρδιά του χειμώνα.

Με αγχώνει πάρα πολύ αυτό. Δεν ξέρω πώς θα πάει ο χειμώνας. Ελπίζω να είναι ήπιος.

Αρκετές φορές, όταν συναντιόμαστε, λέμε και ξαναλέμε για τις πόλεις και τις ανισότητες. Για τη νέα πραγματικότητα, που μας σπάει τα νεύρα. Το Παγκράτι, που ξέρουμε, είναι όμορφο και ταυτόχρονο όμως πολύ ξένο.

Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να βρει ένα σπίτι στο Παγκράτι. Airbnb και οι τιμές των ενοικίων, που είναι στον θεό, άλλαξαν πάρα πολύ την ανθρωπογεωγραφία του. Ελπίζω κάποια στιγμή αυτό να ανατραπεί.

Έχουμε λόγους να ελπίζουμε. Έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι.