Η τελευταία παράσταση που είδα μου θύμισε εκ νέου πόση ανάγκη έχουμε το θέατρο και την προσφορά του σε συναισθήματα συγκίνησης, συνενοχής, τύψεων, φόβου, ανακούφισης, υπαρξιακής παύσης. Ήταν σε ένα θέατρο με μια σκηνή διαφορετική, σε μια γειτονιά φημισμένη για τον πολιτισμό της, μια Δευτέρα που γύριζα από διήμερο απόδρασης. Έπαιζε ένας ηθοποιός που μπορεί να μεταμορφωθεί στα πάντα και να με κάνει να τον ακολουθώ σαν πιστή σε κάθε παράστασή του.

Το βραβευμένο κείμενο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό βρήκε ερμηνευτή στο πρόσωπο του Αργύρη Ξάφη ο οποίος, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ζωής Ξανθοπούλου, μας παραδίδει έναν μονόλογο πληθωρικό, μια από τις πιο ουσιαστικές ερμηνείες της χρονιάς τιμημένη από τα Βραβεία της Ελληνικής Ένωσης κριτικών, ένα θεατρικό επίτευγμα σε εικόνα, υποκριτική, φώτα, μουσική, νόημα.

Ο Αργύρης Ξάφης είναι «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», ερμηνεύοντας με μοναδικό τρόπο και ξετυλίγοντας όλους τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες γύρω από το νεκρό σώμα ενός έφηβου αγοριού, ενός όρκου στο πιο όμορφο σώμα που έχουμε δει ποτέ.

Η Ζωή Ξανθοπούλου σκηνοθετεί το έργο γραμμένο στα καταλανικά, σε ελληνική μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, αφιερωμένη στον Ζακ Κωστόπουλο και με σύμμαχο την βαθιά ερμηνεία του Αργύρη Ξάφη, το μετουσιώνει σε μια ωδή στην ομορφιά που προκαλεί φθόνο και σε μια σπουδή στα βάθη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και επιθυμίας.

Tο έργο ξεκινάει με την υποσημείωση «Γραμμένο για έναν ή μια ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση.»

Το θέμα ακούγεται οικείο, γεγονός που αποδεικνύει μια πραγματικότητα που σαπίζει από τα θεμέλια της, και πραγματεύεται τη σύντομη ζωή ενός έφηβου, του πιο όμορφου αγοριού σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, που βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δε λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί-νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβίζονται στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές, χωρίς να βρίσκουν το κλειδί για την ελευθερία ποτέ.

Η παράσταση είναι άρτια. Δεν της λείπει και δε μου λείπει τίποτα. Την κυνηγάω να τη δω όλη τη χρονιά, όλο συμβαίνει κάτι, μα ευτυχώς μια βαρετή καθημερινή, έγινα θεατής σε μια παράσταση που ήταν ακριβώς, από το πρώτο κεφαλαίο μέχρι την τελευταία τέλεια, όπως την περίμενα.

Η παράσταση αγκαλιάζει την ευθραυστότητα των ψυχών που η συμβατική κοινωνία χαρακτηρίζει αδύναμες, ευάλωτες και εκμεταλλεύσιμες προς την τέρψη της και την αναγάγει στην απόλυτη ομορφιά, την ομορφιά που το δέος που νιώθεις γι’ αυτήν σε τυφλώνει, σε καθηλώνει, σε σακατεύει γλυκά.

Ο Αργύρης Ξάφης μελετάει κάθε ρόλο στις πραγματικές του ρίζες, στα παιδικά του τραύματα, στις κρυφές του λαχτάρες, στις υποταγές που αποδέχεται, στα εγκαταλελειμμένα θέλω του. Η Ζωή Ξανθοπούλου, εκμεταλεύεται όλες τις δυνατότητες μιας μακρόστενης θεατρικής σκηνής και παρουσιάζει ένα έργο που βλέπεις το τέλος του να πλησιάζει χωρίς λύτρωση. Τα υπόλοιπα – φώτα, μουσική, σκηνογραφία – δένουν, μπλέκονται, αφηγούνται κι αυτά την ιστορία με το βάθος που της αρμόζει.

Είναι μια παράσταση που αξίζει τον χρόνο και τις σκέψεις μας, είναι ένας ηθοποιός που έχει αφιερωθεί στους ήρωες της, είναι ένα κείμενο που δεν αφήνει να πέσει κάτω καμία παθογένεια της επαρχίας που τρέφει από μόνη της την κατρακύλα της.

Προλάβετε εισιτήριο για την παράσταση, εδώ.

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου

Μουσική: Φώτης Σιώτας

Σκηνογραφία-Ενδυματολογία- Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος

Α’ Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Παναγή

Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Έρρικα Ρούσσου

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

Τρέιλερ παράστασης: Νατάσσα Ε. Ιωάννου

Παραγωγή: ΕΠΤΑΡΧΕΙΑ

Ερμηνεύει: Αργύρης Ξάφης