Πιστεύω, με τη μεγάλη πίστη μου στις λέξεις που φτιάχνουν ιστορίες – που νομίζω πως διαθέτω – , ότι χιλιάδες λογοτεχνικά αφηγήματα μπορούν να ξεκινήσουν από ένα ουζερί – που θα αντέξει για πάντα τον χρόνο – στην Ευελπίδων. Αυτό εδώ λοιπόν, είναι ένα τέτοιο αφήγημα, γεμάτο κεραυνοβόλο έρωτα, φύση με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σχήματα λόγου βγαλμένα από ποιητικές συλλογές – δεν έχω διαλέξει ακόμη ποιας γενιάς -, εικόνες δανεικές κι αγύριστες από παραμύθια για μεγάλους χωρίς παιδιά, λέξεις που μπήκαν στη σωστή σειρά για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου.
«Γεννιέται ο κόσμος», ο τίτλος ενός βιβλίου γραμμένου για 4 εποχές έρωτα φυσιολογικού, που δειλιάζει, σε σχεδόν 100 σελίδες στοιβαρού χαρτιού. Ο τίτλος ενός βιβλίου που έσκαψε το μυαλό μου με αποτέλεσμα την ανάμνηση της «Ηλιόπετρας» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, της ίδιας με την «Ηλιόπετρα» του Οκτάβιο Πας, της «Ηλιόπετρας» με φωνή Σωκράτη Μάλαμα να υποστηρίζει «Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο», για να νιώσω ανακούφιση με την τέταρτη επιβεβαίωση έρωτα – γέννησης κόσμου, στο βιογραφικό του μυαλού μου. Ο τίτλος ενός βιβλίου, για να με πιάσει ο έρωτας από το χέρι απαλά, μέχρι να τελειώσω και τη δεύτερη ανάγνωση, απαραίτητη για να σχεδιάσω καρδούλες δίπλα στα αγαπημένα μου μαύρα γράμματα, στις αγαπημένες μου συνεκφορές, στα αγαπημένα μου ρηματικά πρόσωπα, στις αγαπημένες μου γραμμές που με φέρνουν πάλι πρόσωπο με πρόσωπο με αγαπημένα δικά μου.
Ο απέναντι έρωτας είναι δέντρο, είναι σπίτι, είναι κολώνα, είναι σημαία, είναι πλατεία, έχει χέρια πουλιά, έχει δάκρυα από ρετσίνι, δάχτυλα ποδιών αρχαίου Έλληνα, είναι σώμα θέρμανσης στο πιο κρύο σπίτι του κόσμου – που δεν πεθαίνεις τελικά από κρύο -, είναι λόγος για να δεις αστέρια και κόκκινες βουκαμβίλιες, είναι η ζωή που θα ήθελες να ζεις μετά τα 18. Ο απέναντι έρωτας είναι συναίσθημα τυχερών ανθρώπων, που από ξεκάθαρη και ανεξήγητη τύχη, μια τύχη που ηλεκτρίζει μόνο τους άτυχους ανθρώπους, βρέθηκαν σε ένα ουζερί στην πιο κοντινή τους λεωφόρο.
Το μούδιασμα του ερωτευμένου ανθρώπου βρήκε λέξεις να ειπωθεί σε αυτό εδώ το αφήγημα. Μου θυμίζει το «Φιλί» του Χούλιο Κορτάσαρ, το φιλί που διαβάζεις όταν έχεις καιρό να φιλήσεις με μανία, το φιλί που ζεις σε επανάληψη κάθε φορά που διαβάζεις το κεφάλαιο 7 του τόμου με τίτλο «Κουτσό». Μου θυμίζει αυτό το φιλί ανάστασης, γιατί διαβάζοντας μπορώ να σου υποσχεθώ πως θα είσαι ερωτευμένος και πάλι, αν δεν είσαι ήδη οπότε και θα είσαι ερωτευμένος εις τη δευτέρα. Μπορώ να σου υποσχεθώ πως αν δε σημειώνεις στα βιβλία σου, αν δεν τσακίζεις τις σελίδες (όπως η συγγραφέας Αλεξάνδρα Κ* που ανέβασε ένα story στο Instagram, δείχνοντας τσακισμένες τις σελίδες που τσάκισαν αυτές της καρδιάς της), αν δε ζωγραφίζεις καρδούλες σαν αστεράκια υπενθύμισης, σου υπόσχομαι και στοιχηματίζω, δειλά πάντα ως συχνά ηττημένη στα στοιχήματα, πως θα ξεκινήσεις σχεδόν αναγκασμένος από την ομορφιά των λέξεων που στέκονται σε ακούνητη και αμίλητη σειρά. Και μπορώ να συνεχίσω να σου υπόσχομαι, πως το ένα ξεχασμένο ερωτευμένο κύτταρό σου θα ξεσηκώσει μια επανάσταση κατακόκκινου έρωτα από εκεί που δεν το περίμενε καμία ανέραστη από επιλογή κυβέρνηση.
Κι αν οι υποσχέσεις δε φτάνουν, όπως πολλοί ερωτευμένοι έχουν δηλώσει σε λοχοτεχνικές σελίδες και κινηματογραφικές σκηνές, κάντες εσύ πράξη, πατώντας θαρραλέα το πόδι σου στην παρουσίαση αυτού του βιβλίου που κάνει τον Θεό Έρωτα να έχει ανθρώπινες αντιδράσεις βαφτισμένες ευάλωτες, αυτή την Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου, στις 7 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο «Ζάτοπεκ» στην Καλλιθέα.
Να πας με την πράσινη γραμμή, να ζήσεις ακόμα πιο εμμονικά την Αθήνα, ανάμεσα σε μυρωδιές που αν τις έβαζες σε μπουκαλάκι, το άρωμά σου θα ήταν το «Κέντρο». Να πας για να γίνεις αυτόπτης μάρτυρας του σπάνιου πια φαινομένου ύπαρξης ανθρώπων που τηρούν τις υποσχέσεις τους.
Γεννιέται ο κόσμος, Βάσια Τζανακάρη, Εκδόσεις Καστανιώτη
