Το περπάτημα είναι μια δραστηριότητα τόσο φυσιολογική όσο η αναπνοή για τους περισσότερους από εμάς, ωστόσο είχαμε φανταστεί ότι μπορεί να μας πει πολλά για την κατάσταση της υγείας μας; Μάλιστα σε ένα νέο άρθρο του National Geographic η επιδημιολόγος Peggy Cawthon λέει ότι «για λόγους που δεν κατανοούμε η ταχύτητα με την οποία περπατάμε σχετίζεται με τον κίνδυνο θανάτου μας». Για την ακρίβεια, φαίνεται να βρίσκεται σε συνάρτηση με το προσδόκιμο αλλά και την ποιότητα ζωής μας.
«Στο περπάτημα συμμετέχει κάθε σύστημα του οργανισμού μας» προσθέτει η Cawthon. Τυχόν αλλαγές μάλιστα στο βάδισμά μας, όπως στη σταθερότητα ή στην ταχύτητα, μπορεί να αποτελεί ένδειξη προβλημάτων υγείας. Διάφορες μελέτες μάλιστα έχουν συνδέσει την καθιστική ζωή με μεγαλύτερο κίνδυνο απώλειας της αυτονομίας και εκφύλισης των νοητικών λειτουργιών μας σε προχωρημένη ηλικία.
Πώς όμως θα διατηρήσουμε την κινητικότητά μας σε ωφέλιμα επίπεδα; Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε μια προπόνηση που θα μας κάνει να καταρρεύσουμε από την κούραση, όπως εξηγεί ο Pete McCall, συγγραφέας του βιβλίου «Smarter Recovery: A Practical Guide to Maximizing Training Results». Αρκεί να έχουμε, με κάποιον τρόπο, την κίνηση στη ζωή μας κάθε μέρα, ακόμα και στις ήπιες μορφές της: «Είναι όπως όταν βουρτσίζουμε τα δόντια μας. Αν δεν το κάνω για μία, δύο μέρες, θα το νιώσω». Ακόμα και τον 80χρονο πατέρα του προσπαθεί να βάλει σε πρόγραμμα: «Του λέω να περπατάει και να κάνει γιόγκα» προσθέτει.
Το ζητούμενο είναι να βρούμε μια σωματική δραστηριότητα που πραγματικά απολαμβάνουμε και μας κινητοποιεί. Είτε είναι ο χορός είτε η κολύμβηση είτε ακόμα και το «κυνήγι» ενός νηπίου, όλα έχουν αποτέλεσμα, όπως μας διαβεβαιώνει η καθηγήτρια Φυσικοθεραπείας Jennifer Brach. Στο περπάτημα, ωστόσο, δεν μετράει μόνο η ταχύτητα και η απόσταση, αλλά και η τεχνική. Οι ειδικοί μας συνιστούν να την εξασκήσουμε σε έναν διάδρομο γυμναστικής, στον οποίο μάλιστα μπορούμε να πειραματιστούμε με διάφορες ταχύτητες. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με 4-5 χιλιόμετρα την ώρα, σταδιακά αυξάνοντας την ένταση. Η προσαρμογή μας μπορεί να αρχίσει, για παράδειγμα, αυξάνοντας την ταχύτητα κατά 10% για ένα λεπτό και κατόπιν επιστρέφοντας στην προηγούμενη. Σε κάθε περίπτωση, για μεγαλύτερη ασφάλεια, καλό είναι να μην κοιτάμε κάτω, γιατί έτσι αυξάνουμε τον κίνδυνο πτώσης.
Μάλιστα το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ ανέπτυξε ένα πρόγραμμα βάδην 12 εβδομάδων, που εστιάζει στον συντονισμό των κινήσεων. «Χρησιμοποιούμε την παρομοίωση των αυτοκινήτων. Αντί να βάζουμε μια μεγαλύτερη μηχανή, συντονίζουμε το σύστημα ώστε να τρέχει πιο αποδοτικά» λέει η Brach. Ακόμα και ασθενείς με άνοια ή Πάρκινσον μπορούν να συμμετέχουν σε κάποια σωματική δραστηριότητα με την υποστήριξη των ειδικών αλλά και της μουσικής: «Ακόμα και αν δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν οδηγίες, αν τούς παίξεις μουσική, το κάνουν» λέει η On-Yee (Amy) Lo, βοηθός καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και ερευνήτρια της γήρανσης στο ίδρυμα Hebrew SeniorLife Marcus Institute.
Φυσικά, ποτέ δεν είναι υπερβολικά νωρίς για να βάλουμε την άσκηση στη ζωή μας: «Σε κάθε ηλικία πρέπει να είμαστε όσο πιο δραστήριοι μπορούμε» επισημαίνει η Cawthon. Φυσικά, παίζει ρόλο και το περιβάλλον όπου ζούμε: «Αν μένετε σε μια γειτονιά με ωραία, καλοσυντηρημένα μονοπάτια, που είναι ασφαλής, είναι πιθανότερο να βγείτε έξω και να περπατήσετε» προσθέτει η Brach. To ίδιο ισχύει όμως και για αστικές γειτονιές όπου μπορούμε να κάνουμε καθημερινές εργασίες με τα πόδια.
Πηγή: Marie Claire
