Έχεις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια; Νιώθεις ματαίωση που οι κόποι σου δεν έχουν αντίκρισμα; Έχεις κουραστεί να πληρώνεις φόρους, ακριβά ενοίκια και τη φέτα 14€ το κιλό; Ξενερώνεις με τον κυνισμό της κοινωνίας; Σιχάθηκες να βλέπεις νούμερα στην τηλεόραση να σου λένε ότι δεν είσαι, αλλά νιώθεις φτωχός; Υπάρχει λύση για σένα. Ίδρυσε το δικό σου κράτος!
Δεν κάνω πλάκα. Είναι αρκετά δύσκολο, αλλά τεχνικά γίνεται. Σύμφωνα με τη σύμβαση του Μοντεβιδέο το1933, ένα κράτος, για να αναγνωριστεί, πρέπει να πληροί τέσσερα βασικά κριτήρια:
– Να έχει μόνιμο πληθυσμό, δηλαδή ανθρώπους που να κατοικούν σταθερά στο έδαφός του (μάζεψε την παρέα σου).
– Καθορισμένη εδαφική περιοχή, δηλαδή συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια (αγόρασε ένα νησί).
– Κυβέρνηση, δηλαδή ένα λειτουργικό σύστημα διοίκησης, που μπορεί να ασκεί εξουσία (μοίρασε υπουργεία στην παρέα).
– Ικανότητα σύναψης σχέσεων με άλλα κράτη, δηλαδή δυνατότητα ανάπτυξης διπλωματικών σχέσεων (χτίσε καλό PR).
Πονοκέφαλος. Καλύτερα να μείνω εδώ και να βλέπω κάθε μέρα σ’ επανάληψη τα εγκαίνια του μετρό της Θεσσαλονίκης ή καλύτερα να με ψηφίσουν για τον επόμενο διαχειριστή της πολυκατοικίας.
Τώρα θ’ αναρωτηθείτε: γιατί μας τα λέει όλα αυτά; Απαντάω: Είδα τη θεατρική παράσταση «Η Δημοκρατία του Μπακλαβά». Σε γενικές γραμμές, το έργο αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού, μιας Ελληνίδας κι ενός Τούρκου, το οποίο γνωρίζεται στο εξωτερικό, αποκτά ένα παιδί (που το ονομάζει Μεζέ!) και αποφασίζει να μετακομίσει μόνιμα σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας για να δοκιμάσει την τύχη του. Ανοίγει ένα εργαστήριο παρασκευής μπακλαβά, ένα κοινό γλύκισμα ανάμεσα στους δύο λαούς, μεταξύ πολλών άλλων, και ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Κάπου εκεί, όμως, ξεκινούν τα προβλήματα. Το σιχαμένο ελληναριό πολεμάει το εγχείρημα και τα παιδιά στο σχολείο ασκούν μπούλινγκ στον μικρό Μεζέ. Το ζευγάρι μας αφού δε βρίσκει το δίκιο του ούτε στους κρατικούς θεσμούς ούτε στην κοινωνία, αποφασίζει να ιδρύσει το δικό του ανεξάρτητο κράτος και να το ονομάσει «η Δημοκρατία του Μπακλαβά». Μέχρι εδώ. Περισσότερα δεν μπορώ να πω γιατί θα κάνω spoiler.
Παρακολουθώντας αρκετά ευχάριστα την παράσταση, η οποία είχε ρυθμό, ευρηματικότητα και έντονα κωμικά στοιχεία, σε κάποιο σημείο, χάθηκα, όχι γιατί το έργο έκανε κοιλιά, αλλά γιατί στο μυαλό μου έπαιζε ο προβληματισμός: Τι κάνεις αν έχεις ξενερώσει με το κράτος, στο οποίο ζεις, αλλά σ’ αρέσει το φυσικό περιβάλλον, έχεις ωραίες αναμνήσεις, αφού μεγάλωσες εδώ και φίλους, οικογένεια, έρωτες κλπ.; Δεν ξέρω. Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν είναι να ιδρύσω ένα νέο κράτος.
Θυμάμαι τον τίτλο ενός άρθρου, όταν οι Καταλανοί και Καταλανές αποφάσισαν, μέσω δημοψηφίσματος, να γίνουν ανεξάρτητο κράτος. Ο τίτλος ήταν απλός και περιεκτικός: Δεν ευχόμαστε καλό κράτος σε κανέναν! Μεταξύ μας ούτε κι εγώ. Αν είναι μια μικρογραφία του μεγάλου γιατί να το κάνουμε; Όσοι σκέφτηκαν – και σ’ ένα βαθμό κατάφεραν – να ιδρύσουν μια χώρα στ’ αλήθεια, στο τέλος κατέληξαν κάτι σαν ιδεολογικό πρότζεκτ, καλλιτεχνικό έργο, ή μια βιώσιμη κοινότητα. Ωραία έκανες τη φάση σου και μετά τι; Μπαινοβγαίνεις στο σύστημα, χρησιμοποιείς το σύστημα, είσαι το σύστημα. Οι ζωές είναι τόσο δεμένες με τον μηχανισμό του, που ακόμα κι αν δε μας αρέσει, ακόμα κι αν σκεφτόμαστε διαφορετικά, ακόμα κι αν διατηρούμε την τρυφερότητά μας ως επαναστατικό στοιχείο, που έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος, καταλήγουμε να είμαστε κομμάτι του.
Μπορούμε να κόψουμε το δεσμό και να ζούμε απομονωμένα και ήσυχα. Μπορούμε, επίσης, να γκρεμίσουμε όλη τη δομή του και να φτιάξουμε κάτι καινούριο από την αρχή. Αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε για καιρό στον αέρα. Το αντέχουμε;
Πληροφορίες
Η «Δημοκρατία του Μπακλαβά», μετά από διεθνή περιοδεία σε 10 χώρες και απανωτές βραβεύσεις, ανεβαίνει, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στο Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης.
Συντελεστές
Σύλληψη – σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς
Κείμενο: Γεράσιμος Μπέκας, Μιχάλης Πητίδης, Ανέστης Αζάς
Βοηθός σκηνοθέτη- δραματουργική Συνεργασία: Μιχάλης Πητίδης
Σκηνογραφία: Ελένη Στρούλια
Συνεργασία στη σκηνογραφία: Ζαΐρα Φαληρέα
Προσαρμογή σκηνικών για το θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης: David Negrin, Γεώργιος Κολιός
Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα
Φώτα: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Προσαρμογή φωτισμών για το θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης: Δήμητρα Αλουτζανίδου
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Συνεργασία στον ηχητικό σχεδιασμό: Άγγελος Κονταξής
Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος
Φωτογραφίες παράστασης: Πηνελόπη Γερασίμου
Παίζουν οι ηθοποιοί: CemYigit Üzümoglu, Στέλλα Βογιατζάκη, Γιώργος Κατσής, Gary Salomon
Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης
Κυψέλης 54, Αθήνα
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 18:00 και 21:15
Κυριακή 20:00
