Το λουκάνικο της Βιέννης είναι ένα σνακ σύμβολο στο οποίο ορίζονται ο οδοκαθαριστής, ο μάνατζερ, ο τουρίστας και η διασημότητα. Τώρα, έχει επίσης την επίσημη σφραγίδα έγκρισης ως μέρος της κληρονομιάς της Αυστρίας.
Η κουλτούρα του ταπεινού “Würstelstand” έγινε μια από τις τελευταίες προσθήκες στον εθνικό κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς αυτή την εβδομάδα, υπό την επίβλεψη της αυστριακής επιτροπής της UNESCO. Συμμετέχει στις χαρακτηριστικές ταβέρνες κρασιού της αυστριακής πρωτεύουσας ή “Heurigen”, οι οποίες έχουν καταγραφεί από το 2019, και στη διάσημη κουλτούρα του καφέ της πόλης, η οποία τιμήθηκε το 2011.
Το Würstelstand, το οποίο αποτελεί πια σημείο σε μια ιστορία που πηγαίνει πίσω γενιές, είναι κάτι περισσότερο από μια απλή πηγή λιπαρής γαστρονομικής ικανοποίησης. Το περίπτερο του δρόμου είναι γνωστό ότι φέρνει κοντά ανθρώπους πολλών τάξεων και καταγωγής και έχει το δικό του χαρακτηριστικό λεξιλόγιο.
Γνωρίστε το “Haasse”, ένα χοντρό βρασμένο λουκάνικο, καθώς και το “Kasekrainer” – μια καπνιστή δημιουργία εμποτισμένη με τυρί που αναβλύζει, επίσης μερικές φορές είναι γνωστό ως “Eitrige” ή “suppurating” λουκάνικο. Υπάρχει επίσης το “Oaschpfeiferl”, ένα πικάντικο πεπερόνι, και το “Krokodü”, ένα σαν αγγουράκι τουρσί.
«Τα λουκάνικα έχουν μακρά ιστορία στη Βιέννη», είπε ο Josef Bitzinger, του οποίου το Bitzinger Würstelstand βρίσκεται δίπλα στο Μουσείο Albertina και ακριβώς πίσω από την Κρατική Όπερα της Βιέννης. «Αρχικά, ήταν απλώς ένας κουβάς με ζεστό νερό στον οποίο συνήθιζαν να κολυμπούν τα λουκάνικα», είπε. Πωλούνταν από «μικρές άμαξες που έλκονταν από σκυλιά και μεγαλύτερες που σύρονταν από άλογα, αργότερα με από ένα λεωφορείο της VW ή ένα τρακτέρ».
Η παράδοση χρονολογείται από τις μέρες πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, όταν πρώην στρατιώτες δημιούργησαν κινητά μαγαζιά για να βγάλουν τα προς το ζην.
Ο μακροβιότερος πάγκος της πόλης σε μια σταθερή τοποθεσία, το Würstelstand Leo, σερβίρει λουκάνικα από το 1928. Τα περίπτερα εξελίχθηκαν σε ένα πιο σημαντικό ίδρυμα μετά τη χορήγηση ευρύτερης εμβέλειας άδειας για σταθερούς πάγκους το 1969. Τότε ήταν που το ταψί εισήχθη και το τυρί Käsekrainer εφευρέθηκε, είπε ο Bitzinger. «Σήμερα, αυτό είναι ήδη κλασικό».
Ο χαρακτηρισμός της UNESCO «τιμά την παράδοση, τη φιλοξενία και την ποικιλομορφία της πόλης μας», δήλωσε ο δήμαρχος Michael Ludwig σε δήλωσή του. «Αυτός ο τίτλος είναι μια αναγνώριση για όλους εκείνους τους Βιεννέζους που, με τη ζεστασιά και τη γοητεία τους, κάνουν τις καντίνες λουκάνικων κάτι περισσότερο από ένα απλό μέρος για σνακ – ένα μέρος συνάντησης όπου το joie de vivre και ο πολιτισμός ενώνονται».
Ο Bitzinger είπε: «Παλεύαμε πολύ καιρό για αυτό». «Το ιδιαίτερο με αυτό είναι ότι είναι μια μορφή γαστρονομίας που όλοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά», είπε. «Εδώ, ο γενικός διευθυντής και, κατά τη διάρκεια του opera ball και μια διασημότητα στέκονται δίπλα σε έναν εργάτη και τον οδοκαθαριστή που μόλις τελείωσε τον καθαρισμό του δρόμου. Αυτό ενώνει τους ανθρώπους».
Πηγή: Daily Sabah /Κεντρική φωτογραφία: AP PHOTO
