Μια ξεπεσμένη πενηντάρα ηθοποιός, η Ρεμπέκα και ένας νέος, αλλά άκρως επιτυχημένος συγγραφέας, ο Όσκαρ. Μια πρόταση που μπορεί ήδη να προϊδεάζει έναν έμπειρο θεατή – έχουν σημασία τα φύλα, γιατί στα 50 του κανένας άντρας δεν είναι ξεπεσμένος και γιατί σπάνια μιλάμε για μια νέα, άκρως επιτυχημένη συγγραφέα.
Αν και γνωρίζονται από πολύ παλιά, τότε που η Ρεμπέκα, πιτσιρίκα ακόμη, ήταν κολλητή με την αδελφή του Όσκαρ, στην ουσία είναι δύο εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, αν και ο Όσκαρ, για να λέμε την αλήθεια, έχει εμμονή μαζί της. Όλα ξεκινούν από ένα προκλητικό και υβριστικό σχόλιο που κάνει ο Όσκαρ στο Instagram για την Ρεμπέκα. Μεταμελημένος για τη βλακεία του της στέλνει ένα μέιλ να της ζητήσει συγγνώμη κι έτσι ξεκινάει μια συνεχής ανταλλαγή μηνυμάτων, περί ζωής, σχέσεων, κόσμου κοντά τους και πιο μακριά τους, περί δικαιωμάτων, συναισθημάτων και ουσιών…
Στην αρχή η Ρεμπέκα τον αντιμετωπίζει απαξιωτικά, ενώ δεν διστάζει να τον βρίζει πολύ πετυχημένα και να τον οικτίρει, την ίδια στιγμή που εκείνος νομίζοντας πως είναι κάτι που πρέπει αναγκαστικά να μοιραστεί, της αποκαλύπτει τις μύχιες σκέψεις του γι’ αυτήν (έως και σενάριο για πάρτη της ήθελε να γράψει). Και κάπου εκεί αρχίζει μια διαδικτυακή φιλία, γιατί το θεατρικό (δραματοποιημένο από το ομώνυμο βιβλίο της Βιρζινί Ντεπάντ) ξετυλίγεται την εποχή του εγκλεισμού εξαιτίας του Covid-19. Περίοδος που θέλουμε να μείνει μακρινή, περίοδος που τελικά όρισε και ορίζει πολλές στιγμές της ζωής μας.
Η θεματολογία των συζητήσεων τους λοιπόν ποικίλει, χωρίς να μας μπερδεύει, αν και μιλάνε για τα πάντα και για τίποτα συγκεκριμένα. Σαν να λειτουργεί το κείμενο καλειδοσκοπικά με σκοπό να πιάσει όλα τα θέματα που απασχολούν σήμερα τις δυτικές κοινωνίες. Από το MeToo έως τα κοινωνικά δίκτυα κι από τα ναρκωτικά έως την έννοια της φήμης. Φυσικά δεν λείπουν τα σχόλια για το συγγραφικό σινάφι, τον φεμινισμό και τις σύγχρονες φεμινίστριες, την πατριαρχία και την πολιτική.
Η μεταξύ τους «συνομιλία» αποκτάει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν ο Όσκαρ της αποκαλύπτει ότι εμπλέκεται σε μια υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης της πρώην υπεύθυνης Τύπου του εκδοτικού του. Κι εκεί είναι που ουσιαστικά ξεκινάνε όλα. Και όλες αυτές οι συζητήσεις περί φεμινισμού, βιωμάτων, εξουσίας των αντρών πάνω στα γυναικεία σώματα, παλαιού και σύγχρονου, ανάγκης για καταχρήσεις, ανάγκης για επιβεβαίωση και επιβίωση χάρη σε αυτήν.
Τι κρατάω από αυτή την παράσταση; Τι θέλω μάλλον να κρατήσω από το κείμενο και την αύρα των ηθοποιών; Τι συζητάω μετά το τέλος με τη φίλη μου; Τι συζητάνε οι υπόλοιποι θεατές καθώς κατεβαίνουν τα σκαλιά, καθώς ανάβουν ένα τσιγάρο στην έξοδο του Μικρού Γκλόρια;
Κρατάω τα γέλια του κοινού στις ατάκες που διάλεξε να κρατήσει η Εύα Κοτανίδη, όταν έκανε τη διασκευή αυτού του κειμένου για να παρουσιαστεί για πρώτη φορά στις αθηναϊκές αίθουσες – ατάκες που έχω δανειστεί κι έχω κάνει ήδη δικές μου. Κρατάω την παλιά φεμινίστρια, τη φεμινίστρια που έγινε φεμινίστρια γιατί κατάλαβε ότι τις φορές που γλίτωνε από τους άντρες, το όφειλε πάντα σε άλλους άντρες. Κρατάω τη φεμινίστρια της γενιάς μου, τη φεμινίστρια του διαδικτύου, αυτή που βρίσκει τον χώρο να μιλήσει σήμερα, ένα χώρο όμως που της τον δανείζουν όποτε γουστάρουν οι άγνωστοι του διαδικτύου, οι κριτές που τάχα έχουν δικαίωμα στην άφεση κι ας προσβάλλουν κάποια καθισμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Κρατάω την απλότητα των νοημάτων, τα βασικά, αυτά τα βασικά που κάποιοι αγνοούν, κάνουν πως αγνοούν καθώς δεν τους συμφέρει να τα συνειδητοποιήσουν, γιατί τότε θα συνειδητοποιήσουν την ενοχή τους. Κρατάω ότι πέρασα καλά, μια φράση απλή, που είναι σπάνια πια αληθινή. Κρατάω το χειροκρότημα των θεατών που μου φάνηκε γεμάτο ενθουσιασμό κι ευγνωμοσύνη και κατανόηση και ταύτιση και ελπίδα και γεμάτο εκείνα τα συναισθήματα τα συνώνυμα της αίσθησης της ανακούφισης.
Σε ένα θέατρο μικρό λοιπόν, που ακουμπάς τον διπλανό σου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) θα δεις μια παράσταση σύγχρονη και αληθινή και θα προβληματιστείς στην επιστροφή στο σπίτι όταν συνειδητοποιήσεις πόσο κανονικότητα είναι η πατριαρχία να πλήττει κάθε φύλο, κάθε τάξη, κάθε ύπαρξη.
Αγαπητέ μ@λάκα – Δραματοποιημένη νουβέλα της Βιρζινί Ντεπάντ
Ερμηνεύουν: Μ. Γκόνη, Εύα Κοτανίδη, Ορ. Τζιόβας. Διασκ.: Σ. Καραμεσίνης, Εύα Κοτανίδη. Κοστ.: Κ. Μαργαρίτη Κατάλληλη για άνω των 16 ετών
Τετάρτη 18:00 & 21:00
Πέμπτη 21:00
Θέατρο Μικρό Γκλόρια
