Περνάει δίπλα μας ένα κορίτσι με έναν -υπέροχα ζωγραφισμένο- ανανά στο αριστερό της χέρι. Μικροσκοπικός, ευκρινής, πλήρης ανανάς. Σκέτη τέχνη. Μετά από καιρό, βλέπουμε δύο αυτάκια γάτας στον καρπό του Α. και λίγο πιο μετά, ένα μικρό καράβι στον αυχένα ενός φίλου μας. Και τα τρία αυτά σχέδια είναι της Παυλίνας Παπαηλιοπούλου (ναι, της Vlinki). Της ευρηματικής δημιουργού, στης οποίας την τέχνη παραδίνεσαι χωρίς πολλή σκέψη. Τα τατουάζ της έχουν κάτι αέρινο, κάτι δυναμικό, κάτι απρόβλεπτο. Ενισχύουν ένα εγγενές χαρακτηριστικό, μια δοκιμασμένη αγάπη, ένα βίωμα. Σπάνε τη σιωπή με τον πιο εύγλωττο τρόπο. Γιατί η Παυλίνα, όπως είπαμε, ξέρει κι από ιστορίες. Το μαρτυρά ο θαλασσινός αέρας στον αυχένα του φίλου μας, έτσι όπως προέκυψε από το πενάκι της. Ένας μόνιμος θαλασσινός αέρας. Και αυτό δεν είναι λίγο.

Παυλίνα, έχεις σκεφτεί ότι ο τρόπος, που σχεδιάζεις και το αποτέλεσμα που προκύπτει, έχει βάλει σε (θετικές) σκέψεις (για δοκιμή) ακόμη και τους πιο φοβικούς ή αναποφάσιστους σε σχέση με το τατουάζ;

Ναι, και με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό το γεγονός. Έχω πολλούς «πρωτάρηδες», οι οποίοι γίνονται και πελάτες, που έρχονται συχνά κι έτσι αναπτύσσεται μια όμορφη σχέση.

Είναι λιτά σχέδια και ταυτόχρονα με αρχή, μέση και τέλος. Πόσες ιδέες μπορεί να βρει αυτή ή αυτός που θα σε επισκεφθεί πρώτη φορά;

Στο στούντιο, έχω πολλά άλμπουμ με σχέδια, τα οποία είναι σχεδόν όλα custom, που σημαίνει ότι είναι ανεπτυγμένα για τον καθένα ξεχωριστά, ενώ έχω ως πολιτική μου να μην τα επαναλαμβάνω. Αν δει κάποιος ένα από αυτά τα σχέδια και το θέλει, τού αναπτύσσω κάτι παρόμοιο. Πιστεύω ότι τα τατού πρέπει να είναι μοναδικά όσο μοναδικός είναι και ο κάθε άνθρωπος! Υπάρχουν, όμως, και κάποια doodles, που είναι για όλους κι αυτά τα ζωγραφίζω σε στιγμές, που έχω ελεύθερο χρόνο και θέλω να περάσω καλά με τα Vlinkia μου.

Πώς οργανώνεις τον χρόνο σου; Σε «ξεκλειδώνει» αν σου πει κάποιος «μου αρέσει αυτό, θα ήθελα να αποπνέει αυτό π.χ» και να «συν- δημιουργήσετε» κατά κάποιον τρόπο;

Ναι, αυτό γίνεται εδώ στο στούντιο! Κάνω δυο ραντεβού: στο πρώτο, συζητάμε τι και πώς θα το ήθελε, με βάση πάντα τον τρόπο και το στιλ που ζωγραφίζω. Και μια – δύο μέρες πριν το ραντεβού για το τατού μας, τού στέλνω 3 – 6 ιδέες. Μπορεί να συνδυάσει και στοιχεία από αυτές τις ιδέες και να γίνει ακόμα πιο δικό του το σχέδιο.

Πόσο καιρό σού πήρε να στραφείς σε αυτό που σε κάνει να νιώθεις πλήρης και δημιουργική;

Πάντα ασχολούμουν με κάτι δημιουργικό, αυτή είναι η φύση μου. Πριν το vlinki, είχα το ippolito, ένα luxury brand με δερμάτινες τσάντες. Ωστόσο, το εμπορικό κομμάτι του ippolito με άδειασε. Παράλληλα, παρακολουθούσα -για εμένα κι όχι για επαγγελματικό σκοπό- σεμινάρια δερματοστιξίας. Στα σεμινάρια, κατάλαβα ότι το ανθρώπινο δέρμα είναι ένας υπέροχος καμβάς, στον οποίο, όταν ζωγραφίζω, βρίσκω το κέντρο μου. Ήρθαν όλα πολύ οργανικά. Το ένα με άδειαζε και το άλλο με ισορροπούσε. Έτσι αποφάσισα να κάνω την επαγγελματική αλλαγή.

Αισθάνθηκες καθόλου ότι έχασες χρόνο;

Καθόλου και ποτέ. Όλα ήταν απαραίτητα για να φτάσω εδώ. Όλα ήταν μαθήματα, όλα ήταν εμπειρίες.

Η Καλών Τεχνών ήταν μονόδρομος; Ως παιδί που του άρεσε η εικαστικότητα, ένιωσες καθόλου μοναξιά;

Η Καλών Τεχνών ήταν μια εισαγωγή. Όταν δημιουργώ, δεν νιώθω μοναξιά. Θέλω να είμαι μόνη, γιατί πρέπει συγκεντρωθώ και να αφοσιωθώ σε αυτό που έχω μπροστά μου. Ωστόσο, είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Όταν είμαι με κόσμο που αγαπώ, είμαι απόλυτα εκεί. Όταν ζωγραφίζω είμαι χαρούμενα μόνη. Κι έτσι ήμουν πάντα.

Υπάρχουν ηλικιακές ομάδες που προτιμούν το τατουάζ περισσότερο; Έχεις αρνηθεί κάτι που σου ζητήθηκε και δε σε βρήκε σύμφωνη;

Κατά κύριο λόγο, η πελατεία μου είναι γύρω στα 30-40. Και, ναι, αρνούμαι ιδέες και σχέδια που μου ζητούνται, όταν πιστεύω ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Στο τατουάζ, δεν χωράνε λάθη.

Μιας και αναφερθήκαμε στην αρχή στον μινιμαλισμό, θεωρείς ότι είναι μια εφήμερη τάση ή ότι οι άνθρωποι πια πολύ συνειδητά στρέφονται σε κάτι τέτοιο σε κάθε επίπεδο;

Για εμένα δεν είναι τάση. Είναι θέμα καλής και καλλιεργημένης αισθητικής.

Ποιους θαυμάζεις; Σχεδιαστές, ζωγράφους, ανθρώπους που σε εμπνέουν.

Θαυμάζω την ομορφιά, την αυθεντικότητα και την απλότητα. Καλλιτέχνες όπως, τον Joan Miro και τον Egon Sciele. Σκιτσογράφους, όπως τον Mordillo και τον Raymond Peynet.

Υπάρχει χώρος για όνειρο και για την πραγμάτωση του στην Αθήνα του 2024;

Και γιατί να μην υπάρχει; Όπου υπάρχει στόχος και δουλειά, υπάρχει και πραγμάτωση.