Την Τρίτη, 29 Οκτωβρίου στις 20:00 στο θέατρο Χώρα (Αμοργού 20, Κυψέλη), ο συγγραφέας Εντουάρ Λουί συζητά με τη Μαίρη Καιρίδη (κριτικό λογοτεχνίας) με αφορμή την έκδοση του καινούργιου του βιβλίου.
Ο Εντουάρ Λουί γεννήθηκε στην Αλλενκούρ της Γαλλίας το 1992 με το όνομα Εντύ Μπελγκέλ. Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στην École Νormale. Το πρώτο του βιβλίο, Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ (μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης, 2018), προκάλεσε έντονη δημόσια συζήτηση, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, μεταφράστηκε σε πάνω από είκοσι γλώσσες και διασκευάστηκε για το θέατρο, όπως και όλα τα επόμενα έργα του. Από τους αντίποδες κυκλοφορούν σε μετάφραση Στέλας Ζουμπουλάκη τα Ιστορία της βίας (2019), Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου (2020), Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας (2021) η συζήτηση ανάμεσα στον Εντουάρ Λουί και τον Κεν Λόουτς, Διάλογος για την τέχνη και την πολιτική (2021), η Αλλαγή: μέθοδος (2022) και το Η Μονίκ δραπετεύει (2024) – που θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου.
Σύμφωνα με τις συνεντεύξεις του, ο Εντουάρ Λουί, γράφει για εκείνους τους ανθρώπους που υποφέρουν, καθώς πιστεύει πως αποτελούν την πλειονότητα στις κοινωνίες που ζούμε. Ο ίδιος, πήρε το πρώτο του πτυχίο στη βία, στη βία που είχε υποστεί από μικρό παιδί, όπως λέει και απευθύνεται με τα βιβλία του σε όσους έκαναν ταυτότητά τους χαρακτηρισμούς μειονεκτικούς εις βάρος τους. Όσο για τη λογοτεχνία και τους συγγραφείς που διαβάζει, έχει πει σε συνέντευξή του στη Lifo: Για μένα, οι καλοί συγγραφείς, αυτοί που θαυμάζω πιο πολύ, είναι αυτοί που προκαλούν, που αναγκάζουν τη λογοτεχνία να συμπεριλάβει ανθρώπινα σώματα και ζωές που απέκλειε στο παρελθόν. Αν θέλεις να είσαι καλός στη λογοτεχνία, πρέπει να είσαι θυμωμένος με αυτήν, πρέπει να ανοίγεις ένα βιβλίο και να σκέφτεσαι τι λείπει. Δεν θα ‘πρεπε να ρωτάς «ποιος είναι εδώ» αλλά «ποιος δεν είναι, ποιος λείπει, τι δεν βλέπω». Αν θέλω να γράψω, πρέπει να σκεφτώ ποιος δεν ακούει, ποιος είναι απών; Κάποια πρόσωπα είναι πέρα από την απουσία, επειδή, για να θεωρείται κάποιος απών, πρέπει κάποτε να ήταν παρών, έστω και δυνάμει. Υπ’ αυτή την έννοια, κάποιοι άνθρωποι δεν θεωρούνται καν απόντες γιατί δεν τους πιάνει το μυαλό μας. Θαυμάζω αυτό που έκανε ο Αντρέ Ζιντ με τους γκέι και η Τόνι Μόρισον με τους μαύρους ή η Σιμόν ντε Μποβουάρ με τις γυναίκες. Κάπως έτσι άρχισα να γράφω, με σκοπό να αλλάξω τον κόσμο.
Για την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου μας πληροφορεί πως αυτό το βιβλίο που θα διαβάσουμε είναι, κατά κάποιον τρόπο, το αποτέλεσμα μιας παραγγελίας από τη μητέρα του. Δεν το αποφάσισε, δεν το προγραμμάτισε. Δεν ήταν δική του ιδέα εξαρχής. Τίποτα στη λογοτεχνία δεν του είχε δώσει ποτέ τόση χαρά.
Κι εδώ να σημειώσουμε πως η μητέρα του, εργάτρια όλη της τη ζωή στην κυριολεξία, που δεν ξέρει να διαβάζει, γιατί ό χρόνος, η γνώση και η εξάσκηση στο διάβασμα δεν είναι προνόμια της εργατικής τάξης, δεν έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο του ακόμα, ούτε κι εκείνο για την αφύπνιση της ίδιας, Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας. Η σημασία λοιπόν του νέου του βιβλίου, ως παραγγελία της μητέρας του, είναι μεγάλη κι έχοντας καταφέρει να βρει τα κοινά του με την ελληνική κοινωνία και τον Έλληνα αναγνώστη, οι αναγνώστες που τον ακολουθούν πιστά από τον γεμάτο εκπλήξεις Εντύ Μπελγκέλ του, έως και τις συζητήσεις που κάνει μαζί τους σε νέα βιβλιοπωλεία της πόλης όπως το Σκριπ στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης, περιμένουν ανυπόμονα και προπαραγγέλνουν το βιβλίο, εδώ.
Ο Λουί που θα νιώθει πάντα οργή και θυμό και που σοκάρεται όταν βλέπει πόσο λίγο ή καθόλου θυμωμένοι είναι οι πιο πολλοί άνθρωποι παρά τον βίαιο κόσμο μέσα στον οποίο ζούνε, θα συνεχίσει να γράφει μέχρι να αλλάξει τον κόσμο για εκείνους που υποφέρουν σιωπηλά.
Όλα του τα βιβλία μεταφρασμένα στα ελληνικά, κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Αντίποδες.
Πηγή: LIFO / Φωτογραφία: Book Press
