O Luis Sepúlveda, γεννιέται μια μέρα σαν κι αυτή στην πόλη Ovalle της Χιλής, γιος του Luis, ιδιοκτήτη εστιατορίου και κομμουνιστή ακτιβιστή, και της Irma, νοσοκόμας με καταγωγή από τη φυλή Μαπούτσε, και σύμφωνα με όσα έλεγε ο ίδιος, ένιωθε βαθιά τυχερός που γεννήθηκε «κόκκινος, βαθιά κόκκινος». Έζησε πολλά, πάλεψε για πολλά, έγραψε για όσα έζησε και πάλεψε, επηρέασε πολλούς και θα συνεχίσει να επηρεάζει ακόμα περισσότερους μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του.
Ιστορίες πειρατών και ληστών, επαναστατικά έπη και ιστορίες εξερευνητών κέντριζαν από πάντα τη φαντασία του. Αυτές οι αφηγήσεις ενέπνευσαν το έργο του και έδωσαν νόημα στη ζωή του, την οποία συνήθιζε να ορίζει ως «η βιογραφία ενός δραπέτη».
Ο Luis Sepúlveda είχε χίλιες ζωές, όλες διασταυρωμένες με έναν αέρα θρύλου: η ιστορία του λέει ότι σε ηλικία 16 ετών έπιασε δουλειά σε ένα φαλαινοθηρικό πλοίο, ότι έμαθε λογοτεχνία φτιάχνοντας μιστέλας στο σπίτι του Pablo de Rokha (ποιητής), ότι αργότερα έκανε θέατρο με τον Víctor Jara (ποιητής, μουσικός και συνθέτης) και ήταν ο σωματοφύλακας του Salvador Allende. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα κρατήθηκε και βασανίστηκε και εξόριστος έζησε με τους Ινδιάνους Shuar στον Αμαζόνιο και συμμετείχε στην Επανάσταση των Σαντινιτών.
Η λογοτεχνική του ιστορία αναφέρει επίσης ότι το πρώτο του βιβλίο κέρδισε το βραβείο Casa de las Américas στην Κούβα το 1969 και ότι εννέα χρόνια αργότερα κέρδισε το βραβείο Rómulo Gallegos, 20 χρόνια πριν από τον Roberto Bolaño. Τα δεδομένα της πραγματικότητας, ωστόσο, λένε ότι το κουβανικό βραβείο του 1969 κέρδισε ο Antonio Skármeta και ότι το 1978 το Rómulo Gallegos δεν του απονεμήθηκε. Σε κάθε περίπτωση, ο Sepúlveda ήταν αφηγητής και στις ιστορίες του συνδύαζε ιστορία και μυθοπλασία, μύθους και πραγματικότητα.
Οι ζωές του Luis Sepúlveda διαμόρφωσαν την αφήγησή του: ο χρόνος του στη ζούγκλα του Αμαζονίου ενέπνευσε το Ο γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης, που δημοσιεύτηκε το 1988. Το ταξίδι του στο φαλαινοθηρικό πλοίο θα ήταν η βάση για το Ο κόσμος του τέλους του κόσμου, και μια επίσκεψη στη Γη του Πυρός, ακολουθώντας τα βήματα του Francisco Coloane, ήταν η βάση για το Patagonia Express.
Τόλμησε επίσης το αστυνομικό ρομάντζο με το Ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer και την παιδική μυθοπλασία με οικολογική απήχηση με το Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει.
Συγγραφέας με γλώσσα απλή και ύφος προσιτό, τόνιζε στο έργο του ανελλιπώς τις συνέπειες που συνδέονται με το πραξικόπημα και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Ένας συγγραφέας είναι πάντα με τα φαντάσματά του και, όταν αρχίζει να γράφει, αυτά, φυσικά, έρχονται στο φως, για καλό και για κακό», σύμφωνα με τα λόγια του.
Τον Luis Sepúlveda τον τράβηξε από νωρίς το έπος των λατινοαμερικανικών μαχών και ουτοπιών. Πρώην μέλος του GAP, έναν τίτλο που του άρεσε να επιδεικνύει, ο Χιλιανός συγγραφέας που έζησε στη Χιχόν ήταν μέρος της γενιάς που συμμετείχε στο επαναστατικό όνειρο της δεκαετίας του ’70. Μία από τις τελευταίες στήλες του που δημοσιεύτηκε στη Le Monde Diplomatique, αφιερωμένη στη σύζυγό του Carmen Yáñez, τιτλοφορούταν Women of my Generation, και σε αυτή σημειώνε: «Ήταν φοιτήτριες, ανθρακωρύχοι, μέλη συνδικάτων, εργάτριες, τεχνίτριες, ηθοποιοί, αντάρτισσες, ακόμη και μητέρες και συνεργάτιδες της Αντίστασης. Γιατί οι γυναίκες της γενιάς μου σεβάστηκαν μόνο τα όρια που ξεπερνούσαν όλα τα σύνορα».
Στα βιβλία του Sepúlveda νιώθεις την παρουσία του, το χέρι του να σε τραβάει μαζί του σε όσα έχει ζήσει. Διαβάζοντάς τον ταξιδεύεις, μαθαίνεις, νοσταλγείς, συγκινείσαι, γίνεσαι παιδί, συμμετέχεις σε μια μακρινή επανάσταση και σε έναν σκοπό γεμάτο ανθρωπιά. Ήταν ένας από τους πιο παρόντες συγγραφείς στην ιστορία του τόπου του και στην ιστορία όλων των λαών που παλεύουν για μια γη ελεύθερη να τους αγκαλιάζει όλους.
Βρείτε όλα τα βιβλία του μεταφρασμένα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Opera.
Πηγή: La Tercera
