Η Μαρία Κάλλας (γεννημένη Sophie Cecelia Kalos, βαπτισμένη Maria Anna Cecilia Sofia Kalogeropoulos) ήταν κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος του 20ού αιώνα. Η φωνητική τέχνη της και οι ιδιάζουσες υποκριτικές της ικανότητες επαινέθηκαν από πλήθος κριτικών, ενώ το οπερατικό κοινό τής χάρισε το προσωνύμιο La Divina («Η Θεϊκή»).

Σαν σήμερα, 16 Σεπτεμβρίου 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στο διαμέρισμά της, στο Παρίσι, σε ηλικία 53 ετών. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου 1977, στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου της οδού Ζωρζ Μπιζέ. Δύο χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1979, έπειτα από μια σύντομη τελετή, ο τότε Υπουργός Πολιτισμού Δημήτρης Νιάνιας σκόρπισε την τέφρα της από πυραυλάκατο, που έπλεε στον Σαρωνικό κόλπο.

Η μητέρα μου δε μου έδινε σημασία και για να με προσέξει τραγουδούσα. Ήξερα ότι είχα ωραία φωνή. Έτσι το τραγούδι έγινε το φάρμακο κατά των συμπλεγμάτων μειονεξίας που ένιωθα. Η μητέρα μου επιχείρησε αρχικά να με γράψει στο Ωδείο Αθηνών, το σπουδαιότερο σε όλη τη χώρα, όμως την ειρωνεύτηκαν. Τι θα έκαναν, είπαν, μ’ ένα κορίτσι δεκατριών ετών; Τότε, παριστάνοντας τη δεκαεξάχρονη μπήκα σε άλλο Ωδείο, στο Εθνικό. Την επόμενη χρονιά, πέτυχα το στόχο μου και πέρασα, έπειτα από εξετάσεις στις οποίες διέπρεψα, στο Ωδείο Αθηνών. Στο Ωδείο, αφιέρωσα περισσότερες ώρες απ’ όσες επιβαλλόταν. Στερήθηκα τις χαρές της εφηβείας και τις αθώες απολαύσεις της, αυτές που είναι αφελείς και αναντικατάστατες. Αφού τραγουδήσεις, μετά πρέπει να ερμηνεύσεις.
Στο Ωδείο, μαθαίνεις να τραγουδάς αλλά από το σημείο εκείνο, πρέπει να κάνεις ένα άλμα και να γίνεις καλλιτέχνης. Εκεί είναι όμως, που αρχίζουν οι δυσκολίες. Ξενυχτούσα για να μελετώ, αλλά έμενα στο περιθώριο. Από την Ελλάδα έφυγα πικραμένη. Ωστόσο, δεν κρατώ κακία σε κανέναν.