Στο Instagram, λατρεύω (νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει) να «ξεφυλλίζω» αναρτήσεις του Κωνσταντίνου Μπόλα, του Άγγελου Ρέντουλα και του Σωτήρη Κοντιζά. Γραφή τρυφερή, βιώματα που συνθέτουν ωραία τον χαρακτήρα. Μια αξιοπρόσεκτη ματιά στη ζωή, που εμπεριέχει τον άνθρωπο, τον αλτρουιστή άνθρωπο, την αλληλεγγύη, το δίκαιο, την ειρήνη.

Μια κουβέντα για την Ύδρα και τα παλιά μαγαζιά, που είναι «σαν χάδια», για τα βιολογικά λαχανικά, που φροντίζονται στους κήπους σαν να είναι παιδιά, για τον τραχανά, που λερώνει πηγούνια, αλλά περιέχει την καροτονοειδή λουτεΐνη και την αυτοσχέδια ιστορία του καθένα. Για όλους εκείνους που σηκώνονται δυνατότεροι.

Πολλά έχω μάθει από αυτούς τους ανθρώπους και σε πολλά ταυτίζομαι. Με τον Κοντιζά, δε, νιώθω «συμμαθήτρια». Σαν να έχουμε καθίσει στο ίδιο θρανίο, σαν να έχουμε γράψει τα ίδια πράγματα, στις Πανελλήνιες του 2001, στο μάθημα της έκθεσης, με θέμα την τηλεργασία (πόσο μπροστά), αλλά και σαν να έχουμε το ίδιο «κόλλημα» με το «κάλλος» της ροβίτσας.

Κι ενώ δεν χάνω λέξη του συγκεκριμένου, έμαθα σήμερα το πρωί (και όχι χθες) ότι ο «συμμαθητής» μου, αποχωρεί από τα εστιατόριά του και ότι «οι foodies έκλαψαν με μαύρο δάκρυ». «Δύσκολο. Ευχαριστώ 3 υπέροχες ομάδες και όλους όσοι μας έκαναν την τιμή. Nolan. Proveleggios. Sweet Nolan. I’m out».

Κάτι άλλο, καλύτερο θα ετοιμάζει, σκέφτομαι. Ίσως φυτέψει, ας πούμε, οξιές και σφενδάμια στον Έβρο, ίσως βρεθεί στα Άνω Πορόια κι εκεί τελειώσει ένα παιδικό διήγημα, ίσως φέρει τη Σχοινούσα στα Εξάρχεια, ίσως αρχίσει να μαγειρεύει για κάθε παιδί της γης, ίσως ησυχάσει, ίσως παίξει. Σίγουρα, κάτι όμορφο θα ακολουθήσει την απόφασή του αυτή.

Είναι άνθρωπος, που κοιτάζει ψηλά. Τον θυμάμαι, μια μέρα, στο Ζάππειο.
Γι’ αυτό και όλες οι παραπάνω λέξεις.