Η Elena Madness δεν είναι μόνο μία fashion influencer. Αγαπά την περιπέτεια και το αποδεικνύει

Ελένη Δασκαλάκη

Η fashion influencer, Elena Madness, κατά κόσμον Έλενα Ξύτσα, είναι μία ταλαντούχα και πολύπλευρη νέα γυναίκα, που με τον τρόπο ζωής, τις σπουδές και τα ενδιαφέροντά της αποδεικνύει ότι το να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους είναι ξεπερασμένο και απόλυτα λάθος.

Η Έλενα Ξύτσα διαθέτει δύο πανεπιστημιακά πτυχία και εργάζεται ως social media manager. Έχει, όμως, κάνει σημαντικά βήματα ως influencer και το προφίλ της στο Instagram μετρά σχεδόν 30 χιλιάδες followers. Μεταξύ Πάρου και Μυκόνου, η Έλενα πέρασε, πριν από λίγες εβδομάδες, ένα διαφορετικό Σαββατοκύριακο και σίγουρα όχι σαν αυτά, που έχει συνηθίσει τους followers της. Το πρόγραμμα περιλάμβανε πολύωρη ορεινή ανάβαση με τελικό προορισμό την κορυφή του Σμόλικα, της δεύτερης ψηλότερης κορυφής στην Ελλάδα. Εδώ, η Έλενα μας μεταφέρει, με δικά της λόγια, την εμπειρία της – κι εγώ πραγματικά έχω ζηλέψει και είμαι στο τσακ να κλείσω θέση σε μία από τις επόμενες πεζοπορίες της ομάδας!

Από τα κοσμοπολίτικα νησιά στην βουνοκορφή του Σμόλικα

«Το καλοκαίρι μου μοιράζεται ανάμεσα στην εργασία μου ως social media manager σε έναν μεγάλο όμιλο και τις δραστηριότητές μου ως fashion influencer. Όμως, εκείνο το Σαββατοκύριακο του Ιουλίου, άφησα πίσω τα φορέματα, τις αγαπημένες μου fashion τσάντες και τα κοκτέιλ στις Κυκλάδες, φόρεσα ορειβατικά μποτάκια κι ένα ζεστό φούτερ και έζησα μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου. Συνοδοιπόροι μου, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ήταν τα παιδιά της ομάδας Ascend Hikes. Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε από τον Σταύρο Ξύτσα και τον Μάριο Γιαννάκου, δυο νέα παιδιά, που αγαπούν το βουνό και την δράση και σίγουρα ξέρουν πολύ καλά να μεταδίδουν με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη τους αυτή.

Έτσι, εκείνη την Παρασκευή το απόγευμα, ετοίμασα το απαραίτητο backpack και ξεκινήσαμε μοιρασμένοι σε αυτοκίνητα με προορισμό την Κόνιτσα και πιο συγκεκριμένα το χωριό Πάδες, όπου θα περνούσαμε το βράδυ στο καταφύγιο του χωριού προκειμένου να ξεκινήσουμε από εκεί την ανάβαση. Τα ξημερώματα του Σαββάτου, συγκεντρωθήκαμε όλη η ομάδα εκεί, καταφθάνοντας ο καθένας από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, «ξεναγηθήκαμε» στον υπερπλήρη εξοπλισμό, που μας παρείχαν οι διοργανωτές, μάθαμε πώς να δένουμε σωστά τα σακίδια μας, ποια είναι τα απαραίτητα πράγματα, που πρέπει να κουβαλήσουμε, αλλά και το σωστό βάρος τους. Τρία απαραίτητα αξεσουάρ πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση; Τα μπατόν, το καπέλο και το αντηλιακό.

Η φύση είναι η πιο ισχυρή influencer

Και η πεζοπορία ξεκίνησε. Σχεδόν τρεις ώρες, μέσα από όμορφα μονοπάτια, απολαμβάνοντας το πράσινο της φύσης, μας χάρισαν μαγικές εικόνες, που αποτυπώθηκαν βαθιά στο μυαλό μου. Η ομάδα μας προχωρούσε, άλλοι πιο γρήγορα κι άλλοι πιο αργά, ο καθένας με τον δικό του βηματισμό και ρυθμό, ακολουθούσαμε τους αρχηγούς. Κάποια στιγμή, τα πόδια βάραιναν, ο ήλιος μας έκαιγε, η πρωτόγνωρη κούραση ξάφνιαζε το σώμα μας, ωστόσο κανείς δεν άφηνε κανέναν να το βάλει κάτω. Ενθάρρυνση, συμβουλές, αστεία, γίνονταν όλα το… influence, που χρειαζόμασταν για να τα καταφέρουμε – τουλάχιστον οι πρωτάρηδες σαν εμένα! Και κάποια στιγμή, ναι, φτάσαμε στο camp μας. Εκεί όπου θα κατασκηνώναμε για μια νύχτα. Ευτυχώς, οι διοργανωτές τα είχαν προβλέψει και προετοιμάσει όλα: οι σκηνές μας ήταν στημένες, τα μπέργκερ ετοιμάζονταν στις ψησταριές, προετοιμάζοντάς μας για τις επόμενες μοναδικές ώρες στο βουνό. Χωρίς πολλά πολλά, καθίσαμε σε έναν κύκλο κι αρχίσαμε να συζητάμε και να γνωριζόμαστε καλύτερα. Συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον, μοιραστήκαμε εμπειρίες, είπαμε γιατί βρισκόμαστε εδώ κι αν έχουμε κάνει αντίστοιχες εξορμήσεις.

Η πιο όμορφη στιγμή ήταν, όμως, όταν νύχτωσε και ο ουρανός ήταν τόσο καθαρός που μπορούσες να δεις τα χιλιάδες αστέρια και το φως τους. «Ώρα για θερινό σινεμά», είπαν οι περισσότεροι. Η ομάδα Ascend Hikes είχε μεριμνήσει ακόμη και γι΄ αυτό. Στήθηκαν τα φώτα, το πανί, οι καρέκλες και φυσικά… hοt dog, μπύρες και πατατάκια, τα απολύτως αναγκαία δηλαδή για να ξεκινήσει η προβολή. Παρακολουθήσαμε το inspiring ντοκιμαντέρ του Μάριου, που περιέγραφε το ταξίδι του στο Έβερεστ και την ανάβαση στην κορυφή του κόσμου, στα Ιμαλάια. Στην συνέχεια, ο Μάριος μας μίλησε για την εμπειρία του και μοιράστηκε μαζί μας συγκλονιστικές λεπτομέρειες και πληροφορίες για αυτό το σπουδαίο κατόρθωμα που πέτυχε.

Η θέα από την κορυφή είναι πάντα αλλιώς

Ξημερώματα Κυριακής, αφύπνιση 05.30, η ώρα που χαράζει και ο ουρανός αλλάζει χρώμα. Η θερμοκρασία ακόμη πολύ χαμηλή, αλλά έπρεπε να σηκωθούμε για το πρωινό μας. Μια ώρα μετά, κι αφού μαζέψαμε τις σκηνές μας, αναχωρήσαμε. Σήμερα, η πρώτη στάση θα ήταν στην Δρακόλιμνη. Το μέρος μαγικό! Με υπέροχα χρώματα της φύσης και την απόλυτη ηρεμία. Στην διαδρομή, συναντήσαμε κι άλλες ομάδες, που είχαν τον ίδιο τελικό προορισμό με εμάς.

Είχε μείνει άλλη μια ώρα και κάτι για την κορυφή. Και η ανάβαση συνεχιζόταν, ίσως η πιο δύσκολη φάση, μιας και η κλίση αυξανόταν, μα σαν γυρνούσες πίσω το βλέμμα σου, αντιλαμβανόσουν τι έχεις καταφέρει και πού βρίσκεσαι τώρα, κι όλα με το μάτι μίκραιναν. «Σε 10’ φτάνουμε!». Και, ναι, η θέα από την κορυφή είναι πάντα αλλιώς! Τα καταφέραμε, μπράβο σε όλη την ομάδα. Άξιζε τελικά.

Αφού μπορώ εγώ, μπορείς κι εσύ

Εκεί στην κορυφή του Σμόλικα, υπάρχει ένα βιβλίο που μένει πάντα εκεί, ένα βιβλίο, όπου στις σελίδες του γράφει ο κάθε ορειβάτης το όνομά του. Ανάμεσά τους υπάρχει πια και το δικό μου. Αν θα το ξανάκανα; Φυσικά! Αυτές τις 48 και κάτι ώρες, έζησα ένα ταξίδι διαφορετικό από αυτά που κάνω λόγω της δουλειάς μου και της ενασχόλησής μου με την μόδα. Ένα ταξίδι έντονο, γεμάτο εικόνες, εμπειρίες και ανθρώπους. Ο πλήρης εξοπλισμός της ομάδας, όλες οι παροχές και η διοργάνωση αξίζει να αναφερθούν γιατί γίνεται σπουδαία δουλειά με αγάπη και μεράκι και με όλα όσα χρειάζονται για να νιώσει ασφάλεια, ακόμη και ο πιο «άσχετος» με την πεζοπορία.