Τελευταία μέρα Αυγούστου. Τελευταία μέρα καλοκαιριού. Τελευταίο κύμα που θα σκάσει σε κάποια παραλία κοντά σου ή μακριά σου. Τελευταίο τζιτζίκι πάνω στο αρμυρίκι που γέρνει στον άνεμο. Τελευταία ρώγα σταφυλιού χωρίς κουκούτσι. Τελευταία ανάμνηση ενός μπακάλικου ανοιχτού από το 1996. Τελευταία ευκαιρία να κοκκινίσουν οι ώμοι. Τελευταίο αντηλιακό στη μύτη ενός παιδιού. Τελευταία θερινή βουτιά από έναν βράχο. Τελευταία μπλε φωτογραφία. Τελευταίο ηλιοβασίλεμα της εποχής της ξεκούρασης – για τους τυχερούς. Τελευταία πορτοκαλί φωτογραφία. Τελευταία αγκαλιά με τη γάτα του νησιού. Τελευταία παράγραφος ενός βιβλίου που μυρίζει πια αλάτι. Τελευταία φορά στην ξαπλώστρα σε ένα beach bar με ένα όνομα – λογοπαίγνιο. Τελευταία μπουκιά παγωτού. Τελευταίο βότσαλο μέσα σε ένα σανδάλι. Τελευταίο κοχύλι στην τσέπη της ψάθινης τσάντας. Τελευταίο τραγούδι σε μια καντίνα που σερβίρει χοτ ντογκ. Τελευταία βόλτα με δανεικό αυτοκίνητο. Τελευταία εισπνοή πεντακάθαρου αέρα. Τελευταίο βλεφάρισμα σε κάποιο νησί, σε κάποια παραλία, σε κάποιο πεζοδρόμιο. Τελευταίος ουρανός γεμάτος άστρα. Τελευταίο δρομολόγιο επιστροφής σε εκείνο που έχουμε για κανονικό. Τελευταία γουλιά μπύρας σε κάποια στάση για τσιγάρο. Τελευταία προσφυγή στη μελαγχολία. Τελευταία ευχή να μην τελείωνε ποτέ. Τελευταία ελπίδα να σταματούσε ο χρόνος.

Πρώτο ξημέρωμα, στην Αθήνα του καθένα.