Ο Αργεντινός συγγραφέας, που κατά κάποιους γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1914 και, κατά άλλους, στις 26 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς, είναι ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους στη λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής. Σήμερα, θυμόμαστε μερικές από τις πιο διάσημες φράσεις του συγγραφέα και μεταφραστή.
Ο Julio Cortázar, γεννημένος στο Ixelles του Βελγίου, τον Αύγουστο του 1914, αργεντινής και γαλλικής υπηκοότητας, ήταν συγγραφέας και μεταφραστής της UNESCO και θεωρείται ένας από τους πιο καινοτόμους για την εποχή του. Αναγνωρίζεται για τον τρόπο προσέγγισης του είδους των μυθιστορημάτων και της ποίησης. Το 1981 αποφάσισε να υιοθετήσει τη γαλλική υπηκοότητα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στρατιωτική δικτατορία στη χώρα του, μετά την απαγόρευση των βιβλίων του στην Αργεντινή.
Είναι μεταξύ των εκφραστών της άνθησης της Λατινικής Αμερικής, μαζί με τους Gabriel García Márquez, Mario Vargas Llosa και Carlos Fuentes. Ο Cortázar πέθανε στο Παρίσι, στις 12 Φεβρουαρίου 1984, σε ηλικία 89 ετών, δύο μήνες αφότου είχε επισκεφθεί την Αργεντινή για τελευταία φορά. Στα ελληνικά είναι πολυμεταφρασμένος και η πλειοψηφία των βιβλίων του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Opera.
Παρακάτω μοιραζόμαστε μερικές από τις διάσημες φράσεις και στοχασμούς του συγγραφέα:
«Ο πολιτισμός είναι η βαθιά άσκηση της ταυτότητας».
«Τα λόγια δεν είναι ποτέ αρκετά όταν αυτό που χρειάζεται να ειπωθεί ξεχειλίζει από την ψυχή».
«Το να είσαι ζωντανός μοιάζει πάντα σα να πληρώνεις το τίμημα για κάτι».
«Αν η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν αποκτήσει όλη της τη δύναμη, όλη τη δυναμική της, μεταξύ των οποίων το παιχνιδιάρικο και το ερωτικό που είναι θεμελιώδεις παρορμήσεις, καμία επανάσταση δεν θα εκπληρώσει το δρόμο της».
«Μουσική! Μελαγχολική τροφή για όσους από εμάς τρεφόμαστε από την αγάπη».
«Αυτό που πολλοί άνθρωποι αποκαλούν αγάπη συνίσταται στο να επιλέξεις μια γυναίκα και να την παντρευτείς. Την επιλέγουν, το ορκίζομαι, τους έχω δει. Λες και είναι δυνατόν να διαλέξεις την αγάπη, σαν να μην είναι κεραυνός που σου σπάει τα κόκαλα και σε αφήνει καρφωμένο στη μέση της αυλής».
«Πιθανώς από όλα τα συναισθήματά μας, το μόνο που δεν είναι πραγματικά δικό μας είναι η ελπίδα. Η ελπίδα ανήκει στη ζωή, είναι η ίδια η ζωή που υπερασπίζεται τον εαυτό της».
«Πιστεύω ότι από πολύ μικρός η ατυχία μου και η ευτυχία μου ταυτόχρονα ήταν να μην δέχομαι τα πράγματα ως δεδομένα. Δεν ήταν αρκετό για μένα να μου πουν ότι αυτό ήταν ένα τραπέζι, ή ότι η λέξη «μητέρα» ήταν η λέξη «μητέρα» και αυτό ήταν το τέλος της. Αντίθετα, στον πίνακα αντικειμένων και στη λέξη μητέρα ξεκίνησε για μένα ένα μυστηριώδες δρομολόγιο που κάποιες φορές κατάφερνα να το διασχίσω ενώ άλλες συντριβόμουν μέσα του».
«[Η τζαζ] είναι σαν ένα δέντρο που ανοίγει τα κλαδιά της προς τα δεξιά, προς τα αριστερά, πάνω, κάτω, επιτρέποντας όλα τα στυλ, προσφέροντας όλες τις δυνατότητες».
Πηγή: El espectador
