Στο εξώφυλλο, χρώματα. Παπαγάλοι και τουκάν, πεταλούδες, άμμος, θάλασσα, λίγα σύννεφα, ένα αγόρι κι ένας ξυπόλυτος άνδρας με άσπρα γένια, καπελάκι με φτερό και ρούχα εξερεύνησης. Σκάει ο τζίτζικας, το νησί δεν είναι κοσμοπολίτικο. Ο άνδρας με τα άσπρα γένια είναι ο παππούς του αγοριού, του Σιντ. Και ο τίτλος: Το νησί του παππού. Συγγραφέας και εικονογράφος, ο πολυβραβευμένος Benji Davies. Το αγαπώ αυτό το βιβλίο.
Πού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν; Πού πάνε οι άνθρωποι, που αγαπάμε, όταν πεθαίνουν; Πού είναι, όταν τους σκεφτόμαστε; Πολλά τα ερωτήματα. Ας διαβάσουμε, είπα. Σελίδα 1, σελίδα 2, σελίδα 3, μισός κόμπος στο λαιμό. Γιατί σταμάτησες, με ρωτάει το μικρό παιδί. Άντε να εξηγήσω. Γιατί κλαις; Γιατί έχω βρεθεί κι εγώ ανάμεσα σε τουκάν και γέλια και παραμύθια και παντοτινά καλοκαίρια. Όχι, δεν είπα για σκουπιδάκι στο μάτι.
Ωραίο το τροπικό νησί, μου λέει. Γιατί ο παππούς μένει εκεί και γιατί ο Σιντ επιστρέφει; Και γιατί ο Σιντ που φεύγει χωρίς τον παππού δεν στεναχωριέται;, συνεχίζει. Έχω ήδη πλαντάξει, πολλές και οι ερωτήσεις: ξέρεις, απαντώ, ο Σιντ είναι σίγουρος ότι ο παππούς είναι καλά, ξέρει, επίσης, ότι τον αγαπάει πολύ, όπως και ο Σιντ αγαπάει τον παππού, έχει πολλά φιλαράκια στο νησί, εξάλλου. Είναι κοινωνικός.
Το παιδί τακτοποιεί μέσα του τα πάντα. Σοφό παιδί. Οι αγαπημένοι μας δεν χάνονται ποτέ, είναι κάπου, που οι θάλασσες είναι ακυμάτιστες και τα πολύχρωμα πουλιά μαγειρεύουν γαριδομακαρονάδες. Το «Σ’ αγαπώ», που άφησαν στην Γη, είναι σαν ασπίδα. Προσπαθώ κι εγώ. Ο δικός μου παππούς, μάλλον, έχει επιλέξει τα Βαρδούσια Όρη, αλλά δεν περιπλέκω την τάξη. Ώστε γαριδομακαρονάδες, ε;
«Υπάρχει ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον διαχωρισμός ανάμεσα στα μικρά παιδιά, που διαβάζουν «Το νησί του Παππού» και τα πιο μεγάλα. Υπάρχει ένα σημείο, όπου τα μεγάλα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ιστορία κάτω από το κείμενο που διαβάζουν. Ίσως γιατί έχουν έρθει αντιμέτωπα με την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου και μπορούν να αντιληφθούν τι είναι αυτό που συμβαίνει. Αναγνωρίζουν τα συναισθήματα, που τους προκαλεί και μπορούν να καταλάβουν γιατί ο παππούς μένει τελικά στο νησί και τι τελικά είναι αυτό το νησί. Όταν όμως η ιστορία διαβάζεται σε πιο μικρά σε ηλικία παιδιά, αυτό που αντιλαμβάνονται είναι η περιπέτεια σε ένα νησί και το ταξίδι με ένα μαγικό πλοίο και βλέπουν τον παππού να θέλει να μείνει σε ένα μέρος χαρούμενο. Δεν νομίζω πως βλέπουν τον θάνατο ή την απώλεια. Όπως και να ‘χει, η ιστορία είναι και για μικρά και για πιο μεγάλα παιδιά και μπορεί να γίνει κατανοητή και από τις δύο ηλικιακές ομάδες με διαφορετικό τρόπο. Έχει τη μαγική ιδιότητα να μπορεί να ενσωματωθεί στις καταστάσεις, που ζει η οικογένεια που τη διαβάζει. Δεν θα πω πως αυτή ήταν η πρόθεσή μου, όταν το έγραφα, έψαχνα όμως να βρω μια αλληγορική ιστορία που θα βοηθήσει να βγει στην επιφάνεια το συναίσθημα. Κι εκεί νομίζω πως έγκειται η επιτυχία του», λέει ο ίδιος Benji Davies.
Μου υπόσχεσαι ότι θα έχουμε πάντα το παραμύθι; Στο υπόσχομαι, είπα. Αυτή τη στιγμή στα Βαρδούσια η θερμοκρασία είναι 19 °C.
