Μου ζήτησε πρόσφατα ένας φίλος μου, που θα πήγαινε στην Τήνο, να προτείνω παραλίες, χωριά, μέρη με ωραίο καφέ και φαγητό, δροσιές, ανατολή, ηλιοβασιλέματα. Τα γνωστά. Είπαμε πολλά –κι εγώ μεταφέρθηκα στα απογεύματα και τους αέρηδες, που με αλάφρυναν σαν να είμαι φτεράκι από akikiki κι εννοείται προσγειώθηκα –πολύ φυσικά- στον Φαλατάδο και το υπέροχο Κλούκι, στην πλατεία του χωριού.

22 λεπτά από την παραλία της Λυχναφτιάς και 56 από την Αγία Θάλασσα, το χωριό μοιάζει να είναι τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά από μια παραλία με παχιά άμμο κι έναν ήλιο που πάει κι έρχεται. Ησυχία και παρατήρηση των άστρων. Διάβασμα και εισαγωγή στο απέριττο και το απέραντο. Επικοινωνία με παραθεριστές, που θέλουν να μάθουν για τα φαλαταδιανά κρασιά και για το νησί, γενικότερα. Χάδι σε ζωάκια, που λιάζονται σε λευκά παράθυρα και γαλάζιους τρούλους. O Φαλατάδος είναι το δεύτερο μεγαλύτερο (μετά τον Πύργο) τηνιακό χωριό. Από σχετικές ιστορικές αναφορές, φαίνεται ότι το χωριό υπήρχε ήδη από το 1400 µ.Χ. και το όνομά του προέρχεται από κυριώνυμο (οικογένεια Βαλατά) ή από τη λέξη φάλακα (= οχύρωμα, παρατηρητήριο).

Η τέλεια στιγμή, στο Κλούκι. Πλατεία, σκιές από δέντρα, δίπλα η εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Κάθε ώρα, πέρασμα. Καλντερίμι. Κεφάτοι άνθρωποι μας ρωτούν τι τραβάει η όρεξή μας. Ο σεφ όλο φίνες πινελιές. Πρωινά, γιαούρτια του απόλυτου κορεσμού, γλυκές αυγοφέτες για το μοναδικό παιδί της παρέας. Γαστροκαφενές, που τα έχει όλα, από χορτόπιτες και τάρτες από άγριες αγκινάρες, μέχρι χειροποίητους καβουρμάδες, φάβες, λευκούς ταραμάδες και τσουρέκι μπακλαβά. Αλλά κι ευφάνταστα κοκτέιλ με εξωτικά φρούτα, ρούμια, μαχλέπι και πάει λέγοντας. Πείνασα και δίψασα τώρα.

Τα μικρά παιδιά στον Φαλατάδο είναι αυτόνομα. Τα αστέρια προφέρουν αφειδώς τις λεπτομέρειές τους. Ακούγεται ο ήχος από μικρές καμπάνες – το σκοινάκι τους είναι προσβάσιμο στις θαλασσινές γάτες. Τα αυτιά ξεκουράζονται- μόνο τζιτζίκι. Τα μάτια ξεκουράζονται – μόνο ομορφιά. Το μυαλό συντονίζεται –μόνο παρόν. Ένα χωριό που ακόμη και οι επισκέπτες του είναι μέρος μιας λογικής αλληλουχίας. Το ξέρει καλά η παρέα που έστησε το Κλούκι, σαν ένα κομμάτι γης, που έλειπε κι έπρεπε να υπάρχει.

«Κλούκι», μην ξεχάσω, στην τοπική διάλεκτο, σημαίνει το μικρό σκυλάκι, όπως ακριβώς εικονίζεται στο αυτοκόλλητο με την εταιρική ταυτότητα του μαγαζιού (δημιουργία του Δημήτρη Καραΐσκου) και που το έχω –άφθαρτο- πάντα μαζί μου.