Ναι, Φραγκλίνε, η μπίρα είναι η απόδειξη ότι ο Θεός μας αγαπάει και θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι. Κάτι φίλοι του Dave Barry, χαλαρά, μιλούν για μπιρίτσα, μπιρόνι, μπιράκι. Την θέλουν παγωμένη, την θέλουν μόνο σε μπουκάλι, συμβιβάζονται άντε με κανένα ψηλό ποτήρι. Ο αφρός εννοείται. Ιστορίες μπύρας από τις δύο το μεσημέρι μέχρι όσο πάει. Η παρέα στο κάμπινγκ ξενυχτάει με Παυλίδη και με ξυλάκια βαράει κάτι άδεια μπουκάλια «Νήσος θολή». Ο ρυθμός της φύσης.
Δίνω σημασία στη φράση του Beaune: «ένα μεγάλο μέρος της γεύσης στην μπίρα προέρχεται από τη βύνη, το λυκίσκο ή τη μαγιά, αλλά, στη συνέχεια, υπάρχει μια απίστευτη ελευθερία». Η φαντασία βραβεύεται και δεν ξεχνιέται ποτέ. Ο δύστροπος Θ., που καλύτερα να φάει ένα μαγκάλι κάρβουνα παρά να στάξει πάνω στη φέτα μέλια και σουσάμια, ή να φάει κρέας με ρόδι, ανέβασε στο Instagram, φωτό με τον εαυτό του να απολαμβάνει την μπιρίτσα… του Μάη. Μυρωδιά από άνθη πασχαλιάς, μαζεμένα, λέει, από τα λιβάδια της Skane, στη νότια Σουηδία.
Ένας άλλος φίλος ανακαλύπτει την μπίρα ΚΥΚΑΩ New England IPA, με αναδρομικό ζήλο. Αυτήν την μπίρα που έχει τόσο πολύ λυκίσκο μέσα της «που σχεδόν νιώθετε σαν να γλείφετε ένα πέλετ λυκίσκου. Οι εκλεκτές αυτές ποικιλίες λυκίσκων προσδίδουν στη γεύση νότες μάνγκο, ώριμου ροδάκινου και φρούτο του πάθους».
H Μαργαρίτα Π. πάντα της καίριας παρατήρησης, «στην μπίρα, φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Κάθεται, πίνει και λέει». Και συνεχίζει: «συνηθίζω να ανοίγω το μπουκάλι της μπίρας με αναπτήρα. Από τότε που έμαθα το κόλπο, κάπου στην εφηβεία, δεν το κάνω αλλιώς. Ακόμη κι αν είμαι σε τραπέζι χμ..λίγο πιο επίσημο. Ακόμη και που έκοψα το κάπνισμα. Γεμίζοντας το ποτήρι, πριν ακόμη πιω, νιώθω ευφορία. Ανάμεσα από τα λόγια και τις κουβέντες, αφαιρούμαι στις μικρές μικρές μπουρμπουλήθρες της, τις βλέπω να ξεκολλάνε από το ποτήρι, να ελευθερώνονται προς την επιφάνεια, και να εξαφανίζονται. Με κάθε γουλιά, δημιουργείται μια ανάμνηση. Είναι καλοκαίρι, είμαστε στην πλατεία. Κάποιος πάει για μπίρες. Παντού αυτή η απροσδιόριστη μυρωδιά, χώμα, λουλούδια. Ανοίγουμε το κουτάκι, μαζί με τις αναπνοές και τα βλέμματα, πίνουμε και τις τελευταίες ανάσες του Ιούλη».
Οι πληροφορίες μου λένε για: Aura, γλυκόπικρη. Μέλι, βελανιδιά και ροζ γρανίτης. Να το ψάξω.
Εδώ που είμαστε, όμως, μόνο Kalamata Lager, αφιλτράριστη και μη παστεριωμένη. Δίπλα από το Ιχθυοπωλείο της Τασούλας Φοίφα. Σκέτα πράγματα.
Υγ: Κάθε χρόνο, την πρώτη Παρασκευή του Αυγούστου, γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα Μπίρας. Ξεκίνησε ως τοπική γιορτή στη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνιας, αλλά από το 2007 άρχισε να διεθνοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς.
