Ένα παιδί βγαίνει στο μπαλκόνι

Μένει στα Πατήσια

Ευτυχώς μεγαλώνει στον τέταρτο

Μπορεί να κοιτάξει ψηλά

στο ύψος του

κάτω στον δρόμο

Το παιδί αυτό που βγαίνει στο μπαλκόνι

αρπάζει μια σκούπα

πολύ πορτοκαλιά

πολύ δικιά του

Τώρα είναι το μικρόφωνό του

πριν ήταν η κιθάρα του

για μετά θα περιμένω

Κάθομαι σε αυτόν τον καναπέ τον καινούργιο

και κοιτάζω

χαμογελάω σε ένα παιδί που δε με βλέπει

Έχω μια στοίβα αδιάβαστα βιβλία

και χρόνο να χαθώ

Μα εγώ

προτιμώ να κοιτάζω τα μπαλκόνια

εκείνα που θέλουν ανακαίνιση

εκείνα που δεν είναι μπαλκόνια

εκείνα που είναι τόσο ψηλά

εκείνα με τη σημαία

εκείνα που φωνάζουν

εκείνα που δεν έχουν ποτέ κόσμο

εκείνα που είναι δανεικά

εκείνα με το ζευγάρι που έχει ξεχάσει να αρθρώνει λέξεις

εκείνα που δείχνουν φόβο καμουφλαρισμένο καλά

Κάθε παιδί βγαίνει κάθε μέρα σε κάθε μπαλκόνι

που αν δεν έχει κάγκελα ίσα με το μπόι του

με χαιρετάει μέχρι να το χαιρετήσω πίσω