Καλοκαίρι, αγαπητό μου Τουκάν, είναι:

Το καρπούζι και τα κουκούτσια του

Τα τζιτζίκια σε ασβεστωμένους κορμούς πορτοκαλιών

Τα σύκα, αφημένα, χωρίς φειδώ, μέσα σε μια πετσέτα

Όλοι οι άγνωστοι, που συνυπάρχουμε στο σημείο εκείνο της θάλασσας, πριν την σημαδούρα

Το λευκό φως το πρωί κι ενώ δεν λιώνουν τα παγάκια στον καφέ

Το απόγευμα, που ο ουρανός έχει σημάδια κούρασης

Μια κουρτίνα, που έχει τον ρυθμό του αέρα

Ο κίτρινος γλόμπος και τα βρεγμένα τσιμέντα

Οι μουριές και τα αρμυρίκια

Τα πλατάνια

Τα βλίτα, που καθαρίζουν τα χέρια της γιαγιάς

Οι ντομάτες

Οι καρέκλες στις αυλές

Η ζέστη

Τα φθινοπωρινά ρούχα, Δεκαπενταύγουστο, στα βουνά

Η εφηβεία, που δεν γίνεται φωτογραφία

Η ζωή, όπως την συνοψίζει η ομορφιά του τίποτα

Η ζωή, όπως την συνοψίζει μια παρέα που χαίρεται, τέρμα Ναυαρίνου

Όσα είναι να γίνουν κάθε Σεπτέμβρη

Η προσμονή

Το ημιτελές

Το ανολοκλήρωτο

Ο θυμός

Η ραστώνη

Τα αέρινα άκρα

Το απόγευμα, πάντα

Το αλάτι που σκεπάζει τα σώματα

Η λέξη «ρίζες», γη και νερό μαζί

Όλες οι κοινότοπες αναφορές, όπως έχουν εδραιωθεί στο δεξί ημισφαίριο

Τίποτα από όλα τα παραπάνω