Συνήθως τα βράδια, χαζεύω κάμποσο στο instagram. Όχι πολύ, γιατί με ενοχλεί το φως της οθόνης και πρέπει συνεχώς να ενυδατώνω τα μάτια μου. Μια φορά, με πήρε ο ύπνος καθώς μάθαινα για την φρατερκούλα του Ατλαντικού, μια άλλη φορά, καθώς ενημερωνόμουν για φυσικούς τρόπους καθαρισμού του κάδου του πλυντηρίου. Άλλοτε, τρελαίνομαι να βλέπω παρασκευές γλυκών, ή να ακούω το γέλιο ανθρώπων, που έχουν ξεπεράσει τα 90, κάνοντας ύμνους στο κεφίρ και τον καλό ύπνο. Μαζεύω και ιδέες για ένα πιο αρυτίδωτο μέτωπο. Τον επόμενο μήνα, λέω να εφαρμόσω δυο –τρεις.
Αλλά, κατά βάθος το instagram με αγχώνει, με θυμώνει, ενίοτε με απωθεί. Γιατί πια θέλω λίγη ησυχία.
Μια αδικαιολόγητη οργή, που όλο και μεγαλώνει, για ό,τι αφορά στο πεδίο ελευθερίας του άλλου. Για τον Α. που γερνάει, για την Β. που ερωτεύτηκε άτομο μικρότερης ηλικίας, για την Γ. που «διατηρείται» στα «προχωρημένα 50 της χρόνια», για τον Δ. που μπορεί και πάει διακοπές στην Νίσυρο, για την Ε. που έγινε μητέρα στα 47 και σε είκοσι χρόνια θα είναι 67, για την Ζ. που αγαπάει τα υπερφυσικά της χείλη, για τον Η. που έκανε κοιλίτσα, για την Θ. που έγινε 40 κι «έπεσε το στήθος της», για την Ι. που δεν νοιάζεται για τα παραπανίσια κιλά της, για την Κ. που έχει ρυτίδες γύρω από τα μάτια, για τον Λ. που δεν αφήνεται να γεράσει, για την Μαρία Μπακοδήμου, που έπρεπε πάση θυσία, να μην επιλέξει το φίλτρο που εκείνη θέλει, να μην έχει φροντίσει τον εαυτό της, όπως εκείνη θέλει, να μην χαμογελάει στην πόζα, όπως χαμογελάει, να μην φοράει λευκό –γιατί στην ηλικία της, οι γυναίκες πρέπει απλώς να σκιάζονται από μεγαλεία που πέρασαν-, τα γυαλιά ηλίου της να είναι αλλιώς, να είναι, τέλος πάντων, μια γυναίκα 59 χρόνων με την φθορά που της επιβάλλει μια ολόκληρη κοινωνία, για να μην κουνιέται φύλλο και να είμαστε όλοι καλά.
Στην φωτογραφία και στην πραγματικότητα, είναι μια όμορφη γυναίκα. Αυτή η εικόνα την εκφράζει. Η δυσαρέσκεια και η δημόσια έκφρασή της απέναντι σε αυτό, συνιστά δυστοπία. Πώς μπορεί να απορρυθμίσει ένα σύνολο η ελεύθερη επιλογή να είναι ένας άνθρωπος αυτό που ορίζει το μέσα του; Πιο σύντομα: Γιατί να μας αφορά;
Είμαι σίγουρη, όμως, πως με λίγα εμφανή, λευκά μαλλιά, ρυτίδες σε μάτια και στόμα και συσσωρευμένο λίπος στην κοιλιά ή τα χέρια, πάλι ο ίδιος κουρνιαχτός θα σηκωνόταν. Και πιο ζοφερός. Ουρλιαχτά με κεφαλαία γράμματα. Η άσπιλη λογική δε φοράει βιταμίνη C, τα βράδια. Ένα έγκριτο και έγκυρο πληκτρολόγιο μπορεί –χωρίς τύψεις- να ζητάει τα ρέστα γιατί η συγκεκριμένη Μαρία από το Μεσολόγγι και μητέρα δύο παιδιών, μοιάζει μικρότερη από τον εικοσάχρονο εαυτό της, το 1985.
Και πάει λέγοντας.
Ενώ το θερμόμετρο «εκρήγνυται» στους 43 βαθμούς, ενώ το ελληνικό καλοκαίρι σέρνει μαζί του τη φασαρία δεινών και δεινών, ενώ είναι όλο λάθος.
Ωστόσο, η χθεσινή πανσέληνος του Ελαφιού παρέμεινε καρφιτσωμένη και με ιαματικές, παρόλα αυτά, ιδιότητες. Στην παραλία που ήμασταν, δεν υπήρχαν κινητά, μόνο αντικουνουπικά και παγωμένες μπίρες. Μπορεί να το ονειρεύτηκα, μπορεί και να συνέβη.
I don’t care.
