Στα τελευταία γενέθλια, στις 28 Ιουνίου 2023, τού γράψαμε «να ζήσεις χίλια καλοκαίρια και να δοκιμάσεις όλα τα παγωτά της Άλμπα».
«Σας ευχαριστώ για όλα, χαρά μου», η απάντηση. Δεν ξέραμε τίποτα. Κάτι μας τριβέλιζε, όμως. Κάπως μας ακούστηκε αυτό το «για όλα». Μετά ήρθε η ταλαιπωρία του Ν. Και πιο μετά, περισσότερο ανταλλάσσαμε φωτογραφίες, παρά λέξεις. Εικονίδια παγωτών και ήλιους με γυαλιά ηλίου.
Και φτάσαμε στην 28η Ιουνίου 2024 και ο Ν. δεν υπάρχει. Στον κήπο, υπάρχουν τα ισπανικά σανδάλια του, στον πάτο του καλαθιού, με τα άπλυτα, η μπλούζα που γράφει “Mexico”, μια μπύρα χωρίς αλκοόλ στο ψυγείο, το όνομά του έξω από το γραφείο του, στο Πανεπιστήμιο, τα μάτια του στο βλέμμα των παιδιών του, ένα σκίτσο του κάτω από μια χειρόγραφη συνταγή για σπιτικό παγωτό τούτι φρούτι. Ολόκληρη η απουσία του στον λυγμό του σκύλου.
Ευθυτενής στην χαμογελαστή φωτογραφία, στο facebook. Στο προφίλ του, εκεί που 21 άνθρωποι, στις 28 Ιουνίου 2024, τού ευχήθηκαν «Χρόνια πολλά» και ό,τι λέμε σε χαρές τέτοιες.
Δεν ήξεραν. Ίσως να μην είδαν και ποτέ ό, τι προηγήθηκε, σε αυτόν «τον εικονικό τοίχο», τον περασμένο Μάρτη. Όλα εκείνα τα αιματηρά «γιατί».
«Χρόνια πολλά, γερός και δυνατός».
Με πόνεσε το στέρνο μου. Μια ολοήμερη προτροπή από το δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης για να «κάνουμε τη μέρα του Ν. ξεχωριστή». Η φωτογραφία με το χαμόγελο, ξανά. Το καλοκαίρι, ξανά. Η φωνή (του) δίπλα στην απαλή συχνότητα ενός γκιώνη.
Μια φορά, με τον Ν. , σχολιάζαμε μια αντίστοιχη περίπτωση ευχών στην ανυπαρξία. «Πάμε καλύτερα για κανένα μπάνιο», μας είπε.
Αυτό μού ψιθύρισε και προχθές, στις 28 Ιουνίου 2024: «Δεν πάτε για κανένα μπανάκι; Φάτε και τούτι φρούτι, δύο μπάλες ο καθένας. Εκεί, έξω είναι η ζωή».
Και ήταν ψίθυρος υγιούς ανθρώπου, που δεν πονάει και που θα ήθελε, με όλες του τις δυνάμεις, να ήταν ΕΔΩ.
