Η Ευτυχία Αλεξανδροπούλου, γιατρός με περγαμηνές στον χώρο της, δερματολόγος αφοσιωμένη στους ασθενείς της, υπηρετεί για δεκαετίες την ομορφιά με μεθόδους, που επιχειρούν να τιθασεύουν τον χρόνο. Το όνομά της συνώνυμο με την ομορφιά.
Ο άνθρωπος ήταν πάντα το μέτρο. Οι αρχές του καθενός, οι προκαταλήψεις ή τα στερεότυπά του διαμόρφωναν την αντιμετώπισή της απέναντι του. Το αντικειμενικό και το υποκειμενικό. Η αισθητική. Η συζήτηση και η πειθώ αποτελούν βασικά στοιχεία της θεραπευτικής της μεθόδου. Αποφασιστική, αλλά όχι άτεγκτη.
Η συνάντησή μας στο φωτεινό και γεμάτο έργα τέχνης ιατρείο της, όπου τα πάντα λειτουργούν με ακρίβεια, έχει σαν βάση το ερώτημα: «τι συνδέει την ποίηση με την ιατρική». Είναι ξεκάθαρη: «γλυκαίνοντας τον πόνο του άλλου και φτιάχνοντας τη ζημιά του, επιχειρούμε να φτιάξουμε και τις δικές μας ζημιές».
Είχε κάνει – ασυνείδητα ίσως- από πολύ νωρίς τις επιλογές της. Στην Ε’ Δημοτικού, έγραψε στην έκθεσή της ότι θεωρεί σημαντική προσωπικότητα τον Άλμπερτ Σβάιτσερ, μια πραγματικά πολύπλευρη προσωπικότητα. Πριν ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Ιατρική, επέλεξε την ειδικότητα της δερματολογίας. Βίωσε σκληρές συνθήκες για τρία χρόνια στην άσκησή της στο ογκολογικό νοσοκομείο. Και μετά, αισθητική αποκατάσταση σε ένα πολύ γνωστό κέντρο, στο Μιλάνο. Το δέρμα –λέει- είναι πραγματικός καθρέφτης μας και στον καθρέφτη το κοιτάμε. Είναι το όριό μας με τον έξω κόσμο. Το αγάπησε, το φρόντισε και πήρε πίσω την αγάπη αυτή με ανταμοιβή, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η ιατρική ως γνώση είναι επιστήμη, ως πράξη όμως είναι τέχνη. Είναι τέχνη να αναγνωρίζεις την μοναδικότητα κάθε ανθρώπου πάσχοντα, που είναι στα χέρια σου. Είναι τέχνη να παραμερίζεις τα βαθιά σου τραύματα και να μην υψώνεις τείχος στον ασθενή, την ώρα που αμφισβητεί. Είναι τέχνη να χρησιμοποιείς όλες σου τις αισθήσεις και το ένστικτο για να εξερευνήσεις την αλήθεια του, για να κατανοήσεις, να απαντήσεις, να πείσεις να ακολουθήσει οδηγίες προς τη θεραπεία. Ξέρεις πόσες φορές θα φωνάξει το σπήλαιο, που λέγεται στόμα, «θέλω βοήθεια, θέλω θεραπεία» κι άλλες τόσες θα βάλει ο ασθενής τρικλοποδιά στη λύση του προβλήματος, με δεκάδες δικαιολογίες; Είναι τέχνη να φροντίζεις χωρίς να εγκλωβίζεις, χωρίς να χειριστείς πέρα απ’ όσο χρειάζεται. Είναι λεπτά τα όρια. Και είναι τέχνη να είσαι ανθρώπινος γιατρός και σοβαρός επαγγελματίας, ταυτόχρονα. Όριο που δεν είναι ορισμένο σε καμία διδαχή και που πρέπει να είναι μαλακό, εύκαμπτο, αλλά υπαρκτό. Όπως στα παιδιά.
Είναι τέχνη να τα παρατηρείς όλα. Και τη ζωή και τη μαγεία της και εκεί να γίνεσαι ποιητής. Η εφαρμογή της ιατρικής είναι καλλιτεχνική πράξη.
Ξεκίνησε το γράψιμο από πολύ μικρή και στα δώδεκα ξαφνικά σταμάτησε. Ό,τι φύλαξε μέσα της, όλες αυτές της δεκαετίες, ξεχείλισε σαν χείμαρρος το 2017. Η αυτόματη γραφή συμπαρέσυρε σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα. Δεν φοβήθηκε να εκτεθεί. Έτσι, το επόμενο βήμα της ήταν η έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής. Η πιο μεγάλη απόσταση είναι από το μηδέν στο ένα. Τα υπόλοιπα είναι συνεπακόλουθα. Ο δρόμος προς την ελευθερία της έκφρασης. Η σχέση της με τους αναγνώστες ερωτική. Στην ποίησή της, ο έρωτας είναι διέξοδος από τα καθημερινά πάθη. Τα ποιήματά έχουν χροιά ψυχαναλυτική.
Καταγράφει, όπως ο Χαλίλ Γκιμπράν: «δεν είμαι αυτό που φαίνομαι, το φροντισμένο μου ρούχο, αυτό που με προστατεύει από τα ερωτήματά σου κι εσένα, από την αδιαφορία μου. Είμαι εγώ, στο σπίτι της σιγής μου, μέσα μου, απαρατήρητη και απρόσιτη».
Η Ευτυχία Αλεξανδροπούλου έχει ήδη δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές από την ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ:
Διέξοδος΄Ερωτας (Νοέμβριος 2021), αφιερωμένο στον έρωτα
Σ’ αυτήν την πρώτη ποιητική συλλογή της, «πέρασε», όπως μας λέει η ίδια, «από την επιβίωση στην επιτακτική υποχρέωση για ζωή, με όχημα έναν έρωτα».
Ερχόμενη σε επαφή με την ψυχοθεραπεία και την ποίηση, καταλαβαίνει πως ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει, πως παραμένει δικός της μα δεν θα ’ναι ποτέ ο ίδιος. Ένας αγείωτος, ανεκπλήρωτος έρωτας, εξαιρετικά εξαρτητικός και συνδεδεμένος με το παραμύθι (η Χιονάτη και ο ψηλός Νάνος) γίνεται ποιητική συλλογή και οδηγεί αυτός πια (κι όχι ο εραστής) την πρωταγωνίστρια στη διέξοδο. Κι εύχεται η καταγεγραμμένη εμπειρία μιας τέτοιας ερωτικής ιστορίας να γίνει και για τους αναγνώστες, ΔΙΕΞΟΔΟΣ.
Ω! Ψηλός Νάνος (Δεκέμβριος 2022), αφιερωμένο στον άνδρα
Γυνή «ου γαρ μη απώσηται» την άνω ροή.
Γυναίκα, δεν μπορείς ν’ απορρίψεις τον άντρα.
Τόσες ματαιώσεις από τους άντρες δίπλα μου. Από έναν πατέρα, έναν σύζυγο, έναν εραστή. Τους αγαπημένους άντρες.
Κι όμως η αρσενική φιγούρα παρέμεινε άθικτη μέσα μου. Ίσως βοήθησε και ο μηχανισμός εξιδανίκευσης, που, αν και παθολογικός, εδώ λειτούργησε θετικά.
Όπως ακριβώς συνέβη και με τη γονεϊκή φιγούρα. Δεν απαξίωσα τον γονιό, τον διαχώρισα από το ανθρώπινο πλάσμα που πήρε τον ρόλο.
Κι έτσι, σε αυτή την πορεία, συνάντησα κι έναν ΕΡΩΤΑ, που, αν και τον θεώρησα σπουδαίο, ήταν ΔΙΕΞΟΔΟΣ, έναν άντρα που, αν και τον θωρούσα ΨΗΛΟ, μ’ έκπληξη ανακάλυψα έναν ΝΑΝΟ· και τις λέξεις που τις κατανοούσα μονοσήμαντα, η ΠΟΙΗΣΗ με μύησε στην αλήθεια τους!
Μέσα σ’ όλα αυτά, τα σκληρά, τα λάθη, τα παραπλανητικά, τα αποτυχημένα, εγώ κατασκεύαζα συνεχώς την τύχη μου, γιατί μην ξεχνάτε με λένε ΕΥΤΥΧΙΑ!
Ζωή άνευ όρων –Τόπος Πρώτος (Σεπτέμβριος 2023), αφιερωμένο στην ζωή
Περπατώ στον μακρύ, δύσκολο, τραχύ δρόμο της ζωής μου, μαζί με τους άλλους.
«ΖΩΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ» ονόμασα την έκθεσή μου αυτή.
Γιατί σε διδάσκω καλύτερα όσα έχω ανάγκη να μάθω!
Με οχτώ ορισμούς ξεκινάμε να ορίσουμε τη ζωή.
Ας την ορίσουμε,
μπας και τη ζήσουμε!
Ζωή διαβατάρικη
κι ένα ρολόι αργομετρά.
Μα μη γελιέσαι,
μετρά!
Α! Μην ξεχαστώ.
Ευτυχία λέγομαι, όπως πάντα!
Μέσα στο φθινόπωρο, θα κυκλοφορήσει και η νέα ποιητική της συλλογή της Ευτυχίας Αλεξανδροπούλου με τίτλο: Τόπος επόμενος- Η αλητεία της ζωής. Ταυτόχρονα αρθρογραφεί – έχοντας δική της στήλη στο “just a number”.
Παραμένει ευγνώμων στην ποίηση. Της μιλά για τις αλήθειες της και την συνδέει με ό,τι ,πραγματικό είναι μέσα της. Όπως αναφέρει μελωδικές κουκίδες σε ένα χάρτινο κρεβάτι της κρατούσαν συντροφιά τις μοναχικές μέρες, της χαμογελούσαν τους βροχερούς μήνες, την στήριζαν τα δύσκολα χρόνια.
*Φωτογραφία: Νίκος Μαλλιακός
