Ένας τόπος με εδαφική αρτιότητα κι αρμονία αντιθέσεων δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ευλογημένος. Τέτοιος τόπος είναι η Μεσσηνία. Με τα άπειρα χιλιόμετρα ακτογραμμής και τα θεσπέσια όρη. Με τα χιλιάδες χωριά και την πολυμορφική γη γύρω από την θάλασσα και μακριά από αυτή. Με την απαράμιλλη κουζίνα. Ελιά, σύκο, σταφύλι. Οι πιο αρχαίοι καρποί στο έδαφος αυτού του συγκεκριμένου νότου είναι η πιο εκλεκτή περηφάνια για τους ντόπιους.
Ας ξεκινήσουμε από την πρωτεύουσα του νομού, την Καλαμάτα κι ας πάρουμε τον δρόμο προς την δυτική Μάνη. Προορισμός η Καρδαμύλη και τα γραφικά ταβερνάκια της για την ώρα, στα οποία μπορεί κανείς να φάει διαφορετικά, υγιεινά και με άποψη. Στο ταβερνάκι της Λέλας, ας πούμε, υπάρχουν όλα όσα κάνουν την Καρδαμύλη ξεχωριστή και σπάνια.
Πιάτα μαγειρεμένα με το περίφημο μεσσηνιακό ελαιόλαδο. Άριστης ποιότητας «υγρός χρυσός» κι ένα από τα καλύτερα ελαιόλαδα στον κόσμο. Ελίτσες Καλαμών, μαύρες, αλλά σχεδόν με φρουτένια και απαλή γεύση. Τσακίζονται εύκολα. Οι Γερμανοί τρελαίνονται. Οι ξεραμένες ελιές στον ήλιο με θρούμπι βέβαια είναι το κάτι άλλο. Έπειτα η σφέλα, το σκληρό, λευκό τυρί με την αλμυρή γεύση, που είναι το απόλυτο συνοδευτικό στις σαλάτες και τις ποικιλίες ούζου ή τσίπουρου. Και λαδένιο λαλάγγι αντί για ψωμί, εύπεπτο κάθε ώρα της ημέρας. Το ταλαγάνι μοιάζει με το χαλούμι. Στην Λέλα, θα το φάμε με μπόλικο λεμόνι.
Ντομάτες κι αγγουράκια που μυρίζουν καλοκαίρι και ωραία μυρωδικά, μαζεμένα με μελέτη και φροντίδα. Τα ψάρια όλα φρέσκα και προτεινόμενα από ανθρώπους που ξέρουν. Μπακαλιαράκια και σαργοί και προσφυγάκια και συναγρίδες.
Κι όποιος θέλει να ζήσει και την εμπειρία του σύγκλινου πρέπει να γνωρίζει ότι το χοιρινό αυτό καπνίζεται σε καπνό κυρίως φασκομηλιάς, σχοίνου και κυπαρισσιού. Δεν λείπει η αίσθηση του πορτοκαλιού, του γαρύφαλλου και των μπαχαρικών. Ο δε κρασάτος κόκορας με σπιτικές χυλοπίτες είναι για όσους δεν σταματούν στα προφανή και τα προβλεπόμενα.
Ένας μικρός ύμνος στην αληθινή γεύση και τους πρωτομάστορές της. Γιατί οι Μεσσήνιοι, όταν φιλοξενούν και προσφέρουν, έχουν την έγνοια του ξένου, που πρέπει να ευχαριστηθεί απολαμβάνοντας. Γι’ αυτό και στην Λέλα κι όπου αλλού στην Μάνη ένα πιάτο με ντόπιους θησαυρούς μοιάζει με το πιάτο ενός οικοδεσπότη.
