Όταν χρειάστηκε να αλλάξω γειτονιά και προσπαθώντας πολύ να παραμείνω στο κέντρο από συνήθεια, το Λιλά, ένας ιστορικός θερινός κινηματογράφος που λειτουργεί ανελλιπώς από το 1967 στην οδό Νάξου, με έκανε να μετακινηθώ και να διαλέξω ένα σπίτι σε έναν δρόμο που για όσο κρατά το καλοκαίρι μυρίζει νυχτολούλουδο και ποπ κορν.
Έχοντας περάσει τα περισσότερα χρόνια που μένω στην Αθήνα σε κεντρική γειτονιά, περίμενα τον Μάιο και το άνοιγμα των θερινών, από τις αρχές της κάθε άνοιξης για να διαλέξω προβολή σε ένα από τα πολλά θερινά του αστικού κέντρου – στα οποία ω, τι τύχη μπορούσα να πάω με τα πόδια. Στα Πατήσια όμως, μέχρι και που μετακόμισα, δεν είχα έρθει, παρά μόνο για λόγους εργασίας. Όταν μιλώντας με τον ιδιοκτήτη του νέου σπιτιού, κλείσαμε ραντεβού να δω το σπίτι, συμφωνήσαμε για απόγευμα και μου έκλεισε το τηλέφωνο τονίζοντας πως θα βρω την πολυκατοικία εύκολα γιατί θα δω και ένα θερινό σινεμά κάπου εκεί κοντά. Πρώτο σημάδι για να αλλάξω σπίτι, θα έχω ακριβώς δίπλα μου την ευκαιρία να βλέπω ταινίες, όλες τις ταινίες για την ακρίβεια που θα προβληθούν το καλοκαίρι. Το δεύτερο σημάδι ήρθε με το που έφτασα στη Νάξου, ένα απόγευμα Ιουλίου και που είδα εκείνη τη φωτεινή επιγραφή και μια ουρά κόσμου ανάμεικτου να βγάζει εισιτήριο. Σαν τρίτο σημάδι πήρα εκείνη την ισπανική ταινία που ακουγόταν σε όλο το στενό και μέχρι το μπαλκόνι μου και ξεχνώντας για λίγο ότι είμαι στα Πατήσια, αποφάσισα να γίνω και μόνιμος κάτοικός τους.
Ο θερινός κινηματογράφος Λιλά που είναι ανακηρυγμένος διπλά διατηρητέος χώρος από τα υπουργεία Πολιτισμού και Περιβάλλοντος, συνεχίζει να είναι ακόμα σε λειτουργία στα ταλαιπωρημένα Πατήσια, για να μας θυμίζει ότι η αίγλη μιας άλλοτε ανθισμένης γειτονιάς, είναι ακόμα εδώ. Σε πείσμα της συνεχούς υποβάθμισης της περιοχής, το Λιλά, πεντακάθαρο, πράσινο, φιλόξενο και με μια προσφορά ταινιών σινεφίλ αλλά και για όλες τις προτιμήσεις, προσελκύει κόσμο από διάφορες κοντινές γειτονιές και ζωντανεύει τα Πατήσια. Ως ένα από τα πιο “φωτεινά” θερινά της πόλης, το Λιλά των Πατησίων, φωτίζει μια ολόκληρη οδό με τις μυρωδιές του και τα μουρμουρητά ενδιαφέροντος των επισκεπτών του. Σχεδόν κάθε πρωτάρης θεατής με το που φτάσει στον αριθμό 115 αναρωτιέται, γιατί δε γνώριζε ως εκείνη τη στιγμή την ύπαρξη αυτής της όασης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δίπλα στις πολυσύχναστες οδούς της Πατησίων και της Γαλατσίου. Συνεχίζει μάλιστα αναφωνώντας πως ο χώρος μυρίζει νοσταλγία και θυμίζει μια δεκαετία κάμποσα χρόνια πίσω και κατά λέξη λέγοντας, σημειώνει, «Βρήκα πού θα ερχόμαστε όλο τον Αύγουστο που θα ξεμείνουμε στην Αθήνα, εδώ για να δροσιζόμαστε».
Από όταν μετακόμισα επομένως κι από όταν αγάπησα το Λιλά, προσπαθώ να πείσω φίλους και γνωστούς, ακόμα και ακόλουθους στα κοινωνικά μου δίκτυα, να έρθουν ως εδώ, να δώσουν μια ευκαιρία σε ένα σινεμά εκτός κέντρου, σε μια περιοχή που κατά κύριο λόγο χαρακτηρίζεται επικίνδυνη, σε μια οικογένεια ιδιοκτητών που έχει σεβαστεί και βελτιώσει τον χώρο χρωματίζοντάς τον ακόμα πιο πράσινο, σε έναν κινηματογράφο που η ύπαρξή του και μόνο είναι πολιτισμός, είναι ανάσα, είναι μια διαφορετική μορφή αγκαλιάς. Η αλήθεια είναι πως, έχοντας περάσει μια χρονιά κακών μαντάτων για παραπάνω από έναν κινηματογράφο της μεγαλούπολης, είναι ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη να συνεχίσουμε να βλέπουμε ταινίες εκτός σπιτιού, σε χώρους όπου μοιραζόμαστε την κοινή εμπειρία της απόλαυσης. Οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν αποτελέσει ανά τα χρόνια τόπους ανταλλαγής, συζητήσεων, ψυχαγωγίας, συνάντησης με φίλους ή και μη, καταφύγιου της μοναξιάς και δεν μπορώ να μη μοιραστώ πως ζώντας κοντά σε αυτόν τον χώρο, έχω γίνει μάρτυρας όλων αυτών των αναγκών, ακόμα κι αν η ταινία χαρακτηρίζεται κακή.
Να μην ξεχάσω να πω πως απολαμβάνω τους περαστικούς που λίγες μέρες πριν το άνοιγμα στέκονται απ’ έξω, αναζητούν τη μεγάλη οθόνη και επεξεργαζόμενοι το προσεχές πρόγραμμα, μετράνε με τα δάχτυλά τους τις μέρες που μένουν μέχρι την πρώτη τους έξοδο για ταινία και μυρωδιές και χαμογελούν.
Στον αγαπημένο μου θερινό κινηματογράφο, λοιπόν, έχει ταινίες για όλους τους θεατές κι έχει χώρο για κάθε κινηματογραφόφιλη ψυχή ανεξαρτήτου ηλικίας, που κάθε που ανοίγει ο καιρός, ονειρεύεται απόδραση από την πραγματικότητα, κρατώντας μια μπύρα και πατώντας πάνω στο χαλικάκι.
Λιλά, Νάξου 115, Πατήσια, 11141
https://www.instagram.com/cinelila
