Αναμετρήθηκαν με τον ρόλο της «Τζούλιας» όλες οι πρωταγωνίστριες του κόσμου. Τα λόγια από το έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ , το οποίο γράφτηκε 1888, επιλέγουν για να δώσουν στις εξετάσεις των δραματικών σχολών όλες οι επίδοξες ηθοποιοί.
Ποια στοιχεία του έργου εμπνέουν ακόμη και σήμερα ανθρώπους του θεάτρου να το δουν έστω κι από τη δική τους σκοπιά;
Ο Τάσος Ιορδανίδης είναι η τρίτη φορά που καταπιάνεται με την θεατρική γραφή. Η μεγάλη του επιτυχία «Θέλω να σου κρατώ το χέρι» παίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ακολούθησε το «Φακντ- Απ», ένα έργο για τη νέα γενιά, ενώ φέτος έβαλε το μεγάλο στοίχημα.
Ήταν πράγματι τολμηρή η απόφασή του να δημιουργήσει ένα δικό του έργο, βασισμένο στο κορυφαίο έργο του Στρίντμπεργκ και να το ονομάσει απλά «Τζούλια». Ο Ιορδανίδης μέσα από την ίδια συνθήκη δημιουργεί μια παράσταση έντασης και συνεχών αλλαγών και ανατροπών, μέσα από μια πραγματικότητα, που διαψεύδει και ταυτόχρονα διαψεύδεται. Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με μια αριστοκράτισσα, έναν εργάτη και μια μαγείρισσα, αλλά με την κόρη των ιδιοκτητών του θεάτρου και πρωταγωνίστρια, τον ηλεκτρολόγο, τη σκηνογράφο και καλύτερη φίλη της πρωταγωνίστριας και την υπεύθυνη της λειτουργίας του θεάτρου: δηλαδή με την Ευσταθία, τον Κυριάκο, τη Δήμητρα και τη Μαρία, καθώς τα πρόσωπα έχουν τα ονόματα των ηθοποιών που τους υποδύονται, κι έτσι ο τίτλος του έργου δεν αναφέρεται στο ρόλο.
Τα έργα του Στρίνμπεργκ βρίθουν από την ταραγμένη προσωπικότητα και τις τραυματικές εμπειρίες της περιπλάνησής του, στη σχέση του με τον εαυτό του, τις γυναίκες και την τέχνη. Ο νατουραλισμός του μοιάζει να συνυπάρχει με το βαθιά ψυχολογικό, τον παράλογο ακόμη και τον γκροτέσκο χαρακτήρα του έργου του.
Το αίτιο του ανθρώπινου πόνου ήταν η σχέση αγάπης μίσους μεταξύ αρσενικού και θηλυκού. Η συνεχής εναλλαγή ρόλων και προσωπείων ανατρέπει συνεχώς το παιχνίδι και το οδηγεί εκτός ορίων δημιουργώντας διαρκείς εντάσεις.
Στην παρούσα συνθήκη, έχουμε «θέατρο μέσα στο θέατρο» σε παρόντα χρόνο.
Ο θεατής μόλις μπαίνει στην αίθουσα, αντικρίζει ένα θεατρικό εργοτάξιο. Σκεπασμένα καθίσματα, κονσόλα ήχου και αντικείμενα πεταμένα στον διάδρομο και τη σκηνή σε μια δημιουργική αναστάτωση. Παρούσες η καθαρίστρια, η υπεύθυνη του θεάτρου και η σκηνογράφος. Και ξαφνικά, ορμάει στην αίθουσα η πρωταγωνίστρια που ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει τον «Άμλετ». Πολύ γρήγορα όμως θα δείξει τον ανασφαλή, επιθετικό και εξαρτημένο από ανθρώπους και ουσίες χαρακτήρα της, που έχει «σφραγιστεί» από τη σχέση με τον αδιάφορο πατέρα της και την ηθοποιό μητέρα της, που αυτοκτόνησε μέσα στο ίδιο αυτό θέατρο.
Θα ξεκινήσει ένα ερωτικό παιχνίδι με τον ηλεκτρολόγο της παράστασης για να αποκαλυφθεί ότι παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Μέσα από συνεχείς ανατροπές, θα δούμε πως ο Κυριάκος (Ζαν) φαίνεται να έχει στήσει με μαεστρία τον ιστό της αράχνης. Το συγκλονιστικό είναι πως τελικά, όπως και στη ζωή, ο ρόλος του θύματος και ο ρόλος του θύτη δεν είναι πάντα ξεκάθαροι. Όπως και στη συνάντησή τους, το μοιραίο τέλος φαίνεται αναπόφευκτο. Το κάρμα θα διαλύσει τις ψευδαισθήσεις.
Το κείμενο του Ιορδανίδη «φωτίζεται» από τον Στρίντμπεργκ και μέσα από σκοτεινά μονοπάτια για τα σώματα και τις ψυχές φτάνει στην άβυσσο, με μουσική υπόκρουση το ”Je suis malade, σε δυο εκτελέσεις, της Lara Fabian, αλλά και της Dalida.
Η Ευσταθία Τσαπαρέλη διασχίζει με αξιοθαύμαστη υποκριτική δεινότητα τη διαδρομή από την έπαρση στην συντριβή. Ο Κυριάκος Σαλής δείχνει δειλά στην αρχή τα σκοτάδια της ψυχής του, για να σκορπίσει στο τέλος με θόρυβο τα κομμάτια του. Στους ρόλους της σκηνογράφου, η Δήμητρα Βήττα και της διευθύντριας σκηνής η Μαρία Καρτσαφλέκη.
Θέατρο Άλφα – Ληναίος – Φωτίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
