Ναι, πολύς κόσμος, πια, ασχολείται με την κεραμική τέχνη. Είναι αλήθεια. Άνθρωποι, κάθε ηλικίας, βρίσκουν το εργαστήριο που τούς ταιριάζει για να καθιερωθεί στην εβδομαδιαία τους ρουτίνα ένα τρίωρο ή και παραπάνω δημιουργίας, χαλάρωσης, επαφής με ένα υλικό, που μέσα από συγκεκριμένα στάδια, αποκτά διαρκώς μορφή. Μια μορφή που δεν χρειάζεται να υπακούει σε κανέναν κανόνα, σε τίποτε που να καθιστά αναγκαία μια στείρα τελειότητα. Ό, τι προκύπτει έχει ζεσταθεί πρώτα στις κοιλότητες των χεριών. Έχει ζυμωθεί φορές και φορές. Έχει στραπατσαριστεί στον τροχό. Έχει ξαναγεννηθεί.

Θα μιλήσω λίγο προσωπικά. Ασχολούμενη με την κεραμική, τα τελευταία τρία χρόνια, πολλές φορές, παρατηρώ τον εαυτό μου. Μπαίνοντας στο εργαστήριο, είναι σαν να έχω επιλέξει, εκ των προτέρων, τον ορίζοντα της ακοής, της αφής, της όσφρησης. Κρατώ μια μικρή μπαλίτσα από πηλό, λευκό, καθαρό, όμορφο πηλό. Σε λίγα λεπτά, ο πηλός αυτός είναι στα μαλλιά, στα χέρια, στα ρούχα μου. Είμαι όλη πηλός. Μου αρέσει. Παρακολουθώ τους έμπειρους τροχατζήδες συμμαθητές μου. Δε με σταματάει τίποτα. Έχω δυνατά χέρια.

Ένα φλιτζάνι χωρίς χερούλι, ένα βάζο που μοιάζει με μικρό κορμό δέντρου, μια γάτα κολλημένη στον πάτο ενός ποτηριού, ένα κοκόρι με πράσινα φτερά, ένα τεράστιο πιάτο, ένα μικρό πιάτο, ένα αβοκάντο χωρίς το κουκούτσι, αλλά με το βαθούλωμα ολοκάθαρο, πάλι φλιτζανάκια, για κάθε χρήση. Όλα μοναδικά. Η Θ. φτιάχνει πιάτα και πάνω τους ζωγραφίζει τουκάν. Η Μ. έχει μια τεράστια συλλογή από σαπουνοθήκες. Η Ε. λατρεύει τα βάζα. Και όχι τα βάζα τα κοινότοπα. Κάθε βάζο της έχει και μια μικρή λεπτομέρεια. Στο πιο πρόσφατο, στο στόμιό του, υπάρχει, από πηλό φυσικά, κι αριστοτεχνικά εναρμονισμένη, μια γενναία κολυμβήτρια, έτοιμη για μακροβούτι.

Το δικό μου αγαπημένο αντικείμενο είναι ένα πιάτο, που στο σπίτι πάει ασορτί με μια γλάστρα. Και ήταν το μοναδικό που γλίτωσε από ένα καμίνι, που δεν εκπλήρωσε τον στόχο του. Ένα πιάτο μωβ. Παράξενο, γυαλωμένο άτσαλα, γιατί –θυμάμαι- είχα πιάσει την τσιμπίδα με το αριστερό μου χέρι. Όπως και να έχει, το πιάτο αυτό είναι ό,τι ολοκληρώθηκε μια μέρα που νόμιζα ότι όλα είχαν πάει στραβά. Κι ένα πιάτο, απλά, άλλαξε τα πάντα. Και τόσο καιρό μετά, νομίζω –υπερβολικό άραγε;- ότι εσωκλείει εκείνη την ανάγκη για ανατροπή, για ένα όρθιο ανάστημα. Ο πηλός έχει μνήμη.

Και το λάθος, σε αυτή την όαση από νερό και χώμα, έχει άλλη αξία. Έχει αποδοχή και χάδι.
Και κάπως, όπως λέει και η Βίκυ, μαθαίνεις να συμφιλιώνεσαι με την απώλεια. Ακόμη και με τη ρωγμή. Που και στην μεταποίησή της, υπάρχει, ολοζώντανη. Για να θυμίζει.

Καθαρίζω τα χέρια μου. Στα νύχια μου, πηλός. Στους αγκώνες μου. Χώμα και νερό σταθεροποιούν μέσα μου την αξία της απλότητας. Και νιώθω ευγνώμων.