«Κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα». Αυτή τη φράση συγκράτησα από το ντοκιμαντέρ «Είμαστε αστρόσκονη», που προβαλλόταν, τον χειμώνα, στο πλανητάριο. Το ντοκιμαντέρ αυτό αποτελεί το κύκνειο άσμα του Επίτιμου Διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανητάριου Διονύση Σιμόπουλου ενώ ταυτόχρονα έμελλε να είναι και το τελευταίο αδημοσίευτο μουσικό έργο του αείμνηστου και παγκοσμίου φήμης μουσικοσυνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου. Οι δρόμοι δύο σπουδαίων ανθρώπων συναντήθηκαν και το αποτέλεσμα ήταν να μας αφηγηθούν μια όμορφη ιστορία. Μια ιστορία που δεν είναι άγνωστη, όμως δεν ξέρουμε ακριβώς την αρχή και το τέλος.
Πρόκειται για την ιστορία του κόσμου σε μια διαδρομή σχεδόν 13,8 δισεκατομμυρίων ετών. Μέσα σ’ αυτή, βρίσκονται νούμερα και μεγέθη, που δεν τα χωράει το ανθρώπινο μυαλό. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος δεν έχει σταματήσει ποτέ να αναρωτιέται, να εξερευνά και να καταφέρνει ορισμένες φορές να δίνει απαντήσεις. Μέσα από τη σαραντάλεπτη προβολή στον εντυπωσιακό θόλο του πλανηταρίου, ο δημιουργός δε στοχεύει τόσο στην εξήγηση συμπαντικών φαινομένων μέσα από μαθηματικούς νόμους, όσο στη συνειδητοποίηση της θέσης μας σε ένα τόσο απέραντο και μυστηριώδες κοσμικό τοπίο. Ένα ταξίδι που περνάει μέσα από την ίδια μας την ύπαρξη, καθιστώντας την ταυτόχρονα ασήμαντη και σημαντική.
Ένα τέτοιο ανάμεικτο συναίσθημα ένιωσα, όταν συνειδητοποίησα, για πρώτη φορά, ότι για να υπάρξει και να επικρατήσει το ανθρώπινο είδος έπρεπε να συμβούν τουλάχιστον δέκα μαζικές καταστροφές (τόσες είναι γνωστές) στη Γη με τελευταία και πιο διάσημη αυτή που αφάνισε τους δεινόσαυρους. Ασήμαντος, γιατί είμαι ένα απειροστά μικρό μέρος μιας τυχαιότητας, σημαντικός γιατί είμαι ένα μέσο για να δει ο κόσμος τον εαυτό του όπως είπε ο Καρλ Σέιγκαν. (αυτό ισχύει για όσους έχουν συνείδηση και τη χρησιμοποιούν).
Και ενώ με πλημμυρίζουν τέτοιες σκέψεις και νιώθω δέος από το κοσμικό μεγαλείο, γυρίζει η διπλανή μου και μου λέει «αν ήξερε ο πρώτος άνθρωπος που στάθηκε όρθιος στα δύο πόδια και κοίταξε τον ουρανό, ότι μετά από 200.000 χρόνια θα πληρώνουμε 500€ μια τρύπα στο Παγκράτι θα το ξανασκεφτόταν αν θα επικρατούσε»!. Πράγματι, τόσα χρόνια εξέλιξης, προόδου, τεχνολογικής ανάπτυξης και πολιτισμού για να υποφέρουν άνθρωποι από την πείνα, τη φτώχεια και τις πολεμικές συγκρούσεις. Κι όλα αυτά να γίνονται γιατί λίγοι από αυτούς συμπεριφέρονται λες και όλο αυτό το οικοδόμημα τους ανήκει ή λες και θα ζουν για πάντα.
Όλοι ανεξαιρέτως είμαστε παιδιά των άστρων. Και δεν το λέω καν ποιητικά, τα υλικά από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων κι όταν αυτά ολοκλήρωσαν τη ζωή τους με μια έκρηξη σκορπίστηκαν στο σύμπαν φτιάχνοντας, μεταξύ άλλων, τον πλανήτη μας στον οποίο εμφανίστηκε η ζωή, όπως την ξέρουμε. Κι όταν η ζωή θα τελειώσει – όπως την ξέρουμε – θα επιστρέψουμε κατά κάποιο τρόπο εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Θα είμαστε τυχεροί που υπήρξαμε κι αυτό δεν μπορεί να μας το κλέψει κανείς. Θα είμαστε τυχεροί που βιώσαμε τον κόσμο με τις αισθήσεις μας και τον κατανοήσαμε με το μυαλό μας. Θα είμαστε τυχεροί αν δούμε τη ζωή ως ένα δώρο και τη ζήσουμε με θάρρος, χωρίς φόβο, κατακτώντας όλο και περισσότερη γνώση, σηκώνοντας τους ώμους μας για να πατήσουν οι επόμενοι, όπως κάναμε κι εμείς.
